Mehmet Fatih Oruç

Şeyh Said hadisesi üzerine yapılan tartışmalarda sıkça gündeme getirilen en önemli noktalardan bir tanesi de bu isyan içinde olduğu iddia edilen dış mihrakların rolüdür.

Şeyh Said hadisesi ve sebepleri tarihçiler ve siyasetçiler arasında sürekli tartışılmıştır. Resmî kayıtlarda ısrarla hadisenin sebebi farklı yöne çekilmeye çalışılsa da, gerçek sebebin Hilafetin ilgası, laiklik ve devrimlere karşı dinî hassasiyetle verilen tepkilerden ibaret olduğu ortadır.

Kontrolsüz bir şekilde büyüyen hadiseler bir isyana doğru sürüklenirken, kendisini olayların içinde bulan Şeyh Said ise harekete liderlik yapmaya mecbur kaldı.

İstemeden isyancı lider pozisyonuna düşen Şeyh Said, mecburen müttefik arayışlarına başlar. Birçok Kürt aşireti tarafından da destek bulan hareketin hedefi ise Ankara’nın kaldırdığı halifeliğin ihyasıdır.

1925'in ilk yıllarında patlak veren bu hareket, ilk etapta sözlerin yerine getirilmemesi ve meclisteki temsilin azalması gibi gözükse de ana sebep farklı noktalara dayanmaktaydı.

Şeyh Said hadisesi iddia edildiği gibi bağımsız bir Kürdistan hayali, bir Kürt hareketi miydi?

Engizisyon mahkemesinin yaptığı insanlık dışı işkenceler, kazıkta boğularak öldürülmeler insanlık tarihinin ve Avrupa'nın kara lekesi olarak tarihteki yerine aldı. Hele hele "tövbe" etmeyen insanların cezalandırıldığı 'auto-de-fé' hiçbir zaman alınlarından silinmeyecek.

Kızgın kerpetenler, çivili sandalyeler, büyük huniler, parmakları sıkıştıran mengeneler, ölüm askıları ve auto-da-fé (act of the faith yani yakılma cezası). Tüm bunlar bir dönem, İspanya'nın, Katolik Kilisesi'nin ve Engizisyon mahkemelerinin utanç dolu sayfalarını dolduran vazgeçilmez yardımcılarıydı.

15. yüzyılın sonları, 18. yüzyıla kadar sürecek ve sadece işlerine geldiği gibi bir adalet anlayışını benimseyen bir mahkemenin doğuşuna şahitlik ediyordu.

Arapça ezanın yasaklanması ve zorunlu olarak Türkçe okutulması, toplumun da kutuplaşmasına sebep oldu.

Cumhuriyet'in ilk yıllarında din ve devlet işlerinin ayrılması adı altında maalesef sözde dinde reform olarak adlandırılan bazı uygulamalar devreye sokulmaya çalışıldı. Daha doğrusu kabul ettirilmeye çalışıldı.

27 Mayıs yıllar geçse de konuşulmaya devam ediyor.

Mayıs, Türkiye'de demokrasinin gerçek anlamda ilk yeşerme ve aynı zamanda da en derin darbeyi aldığı aydır.

Devrim yapmanın, doğru dürüst araştırma yapmadan eskisini kaldırdım, yerine bunu koydum demekle olmadığını hepimiz yaşayarak görüyoruz.

20. yüzyıl birçok devrime şahitlik etti. Her şeyin eskisi bir kenara atıldığı dönemler yaşandı.

Bu sözler aslında İttihatçıların savaşın sorumluluğunu gizleme ve suçlarını başkalarına atma çabasıdır.

Osmanlı İmparatorluğu'ndan Cumhuriyet'e kalan ve yağmalanan birçok miras gibi, birbirinden güzel saraylar da aynı akıbete uğradı.

Osmanlı İmparatorluğu'nun bilerek kapalı tutulmuş birçok meselesi gün yüzüne çıkmaya devam ediyor.

Babasının vefatından sonra beyliğin başına geçen ve hızlı bir şekilde fetih faaliyetlerine başlayan Osman Gazi'nin önünde önemli bir adım vardır.

Son yüz yıldır niyetlerinin kötülüğünde şüphe etmediğim bazı insanlar Osmanlı'yı ve özellikle padişahları kötü göstermek için fırsat kolluyorlar.