Muammer Erkul

Bu köşede yazmasam da gösterime giren hemen hemen bütün çizgi filmleri izlemeye çalışırım. Biraz bana benzeyen (yani tercihleri her zaman "normal" olmayan) kimselerden de hatırlayanlar vardır Kayıp Balık Nemo'yu.

-Rapunzeel, bana saçlarını uzat... -Hayır, olmaz, başımı aşağı eğmiş halde göremem kendimi. Tırmanacaksan kendi tırnaklarınla tırman...

Biliyor musun; bu yazıyı... Tam da işte bu yazıyı senin için yaz-ma-dım! Çünkü nasıl olsa üstüne alınmayacaktın. Hem de, tam da "sen" üstüne alınmayacaktın. Diyecektin ki: "Bugün gene kendisi için bir şeyler yazmış, yine kendi çalmıış kendi oynamış!" Ve elbette haklı olacaktın; Dünyada haksız insan olmadığı için!

Bilmem hangi uyuşturucuya müptela olma, bilmem hangi belaya bulaşma, hangi afete tutulma talihsizliğinin hangi yaşa kadar indiğini açıklayan ve bu zavallıların yaklaşık sayılarını söyleyen raporlar kamuoyuna sunuldukça içim kasılıyor, canım darlanıyor!..

Bazen ağır ağır yürüyor, bazen kumları sıçratarak koşuyordu Mecnun. Sonra da düşüp dizlerinin üstüne hıçkırıyordu... Uzaklara bakıyordu, daha uzaklara. Çağırıyor, çağırıyordu... Gelmeyince çağırdığı, kendi düşüyordu tekrar yollara...

Bu başlığın altına bir yazı gerekmiyor aslında. Çünkü başlığın kendisi yazı... Hani bir top yuvarlanır, gelip durur insanın önünde. Duvarın ardındaki heyecanlı çocuklar da; "abi vursana şu topa" diye bağırır. Sen, ne rastgele patlatabilirsin bu topa ne de bırakıp gidebilirsin...

Karadelik" nedir, biliyor musunuz? Şimdi, kocaman bir anafor düşünün... Anafor, anafor; hani denizlerin, göllerin, nehirlerin içinde oluşan ve suyu, üzerinde taşıdığı her şeyle birlikte emip diplere çeken emme gücü...

ilmiyorsunuz, diye bağırdı... Bilmeye de gayret etmiyorsunuz!.. -Neyi bilmiyoruz, ve neyi bilmeye gayret etmiyoruz, dediler...

İlk defa şimdi, bu cümleyi yazarken düşündüm her renk turp olduğunu... İnsan biliyor, ama çoğu zaman bir arada düşünmüyor çoğu şeyi. Aynı kutunun içinde dağınık duran yapboz parçaları gibi...

Eminönü'nde başına kuşlar "kaka" yapınca, hemen koşar ve Nimet Abla gişesinin önünde kuyruğa geçerdi insanlar. Eskiden yani...

Küçük hikâyeler, bazen de küçük yalanlar, 'yalan'cıklar insanlara büyük dersler verebiliyor. Aşağıda okuyacağınız C. S. Lewis'in hatırasını İbrahim Ünal beyin Nesil Yayınları'ndan çıkan Anne Babanın Çocuğa Yaklaşımı isimli kitabından aktarıyorum. Umarım kendine hedefler bulur!

Mecnun için; Boynundan, Leyla'nın kapısına bağlanmaktan daha güzel ne olabilir?

Hazret-i Muhammed, Müslümanların sevgilisidir; Allahü teala onu kendisi için de en sevgili olarak yaratmıştır... Dünyada yaşayan bütün Müslümanlar Sevgili Peygamberimizi çok severler; bizler, daha çok ve daha duru severiz... Her önceki kuşak daha çok severdi ve nihayet Eshab-ı Kiram ise en çok sevmişti...

Sene başıydı. Öğretmenlerinin değiştirildiğini öğrenen çocuklar üzgündü. Oğlanların kaşları çatıktı. Kızlar ise dudaklarını kıvırmış, burunlarını çeke çeke ağlaşıyorlardı...

Büyük veya küçük, süslü ya da cilasız bir desti var elinde... Ve yolların üstünde sıraaa sıra çeşmeler... Her desti, bu çeşmelerden dolacak...

Aşk... Akla sığmaz; Kalbe sığar!

(Üşüyorum... Bana kendini hatırlat! Ya da ben, bir zamanlar sana yazmış olduğum mektubu okuyayım; koynumdan çıkararak...)

Çarşamba. Saat, öğlenin 1'i... Bu sabah uyandığımda, biraz alıştığımı düşündüm kara, fırtınaya. Veya karafırtına'ya... En azından sinirlerim törpülenmiyor artık cıyır cıyır, biraz daha gözlemleme gözümü açmaya karar verdim.

Sen... Bez isen, bir bezsin! Ama, ne bezisin?

Mavi Kırlangıç'ta okuduğum bir resimli hikâyeyi, çocukluğumdan beri hatırlıyorum... Özetle şöyleydi: Bir sefer yolundaki molada, otağ-ı hümayun kuruluyor. Az sonra yaklaşan adam, niyetinin padişahı görmek, olduğunu söylüyor...