Anılarda kalan Gölcük…

“Çok şükür şimdi devletimizin imkânları ve depremzedelere hemen ulaşan ekipler var.”

 

Gölcük depreminin üzerinden tam 21 sene geçmiş… O gün, 17 Ağustos 1999 yılında doğan yavrular bugün 21 yaşında delikanlı… 21 sene önce bugün Türkiye, yakın tarihinin en büyük deprem felaketine uyanmıştı… Gölcük depremi deniliyordu… Ve o gün yürekler yanıyor, gözler kan ağlıyordu…

Ah Gölcük… Akan gözyaşlarını göl eden Gölcük… Binlerce sevenin sevgilisine mezar olan Gölcük…

Biz dört can vermiştik o gece… Bu öyle bir acı ki Allah göstermesin… Anlatılamıyor… Yüreklerimiz kanıyor sadece…

Gölcük'te ailecek göçük altında kalıp can veren elektronik astsubay Başçavuş Metin Yazdıran benim kayınbiraderim oluyordu. Beş kardeşin en küçüğüydü. Hayat dolu bir insandı.

1987’de mezun olmuştu. 1979 yılında da Leyla ile evlenmişti. Bu mutlu evlilikten Feyza ve Gökay isimli bir erkek bir kız iki çocukları olmuştu.

Mezun olduktan bir iki sene sonra dil okuluna gitmiş, okulu devre birincisi olarak bitirmişti. Ondan sonra 21 yıl bilfiil görev yaptığı Deniz Kuvvetleri Komutanlığı bünyesinde çok defa görevli olarak yurt dışında bulunmuştu.

Kendisi elektronik astsubayı olduğu için yurt dışındaki teknolojik gelişmeleri takip edip birliğe aktarırdı. Emekliliği gelmiş olmasına rağmen komutanları emekli olmasını istemiyordu. Artık bu sene emekli olacaktı.

Annesine ve ailesine düşkün bir insandı. Ana babasına hiçbir zaman sesini yükseltmemiş kimsenin kalbini kırmamış bir insandı. Duygularını şiirle anlatır, kaleminden kâğıda aktarır kapatırdı defterini…

Hatta benim eşim olan ablası Elmas da şiire olan merakı sebebiyle onunla duygusal benzerlik taşırdı. Birbirlerine abla kardeş çok bağlıydılar. Ben de ailede çok sevdiğim bu kayınbiraderimin özellikle cenazesinde bulunmak ve tüm defin işleriyle bizzat ilgilenmek istedim.

2. günün akşamı ulaşabildim deprem yerine. Allah’ım sen sabır ver dedim bu insanlara… Mahşer yeri gibiydi Gölcük… Kimin nereye gittiği, kimin kimden yardım istediği kimin ne yaptığı belli değil… Feryat figan her yan… Ağlayanlar inleyenler yardım isteyenler…

Yetkililer çaresiz imkânlar yetersiz insanlar tükenmiş enkazlar acımasızdı… DEVAMI YARIN