“Bunda ne var?” diyeceksiniz ama…

 “Arabama yönelirken cebime baktım ki anahtar yanımda değil!..”

 

 

Bir yaz günüydü… Evimiz cadde üzerinde olduğundan “oğlum bisikleti caddede rahat ve güvenli olarak kullanamıyor” diye beraber sahile gittik. Parkta trafik olmadığı için bisikletini orada sürdü ve bir süre eğlendik.

Dönüşte eve yaklaştığımızda kendi park ettiğim aracımın yanından geçerken baktım ki yanda inşaat var… Sonra çevresine bakındım inşaat sebebiyle yol daraltılmış… Ben bu sebeple “belki biri takılır arabam çizilir filan” diyerek uygun bir park yeri aramak adına yaklaşık 15- 20 dakika orada dolaşıp park yeri aradım. Derken bu vakit sürecinde yerinden ayrılan araç olmuş olmalı ki tam da evin önünde bir arabalık park yerinin açılmış olduğunu gördüm. Çok sevindim. Çocuğuma, “hemen orayı tut” dedim. Ben de arabayı almak için arabama yönelirken anahtar için cebime baktım ki anahtar yanımda değil. Normalde pantolonumu çıkarınca eşofman bile giysem cebimi komple eşofmana aktarırım ama aktarmamışım anahtarı evde unutmuşum. Üzüldüm ‘tüh’ dedim ‘ne güzel tam evin önünde yer açılmıştı. Arabamı oraya çekecektim. Buradaki inşaat yerinden de kurtulmuş olacaktım” dedim. Bir koşu eve gidip anahtarı alıp gelmeye niyetlendim ama bu defa da ben eve gidip anahtarı alıp evden çıkana kadar biri gelir diyerek vazgeçtim. “Bunda ne varmış?” diyeceksiniz!

Şimdi bazen üzüldüğümüz şeyin nasıl da hayra dönüştüğünü anlatacağım. Asansörle çıkış kadar bir süre içinde eve girmemle bir gürültü koptu ki sanki bina sallandı. Hemen balkona çıktım. Ne göreyim, park edeceğim kapının önündeki o boş yere bir araç park etmiş. Adam arabasını park edip araçtan daha iner inmez bir başka araba arkadan hızla gelmiş -ki galiba kontrolü kaybetti şoför- park edilen o arabaya arkadan öyle bir vurmuş ki aracı kaldırımın üstüne, vitrinin önüne atmış, arka tekerleğini de kırmış… O an kazaya gerçekten çok üzüldüm. Ama ne yalan söyleyeyim orada az önce benim aracım olabilirdi ama ben olmadığıma şükrettim...

Oğlumu çağırdım, ‘görsün’ diye. “Bak, dedim park edemedik diye üzüldük, ya park etseydik? Her şerde bir hayır vardır sözü enteresandır. İnsan aceleci oluyor bazen olmayan şeye üzülüyor ama onun hakkında daha iyi olabileceğini düşünemiyor. Bir Allah dostu “İçinde bulunduğunuz hâl en iyi hâldir” buyuruyor. Selam ve dua ile…