“Orhan Abi sen misin?”

 “Bilgin Abi saf mübarek… Söze inanan bir mümin… Hemen bir sarı taksiye atlayıp gider..”

 

 

Gördes hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum... Arka kapıyı içeriden kendi elimle açtım. Adama “Abi buyur bin” dedim. Adam arka koltuğa bindi. Arabanın iç lambası da yanmıyordu. Adamın doğru dürüst yüzünü de göremiyordum. 

Sessizce biraz yol aldıktan sonra “adama kendimi tanıtayım onu da tanıyayım, hırlı mıdır hırsız mıdır bari bileyim” diye içimden geçirdim. Ben başladım konuşmaya:

“Beyefendi ben Türkiye gazetesi Akhisar sorumlusuyum. Adım da Orhan Yavuz Ejder” der demez arka koltukta adam bir sıçradı, neredeyse kafası tavana değdi.

“Vay, vay, vay… Orhan Abi sen misin?” deyip başladı ağlamaya...

Ben de şaşırdım. Arabayı kenara düz bir yere çektim. El feneri vardı. Yaktım. “Yahu sen kimsin?” dedim. Döndüm baktım bizim Bilgin Abi. Bilgin Abi emekli asker. O zamanlarda 50-55 yaşlarında, İzmir Gaziemir İhlas Motor’da çalışıyor. Halim selim takva sahibi bir abimiz. Cuma günü İzmir’den Akhisar otobüsüne binip Akhisar’a oradan da Gördes arabasına binip memleketi olan Gördes ilçesine gidecek. Yaz sezonu, hanımı ve çocukları orada ikamet ediyorlar.

Bilgin Abi İzmir’den akşama doğru otobüse binip Akhisar’a geliyor. Gördes’e giden en son otobüse yetişecek…

Akhisar Otogarına biraz gecikmeli varıyor. Alelacele Gördes yazıhanesine gidiyor. Gördes’e giden son arabayı soruyor. Onlar da “araba biraz önce kaktı, şehir merkezini turlayıp yolcularını alır. Gördes’e doğru gider, otobüs daha şehir içindedir. Sen en iyisi bir taksiye atla. 10 km, ileride Gördes yol ayrımına git, bekle. Otobüs nasıl olsa gelir, biner gidersin” derler.

Bilgin Abi saf mübarek… Her söze inanan bir mümin… Hemen bir sarı taksiye atlar. Gördes yol ayrımına gelir, iner. Taksicinin parasını verip teşekkür eder. Taksici onu bırakır döner. Vakit akşam ezanları okunur. Bilgin Abi otobüsü kaçırmamak için acele akşam namazını kılar. Karanlık da çöker. Başlar Gördes arabasını beklemeye… Bekle, bekle gelen yok giden yok. İyice zifiri karanlık her tarafa hâkim olur, göz gözü görmez… 

Meğer Gördes arabası gitmiş… O yıllarda cep telefonu yok. Birisini arasın veya taksi çağırsın mümkün değil… Öylelikle naçar beklemeye başlar… “Belki özel bir araç geçer de beni alır” umuduyla biraz daha bekler. DEVAMI YARIN