Ünal Bolat

Kadıncağızın derdi çoktu. Ama yapacak bir şey yoktu. Yine de elimizden gelen yardımı yapalım dedik. Gezimiz yarıda kalmış da olsa, bir insanın huzura kavuşması için gezimizi feda etmeliydik...

Yirmi yaşlarında toy bir delikanlıydım. Üniversite'ye gittiğim yıllardı. Ara sıra Fatih'te oturan ağabeyimin ziyaretine giderdim. Bu akşam da ziyaretine gelmiştim. Fakat galiba evde yoklardı. Ama bir iki dakika daha beklersem, olup olmadıklarını kesin olarak anlayacaktım...

Kültür A.Ş. Genel Müdürü Cengiz Özdemir "Tarihi bir kimliğe ve zengin bir mimari mirasa sahip, sıradışı şehir ve ülkeleri hepimiz tanımak isteriz. Ancak buna birçok engel sebebiyle sahip olamayız. Oysa gezmek görmek istediğiniz eserler ve coğrafyalar, şöyle mini mini hale gelip de bir araya toplansa gezmek ve görmek daha kolay olmaz mıydı. Örneğin Osmanlı toprakları da dahil bizim ülkemizin tüm zenginliklerini iki saatte gezip görebilmek..." diyor.

Hastanede tedavi oldum ve çıktım. Güçlü bir arkadaşım vardı. Onu ve biraderimle üçümüz tabancalarımızı alarak geç vakit arabaya atlayıp o kahveye gittik. İçeri girdik ve tabancalarımızı doğrultup; "Eller yukarı" diye bağırdık...

Yolculukta, yanımda oturan genç bir imam imiş. Karşımızdaki son arka koltukta da kocaman bir dolap var. Bir delikanlı da orada oturuyor. Konuşmalar esnasında o delikanlının Gazi Teknik Öğretmen Okulu son sınıf öğrencisi ve sol görüşlü olduğu anlaşıldı...

O zamanın insanı, o kıt imkanlar içerisinde nice hastaları kurtarıp, nice insanları mutluluğa boğarken, bugün bu teknik imkanlara rağmen nice insanların hastane kapılarında can vermeleri, ilgisizlik yüzünden ölmeleri acaba neyle izah edilebilir? Demek ki, her şey teknoloji, her şey imkan demek değil... Biraz merhamet, biraz insanlık, biraz da hoşgörü gerek...

Siz dua edin dedem Başbakan değil... Benim yetmiş yaşında bir dedem var. Emekli maaşı da yüzyirmi milyon... Gül gibi geçinip gidiyor. Ne mi yapıyor? Hiçbir şey... Ne yeni ayakkabı ihtiyacı var, ne takım elbise... On senedir aynı ceketi giyiyor. Ne bilgisayar diye birşeyi var, ne cep telefonu kullanıyor...

Şu ülkenin yangın yerini görmezlikten nasıl geliriz? Bir lokma ekmek için "Açım aç!" diye bağıran insanların sokaklara dökülmek zorunda kaldığı bir ülkede okumanın anlamı ne kadardır, yazmanın anlamı ne kadar?

Amacım karamsar bir toblo çizmek değil. Halimizi ortaya koymaya çalışıyorum. Yani biz insan olarak eskilerin zaruri dediği, zorunlu yaşantımız dışında, insan olmamızın bize tanıdığı hiçbir avantajdan yararlanamıyoruz. Elbette istemediğimizden değil, imkanımız olmadığından...

Yöneticiliğinin yanında aktif gazetecilikten asla kopmayan Genel Yayın Müdürümüz Kenan Akın, gazeteci kimliği ve bıyıksız yeni imajıyla ilk defa köşemize konuk oldu. Akın'la, son günlerde medya üzerinde yoğunlaşan söylentileri ve medyanın içinde bulunduğu durumu konuştuk...

Suçlamalara gelince "sen", başarıya gelince "ben" demek adetinden bir kurtulabilsek ve hatada da, doğruda da "biz" diyebilsek, sıkıntımız çoktan çözülmüş olacak. Ama bu kültüre ulaşmadığımız sürece kim olursa olsun ülkeyi bir adım öteye taşıyamaz.

Sevmekten söz açılınca akan sular durur demiştik. Sevgi ne yüce bir kavramdı. Sevgi insanı ne çok değiştiriyordu. Ve sevgi, insanı diğer canlılardan farklı kılan tek özellikti... Ölesiye olsa bile... Sizlerden gelen yoğun istek üzerine bugün de sevgi üzerine yazıyoruz. Hem de kıtalar ötesinden bize ulaşan bir mailden...

Dünkü hikayemize kaldığımız yerden devam ediyoruz. Aynı ilçede doğup büyüdüğü için, muayene ücretimi belki vermezler düşüncesiyle kimseyle yüz göz olmamak istemeyen doktor, Osman amca adında gün görmüş ihtiyar tarafından bir hastanın muayenesi için çağırılır.

Sivas'tan A. Mahir Pekşen'in kaleme aldığı güzel bir hikayeyi, merhamet ve iyilik timsali binlerce doktorumuzu tenzih ederek, gururun ve kibrin insanı aslında zelil duruma düşürmesine, kim olursa olsun hiçbir insanın hayatta tek başına olamayacağına güzel bir örnek olması bakımından yayınlıyoruz...

"Özallı Yıllarım kitabını niçin yazdım?.. Avrupa'da herkes kitap yazar. Ama işçisi yazar, ustası yazar; şoförü yazar... Güzel birşey. Ben de yazmaya meraklıyım. Makalelerim falan vardı ama kitap yazmamıştım. Bunun bir sebebi oldu. Bunu bir görev hissettim. İkincisi Özal'a zamanında çok büyük haksızlık yapıldığı kanaatindeyim..."

E şimdi var işte... Kitap illa ki çocukken mi okunur? Ya da okumak illa ki öğrencilikle mi eşdeştir. Ama aslında onların da hoşuna gitmez kitap okumak. Ne okumaktan haz ederler ne dinlemekten. Nalına mıhına rastgele sohbet varken kitap da hiç çekilmez doğrusu.

Bu tanışma Serdar'ın yüzünü bir nebze güldürür... Eve gelen genç yine CD'yi açmadan dolabına koyar ve başından geçenleri bilgisayarına yazar. Annesi oğlundaki değişikliği sezer ve "Seni bu kadar mutlu eden ne?" der. Serdar soruyu geçiştirir. Ertesi gün aşkını ilan etmek üzere gider...

Dedim ki bir gün üvey kızıma: "Kızım yavrum, ne olursa olsun vazgeç bu yoldan. Git babanla konuş." Babası her defasında "Senin gibi kızım yok" diyor ve yüzüne kapatıyormuş. Dedi ki cevap olarak: "Anne, halam bana kucak açmadı. Kimse bana kucak açmadı." Ailem bu olayı duyduğunda çok üzüldüler.

Ne olacak anne sevgisi yok... Baba derseniz kendi havasında... Babaanne yaşlı... Baskılar dayak, küfürler... Nasıl anlatsam bilmem... Babası hiçbir yere salmıyordu. Ne zaman mahalleye gitsem, ancak kapı önünde ayak üstü sohbet ederdik. Kendisine sorardım: "Hiç kısmet yok mu kızım? Evlenmiyor musun?!." diye...

Çok iyi radyo dinleyicisiydim. Ama radyoda Dj'lik yapmak hiçbir zaman aklımın ucundan geçmiyordu. Böyle bir yeteneğimin olduğunu da bilmiyordum... İşte o mikrofon hayatımı değiştirdi...