AİLE ÖĞÜT

Suçu gelin etmişler, kimse güvey olmamış!..

 

 

 

Kar kokulu serin bir rüzgâr yüzünü yumuşacık okşuyordu. Gece çadırın üzerini örten yıldızlar silinmiş yerini masmavi gökyüzü almıştı. Cırcırların uğultusu Zeytinli Deresi’nin sesiyle bir olmuş birlikte şarkı söylüyorlardı. Göz kırpıyordu utangaç güneş ulu çamların arasından. Hemen yakındaki köyden horoz sesleri geliyordu. Ekmek kokuyordu. Köy kadınları fırın yakmışlardı anlaşılan. ‘Bugün köye gitmeli’ diye geçti aklından…

Yatıyordu gözlerini çadırın tavanına dikmiş. Düşlüyordu yedi asır önce develeri, kazları ve keçileriyle bu dağları tutan Türkmenleri. Bir deve sırtında ya da boncuklu bir Türkmen anasının kucağında yollar aşıyordu. Yoldur ya Türkmen’in ana yurdu. Toy düğünler koca koca ateşler arasında bir küçük Türkmen çocuğu olup koşturuyordu. Âşıklar dinliyordu, masallar duyuyordu ninelerin ağzından. Kâf Dağı'nın ardından ejderler, şahmeranlar, kırklar, Hızırlar çıkageliyordu. Rüyalardan rüyalara koşuyordu kıl çadırda kilimler, testiler, heybeler arasında uyurken bulutlardan sekiyordu altında koskoca bir Asya. Ta Çin ilindeki Sarı Deniz’den bizim Akdeniz’e uzanmış koca yurt. Kara kazanlar kaynıyordu obanın ortasında ılık ılık duman akıyordu göğe doğru. Derenin serin suyunda servi boylu genç Türkmen kızları çamaşır yuyuyordu.

Mehmetalan’dan bir alaca kuş gagasında bir zeytin dalı süzüldü güneşte lacivert lacivert balkıyan Edremit Körfezi’ne doğru. Başı ak bulutlara değdi, sağ kanadının gölgesi Midilli’ye solununki Ayvalık eline düştü. Alaca kuş vurdu kendini güneye uçtu altı bizim denizle doldu denizde balıklar gördü, gemiler gördü...

Düşlüyordu, kar kokulu rüzgâr öperken yüzünü sabahleyin. Zeytinli Deresi’ne pembe pembe zakkumlar düşüyordu yamaçlardan. Zümrüt gibi ışıldayan büvetlerde kurbağalar saklanıyordu oyuklarda, kahverengi balıklar aceleyle yüzüyordu. Zeytinliğin orta yerindeki ulu çınar, zaman eskimeden önce buralar Türkmen’in yaylağıyken duyduğu bağrı yanık bir türküyü öğretiyordu kırlangıçlara.

Ah dağlar, canım dağlar! Neler gördünüz neler kim bilir? Hepsi şu eteğinizde kırıntı gibiydi Akha, Hitit, Rum ve Türkmen… Bir varmış bir yokmuş denir ya masala başlarken, hâlbuki masal sandığımız gerçeğin ta kendisiymiş. Bir büyük harabe şu dünya biz bir varız bir yokuz...

Düşlüyordu dün, bugün, yarın demeden. Köyden keçileri yaylaya çıkarıyorlardı, ekmek kokusu büsbütün sarmıştı vadiyi. Obalar kalktı göçe. Kalktı doğruldu. Obalar gitmekte dağlara. Gitmeli ekmek almalıydı köyden. Obalar sofra serdi, kazanlar kaynadı. Biraz zeytinyağı biraz domates belki biraz kekik… Obalar kervan düzdü. Hey yalan dünya hey koca Türkmen hey. Çadırın kapısını açtı gerindi serinliği içine çeke çeke.

‘Günaydın Kazdağları’ dedi, ‘bak ben geldim!’

 

 

 

 

Ay Yıldızlı bayrağına kurbanım

Her taşına toprağına kurbanım

Dalındaki yaprağına kurbanım

Tek varlığım sensin ancak Türkiye’m!

 

Senden ayrı senden uzak düşmüşüm

Ben o yüzden yaşayarak ölmüşüm

Bir bakarsın sana geri dönmüşüm

Kalbimdeki yanan ocak, Türkiye’m!

 

Senin için tüm dağları aşarım

Çocuk gibi kucağına koşarım

Ben gurbette nasıl mutlu yaşarım

Yüreğime gam dolacak, Türkiye’m!

 

Mert millete gül vatana hasretim

Cennet gibi şu cihana hasretim.

Minarende her ezana hasretim

Özlem beni hep yakacak, Türkiye’m!

 

Ecel beni erken bulursa yaman

Yad ellerde öksüz koymayın aman

Vatanıma gömün beni o zaman

Ruhum senle var olacak Türkiye’m!

 

Acım büyük dert bu kalbimi dağlar

Beni yalnız garip olanlar anlar

Mütaliboğlu için için çok ağlar

Gözyaşları hey akacak, Türkiye’m!