Güzel yaşamanın anahtarı

 

Güzel ahlak güler yüzlülük, cömertlik ve kimseyi üzmemek demektir. Kötü ahlaklılık, parçalanmış toprak testiye benzer. Ne yapıştırılır, ne yamanır, ne dikilir ne de eskisi gibi çamur olur.

Güzel ahlak; kimseyle çekişmemek ve kimseyi çekiştirmemek, eziyet vermemek ve meşakkatlere katlanmak,  genişlikte ve darlıkta insanları razı etmeye çalışmak demektir.

Güzel ahlak, yaptığı iyiliklerden karşılık beklememektir.

Güzel ahlaklı olmanın alameti şunlardır: İnsaflı olmak, arkadaşlarının hatasını görmemek, hüsnüzan etmek, suizandan [kötü zandan] kaçınmak, arkadaşlarının eziyetlerine göğüs germek, onlardan şikâyetçi olmamak, kendi ayıp ve kusurlarıyla meşgul olmak, güler yüzlü olup, herkesle yumuşak konuşmaktır.

Güzel ahlaklı kimse, edeplidir yersiz konuşmaz, hatası azdır, gıybet etmez, emanete riayet eder, komşu ve arkadaşını korur. Hiç kimseye kötülük yapmaz. Kendine kötülük yapanlara sabreder. Sözünün eridir. Kimsenin malına, canına, namusuna göz dikmez. Çalışırken, alışveriş ederken, kimsenin hakkını yemez. Herkese iyilik eder. İlim ve ahlak sahiplerine saygı gösterir. Arkadaşlarını sever ve kendini sevdirir. Kötü kimselere nasihat verir. Onlara uymaz. Küçüklerine merhametli ve şefkatli olur. Misafirlerine ikram eder. Kimseyi çekiştirmez. Zararlı ve faydasız bir şey söylemez. Kimseye sert davranmaz. Cömert olur. Malı ve mevkii herkese iyilik etmek için ister. Riyakârlık, ikiyüzlülük yapmaz. Milletine, ülkesine ve insanlığa faydalı olur.

İnsanın ahlakı, arkadaşının huyu gibidir. Faydasız şeylerden, zararlı şakalaşma ve münakaşadan sakınmalıdır. Vaktin kıymetini bilip ilim öğrenmelidir!

Her şeyi, zıddı kırar. Kötü huyları, iyi huylar yok eder. Kendini iyi işler yapmaya alıştırmalı, onları alışkanlık hâline getirmelidir. Dini, dili, ırkı, menşei ne olursa olsun, bütün insanlara, daima tatlı dil ve anlayışla hitap etmelidir. Güzel ahlak hem kendi yararımıza, hem de insanlığın yararına güzellikler, iyilikler, huzur ve mutluluk getirir. Güzel ahlak, güzel ve mutlu yaşamanın da anahtarıdır.

Sevgiyle kalın...

 

 

 

 

 

 

 

 

LATÎFÎ: On altıncı asır divan şairi ve Tezkire yazarı. Asıl adı Abdüllatîf’tir. 1491 yılında Kastamonu’da doğdu. Hatipzâdeler adı verilen bir aileye mensuptur. Dedesi Fâtih Sultan Mehmet Han devri şairlerinden Hamdi Çelebi’dir. Öğrenimini Kastamonu’da yaptı. Daha sonra muhasebe ve kitabet işinde görev aldı. İskender Çelebi’ye sunduğu kasidenin beğenilmesi üzerine imaret kâtibi olarak Belgrad’a tayin edildi, atandı. Bir süre sonra İstanbul’a geldi ve imaret kâtipliğine devam etti.

Daha sonra bu görevden alınarak Rodos’taki Kânûnî imaretine gönderildi. Oradan da Mısır’a giden Latîfî, buradan Yemen’e giderken bindiği geminin batması üzerine boğularak öldü (1582).

Latîfî çeşitli eserler yazmıştır. Bunlardan en meşhuru 1546’da tamamlayıp Kânûnî Sultan Süleyman’a sunduğu tezkirecilik tarihimizin en önemli örneklerinden olan “Tezkiret-üş-Şuarâ” (Şairler tezkiresi) adlı eseridir. Tezkire'de yer alan şahıslar alfabetik olarak verilmiştir.