Yılmaz Öztuna

Cihan devleti Birleşik Amerika'nın 11 Eylül 2001 günü New York ve Washington şehirlerinde havadan taarruzla can evlerinden vurulmasının üzerinden tam 5 yıl geçti.

Lübnan'a gösterilen rağbet, büyük oldu. Herkes Lübnan'a koşmak, gitmek, o topraklara ayak basmak, o küçücük ülkede bulunmak, boy göstermek, bayrak dalgalandırmak istiyor.

Tahran: Atom bombası yapmaktan vaz geçtim, atomu lânetliyorum, nükleer enerjiye bile tenezzül etmiyorum, zira İran zaten enerji deposudur, enerjiyi biz ihrac ediyoruz dese, bunu samimiyetle dile getirip uygulasa acaba Amerika ne yapar?

Avrupa Parlamentosu'nda, Türkiye üzerinden kariyer yapmak isteyen Hollandalı genç bir milletvekiline hakkımızda rapor yazdırmışlar.

Orta Doğu, bir durgunluk dönemine girdi. Durgunluk, Washington'ın tutumundan kaynaklanıyor. Washington, bekliyor. Tehlikeli bir bekleyiş bu. Olayları yüzeyden izleyenler bu tehlikeyi hissetmiyorlar. Dikkatler, Lübnan ve Lübnan'a gidecek asker konusunda yoğunlaştı. Halbuki bu, ikinci derecede bir konu. Bütünün, küçük bir parçası.

Avrupa Birliği üyelik müzakerelerinde yavaş gittiğimiz iddiaları artık hem Türkiye'de, hem dış ülkelerde ayyûka çıktı. Yıl sonu Brüksel'de yayınlanacak ilerleme raporunda az gidip asla uz gitmediğimiz madde madde yüzümüze vurulursa, mahcup mu oluruz? Yooo!... (Onlar düşmanımız, Türk'ün Türk'ten başka dostu yoktur, Sevr'i hortlatmak istiyorlar, zaten bizi almazlar) kabîlinden yavuzluklar yaparız.

Lübnan'a asker göndermek, Türkiye gibi bir devletin gündeminin birinci meselesi olamaz. İşi çok uzattık. Yüce Meclis'te oylanıp kabûl edilmesinden sonra daha önemli problemlere geçebileceğimizi umuyorum.

30 Ağustos'u haklı bir sevinç, sevgi ve saygıyla kutladık. 30 Ağustos zaferi ile Müşîr (Mareşal) Gazi Mustafa Kemal Paşa Atatürk, İstanbul'u, Edirne'yi, Bursa'yı, İzmir'i imparatorluğumuzun seçkin ve taht şehirlerini kurtardı. Nedense imparatorluk Türkiyesi'nin nasıl olup da bütün taht şehirlerini işgale uğrattığı üzerinde durmuyoruz.

Milletimizin 30 Ağustos neşesini bozmak isteyen hainler, Akdeniz sahillerimizde bomba patlattı. Eylem, dünyanın dikkatini çekti. Hem ABD, hem AB kınadı.

30 Ağustos 1922 Büyük Zaferi'nin 84. yıl dönümüdür. Orgeneral Yaşar Büyükanıt, bugünden itibaren 25. Genelkurmay Başkanıdır. Bu akşam Gazi Orduevi'nde büyük resepsiyon veriyor. Bana da davetiye geldi. Ankara'da olmadığım için katılamıyorum. Ama bu akşam, gazeteci arkadaşların, Büyükanıt ve Başbuğ Paşalara ulaşıp bir şeyler söyleyeceklerine eminim.

İki hafta önce şöyle yazdım: Lübnan'a asker göndermemiz sakıncalı, göndermememiz daha sakıncalıdır. Bugün de böyle düşünüyorum. Yarın için söz veremem. Olayların gelişmesine göre fikrimi şu veya bu istikamette değiştirebilirim.

Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Yaşar Büyükanıt, görevi 1. Ordu Komutanı Orgeneral İlker Başbuğ'a devretti. Bu tören münasebetiyle gerek Cumhurbaşkanı Sayın Sezer, gerek Sayın Büyükanıt, gerek Sayın Başbuğ, basının ilgisini çeken görüşler beyan ettiler.

İran, Birleşmiş Milletler'e, bütün dünyada sıkıntı ile beklenen cevabını verdi. Nükleer çalışmalar üzerinde her türlü müzakereye açık bulunduğunu, Vassâf üslûbu ile bildirdi. (Vassâf, Farsça en çetrefil nesir dili kullanan ünlü Orta Çağ İran tarihçisidir ki dediğini anlamakta biz tarihçilere kök söktürür).

Bizden, Türkiye'den ne istiyorlar? Lübnan'a asker göndermemiz konusunda ne düşünüyorlar? Özetleyeyim: Ermenistan Cumhuriyeti olsun, Lübnan, Fransa, ABD Ermenileri olsun, Türklerin o coğrafyada artık işleri yok, asker göndermesin diyorlar. Acaba Ermenistan'la İran'ın ortak tehdidi altındaki Nahçivan'a bir tugay soksak ne biçim feryâd edecekler? Ermeniler aleyhine bir davranışımızın düşünülmediğini, bilakis Ermenistan'ı Karadeniz'e bağlayıp refah cumhuriyetine dönüştürmek istediğimizi, bilmem nasıl anlatsak?

Atilla Koç, hükûmetin en popüler bakanıdır. Siyaset yazarı olarak benim görüşüm bu merkezdedir. Nedense turizm ile kültür bakanlıkları birleştirildi. Sayın Koç, böylesine bir bakanlığı dirayetle yürütüyor.

Dünkü yazımızla ilgili olarak, okuyuculardan epeyce olumlu tepki geldi.

Orta Doğu'da savaş, henüz tarihçilerin değerlendirmeleri için erken bir konu. Ancak belli başlı emareler, şimdiden, olanca açıklıkları ile gözlerimizin önünde. Ama bakmak yeterli değil, görmeye çalışmak, görebilmek lâzım. Bakınca gördüğünü sananlar, saçma sapan ve zararlı değerlendirmeler yapıyorlar.

Orta Doğu'nun geniş çaplı bir mezhep savaşına sürüklenmesi ihtimali, beklenebilecek en berbat gelişmedir. Irak'ta Şii-Sünnî karşıtlığından sonra şimdi Lübnan'da Şii Hizbullah'ın üste çıkması, dünyanın dikkatini çekti.

Lübnan nüfusunun yüzde 37,6'sı Hristiyan, 62,4'ü Müslüman'dır. Müslümanlar yüzde 34,0 Şîî, yüzde 7,1 Dürzî, ancak yüzde 21,3 Sünnî'dir.

1 aylık savaşın galibi yok. İsrail galip görünüyorsa da, hedefine ulaşamadı. İran'ı Doğu Akdeniz'den sökemedi. Hizbullah'ı savaş dışı bırakamadı. Elindeki Kuzey Kore, Suriye, İran füzelerini imha edemedi.