Alıyorlar, götürüyorlar

Ünlü kadın yazar, son kitabını yazmak için İstanbul'u terk etmişti. Hep öyle yapardı. Yeni bir kitap yazacağı zaman kendi dünyasına çekilirdi. Gittiği yeri, 74 yaşındaki annesi, ablası ve iki hizmetçisinden başka kimse bilmezdi. Ara ara İstanbul'a geliyordu ama kitaplarını hep "taşrada" yazıyordu. Bütün kitapları, dokümanları, bilgi ve belgeleri de bu gizli sığınağındaydı. Son kitabının sonlarına yaklaştığı bir gün, Anneler Günü'nde şiddetle annesini özlediğini hissetti. Hemen arabasına atlayıp İstanbul'a, evine geldi. Annesi çok iyi görünüyordu; kapıda karşıladı onu. *** "Nasıl sevindi anlatamam; sarıldım, öptüm. Sonra beraber yemek yedik. Her yaz onu da yanımda götürüyordum aslında ama bu yaz biraz rahatsızlığı vardı, götürmedim. Fırını bozulmuş bu arada..." *** Kadın yazar o sabah annesi için yeni bir fırın aldıktan sonra tekrar "sığınağına" doğru yola çıktı. İstanbul'dan çıkarken annesinin abla-kardeş olan iki bakıcısından erkek olana telefon etti: - Fırını aldım, parasını ödedim, onlar akşamüzeri getirebilirlermiş, sen şimdi gidip Beşiktaş'tan al, dedi. ... İstanbul'u henüz terk etmişti ki erkek bakıcı aradı: - Hanımefendi neredesiniz? - Yoldayım, gidiyorum. Ne oldu, gitmedin mi fırını almaya? - Fırını siz getirseniz... *** "Kitap yazarken gergin oluyorum. Bir anlık öfkeydi belki, hizmetçiye patladım; 'Laf anlamıyor musun sen?! Ödedim ben parasını; git al şunu dedim sana... Zaten kalp çarpıntım var, niye sinirlendiriyorsun beni? Defol git, kovdum seni!' diye bağırdım." *** Kadın yazar, telefonda hizmetçiyi kovmuştu kovmasına da... "Fırını ben aldırırım" demişti firmaya, şimdi ne olacaktı? Ani bir kararla hemen geri döndü! Beşiktaş'tan fırını alıp eve bırakacak, öğleden sonra tekrar yola çıkacaktı. *** "Eve girdiğimde annem ölmüştü! Yarabbim, nasıl pişman oluyorsun; sabah yola çıkmasam annem kollarımda ölecek. Anacığım henüz sıcaktı. Ellerini öptüm, sevdim ve haber vermedim kimseye. Çünkü haber verdiğiniz anda gelip alıyorlar, gidiyor sizin olan şey..." *** Hizmetçi kadın, annesinin bir takvimden koparıp son günlerinde sürekli okuduğu şiiri uzattı yazara... Kadın yazar, annesinden bir parça bulmuş gibi hüzünle, arada bir annesinin yerde boylu boyunca uzanmış cesedine, battaniyenin ucundan görünen çıplak ayaklarına bakarak okudu şiiri: Yeni ilaç bulduk diyor tabipler, Lokman gibi deva bilse ne fayda? Son nefeste söylemezse bu diller, Bülbül gibi dilin olsa ne fayda? Milyonun olsa da rızkını yersin, Ecel şerbetini bir gün içersin, Yalın ayak, başın açık gidersin, Dünya dolu malın olsa ne fayda?