Abdüllatif Uyan

Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri devrinde zamanın Sultânı, Ahmed Mirza olup, bu zâta bağlıydı.

Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri bâzı talebesiyle bir yere gidiyorlardı ki bir ara “kâğıt kalem” istedi talebelerin birinden.

Türkistân’ın en büyük velîlerinden Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri zamanında Mirza Abdullah diye bir sultan vardı ki, bu büyük zât onu görmeye gitmişti bir zaman.

Türkistân’ın en büyük velîlerinden Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri ekseri sultanlara gider, tesirli sözleriyle onlara nasîhat ederdi.

Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerini sevenlerden birinin, çok beğendiği, emîn, güvenilir bir hizmetçi kölesi vardı.

Türkistân’ın en büyük velîlerinden Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerinin bir talebesi vardı.

Türkistân’ın en büyük velîlerinden Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerinin kabr-i şerîfi Semerkant’tadır.

Türkistân’ın en büyük velîlerinden Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerinin kabr-i şerîfi Semerkant’tadır.

Ubeydullah-ı Ahrâr hazretleri, bir gün, fakir bir sevdiğine misâfir oldu.

Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerini çok seven bir genç vardı.

Bir gün Medîne'ye dışarıdan bir gayr-i müslim gelmişti ve çok da fakirdi…

Peygamber Efendimiz eshâbıyla bir bahçede oturmuş yemek yiyorlardı. Bir câriye geçti oradan. Harpte esir alınan kadın köleye "câriye" denirdi.

Câhiliye devrinde Arabistan'da "vahşî bir âdet" vardı ki; doğan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi.

Peygamber Efendimiz; insanlara olduğu gibi her can taşıyan mahlûka da acır ve şefkat ederdi... Hayvanlara eliyle “su kabını” tutar içmesine yardım ederdi. Bindiği at koşup da terlese, yüzünü mübârek eliyle silerdi.

Peygamber Efendimiz herkesi memnun etmeye çalışırdı... Bir gün eshâbıyla oturuyordu...

Bir gün Sevgili Peygamberimiz Kureyş'ten birini îmâna dâvet etti.

Âlemlerin Efendisi çok vefâkârdı. Meselâ kendisine “bir hediye” gelseydi “Onu filân kadına götürün. Çünkü o, Hatîce'nin arkadaşıdır" buyururdu.

Peygamber Efendimiz “ahde vefâ” konusunda çok titizdi. Şöyle ki;

Sevgili Peygamberimiz fakirliği severdi. Doyuncaya kadar yediği görülmedi.

Sevgili Efendimiz henüz sekiz yaşındayken amcası Ebû Tâlib'in evinde kalıyordu... Ancak Mekke'de “müthiş bir kuraklık” hüküm sürüyordu.