İrfan Özfatura

Japonya ve İtalya motorla büyüdü, Çin ve Hindistan motorla sığmaz oldu kabına.

İslam dünyasında iki belde var ki şerif diye anılır. Biri Kudüs-ü şerif, diğeri Şam-ı şerif. Peki onları kıymetli yapan ne? Elbette hatıralar… Şerefü’l-mekân bi’l-mekin buyurmuşlar.

Beşşar ve Esma Moskova’da, Büşra Dubai’de, amca Rifat Fransa’da, Mahir, Rami ve İhab kayıplarda.

Eskiden adımbaşı su dolabına rastlanırmış, şimdi 17 tane kalmış. 82 katliamında Rifat Esad bunları da kırıp dökmüş, aklı sıra intikam almış.

Davut Paşa, 15 yıl sadaret makamında kalır ki bu imkân sadece Sokollu ve Köprülü’ye verilecektir daha sonra.

Ağ seren gırgırlar, “pat pat” artçı kayıkları, “cak cak” martı çığlıkları... 

Maccabi, bir semt ismi değil, Seleukoslara karşı savaşan gerilla lideri.  İlki İstanbul’da kurulan siyonist cemiyet, ağırlandığı vatana ihanet etti.

Dünya nüfusu 8 milyar, her 80 kişiden birine Avtomat Kalashnikova düşüyor ve her sene  250 bin insan kurşunlara geliyor.  Sadece Afrika’da 8 milyon insan Keleş’le öldürüldü ki biyolojik, kimyevi ve nükleer silahlar yaklaşamadı bu sayıya. 

İnsanları kullandığı kıyafetlerden nasıl soğutabilir, yenilerini nasıl satabiliriz acaba?

Pol Pot’un Kamboçya’da kurduğu Marksist düzen okumuş yazmışa takar. Gözlüklüyü asar, saatliyi vururlar.

Şahabeddin Arvas yarım asırlık saat ustası, bu olmaz denen saatleri çalıştırmaktan zevk alıyor.

Lübnan, çölü olmayan tek Arap ülkesi. Bırakın çölü sahrayı, baştan aşağı orman. Yüz ölçümü Antalya’nın yarısı kadar. Bir dönem “Orta Doğu’nun kalbi” diye nitelendirilen ülke, siyasi olarak hiç durulmadı. Göçler, suikastlar, savaşlar Lübnanlıların peşini bırakmadı.

Uzun yıllar balya balya ham pamuk sattık, sonra eğirdik, dokuduk, boyadık, biçtik, diktik, 2 dolarlık mahsulü 20 dolarlık konfeksiyon yapmayı başardık. Eğer marka olursanız bunu 200 dolara da satabilirsiniz. Bu konuda hayli yol aldık.

Ressamlar fotoğrafçılar Maglay’a bayılıyorlar. Kale var, kule var, taş kubbeler, ahşap minareler, kitabeli çeşmeler, tekkeler, dergâhlar, kafesler, cumbalar…

Mahmud Paşa münasip bir tepeyi kesme taşla çevirtir Şiraz ve Isfahan’dakileri aratmayacak bir saraya niyetlenir. 

Ömrümüz kapılarda geçer, ev kapısı, iş kapısı, mektep kapısı, devlet kapısı. Hastane, postane, mapushane; kimi dert kapısı... 

“Hoşçakal” demiştim Azeri kardeşim sordu: Çakalın nesi hoş ağam, düşmedi aklıma?

Kırk elli sene evvel sokaklarda cıvıldayan Aynurlar, Şennurlar kaynana; Ercanlar, Bircanlar kaynata oldular.   

Kızılderili şampiyon, hayatı boyunca elinden alınan madalyaların hüznü ile yaşayacak, çaldığı kapılar suratına kapanacaktır.

Bir marka için başkana “makam aracı yapıyor” olmak büyük itibar. Bu reklam ona yeter de artar.