Kâzım Kürşat Yücel

Putin’in söyledikleri yeni değil. Uzun zamandır konuşuluyor. Belli mahfiller DNA’sıyla oynanmış insan için yanıp tutuşuyor. Acı, korku, şefkat bilmeyen mahlûklarla yeryüzünü daha da yaşanmaz hâle getirecekler. Tabîî bu onların ham hayâli. Anlaşılan epey havaya girmişler. Dikkat ederseniz Putin yaratmakdan bahsediyor. Bilmiyor ki laboratuvarlarına kapanmış harıl harıl çalışan onca hadsiz yedi tabaka cehennemin dibini kazanmakdan başka bir şey tahsîl edemeyecek. Korkunç kelimesinin dahi âciz kaldığı bir son!

Kırk sene kadar önce. Anadolu’da bir ilkmekteb. Muallim “tecrübe” ya’nî “deney” yapacak. Kaynar suya ihtiyacı var. Sınıfda ispirto ocağını yakıp çaydanlığı üstüne koyuyor. Bir müddet sonra suyun ne âlemde olduğunu kontrol etmek için kapağı açıyor. Hâliyle buhâr çıkıyor. Heyecânla kendisini ta’kîb eden çocuklar ne yapsa beğenirsiniz. Hep bir ağızdan “aaa” diyorlar. Hani öğretmenin her yapdığı hayrete şâyândır ya, o sebebden. Hoca da boş durmuyor. Hem eli hem dili çalışıyor: “Eşek herifler. Hiç mi kaynamış su görmediniz?” Şak, şak, şak…

Son günlerde solcularla ilgili yazılar rağbet görüyor. Solculuklarının sahte olduğu dile getiriliyor. Cümlesinin batıdan başka bir yöne bakamadığı ifâde ediliyor. Bunlar doğru. Yanlış olan sağcıların da aynı bataklıkda bulunduğunu görememek!

İnisiyatifi ele almanın vakti geldi. Üç yüz senedir onlar saldırıyor. Bir medeniyyet yalnızca müdâfaa ile ayakda kalamaz. Plan yapmak sâdece düşmâna mahsûsmuş gibi hareket ediyoruz.

İşler karışdı. Elbet toparlanır. Endîşeye gerek yok. Dünyada devlet vasfını taşıyan sayılı yapı var. Tarihde de böyleydi. Gerçek güçler sükûneti muhâfaza eder, isbât yarışında olanlarsa yaygara yapardı.

Güçlüyseniz problemleri halletme yolunda fazla bir şey yapmanıza gerek yok. Düğümler umûmiyyetle kendiliğinden çözülür. Fakirin kırk yıl uğraşarak yapamadığını zengin bir îmâyla halleder.

Borsadaki gelişmeleri dakîka dakîka ta’kîb etdiğimiz günler. Hisse alıp hisse satıyoruz. Elbette kendi çapımızda. Bir sabah vakti. Abdurrahman pehlivan heyecanla geliyor: “Abi, bütün göstergeler yukarıyı gösteriyor.” İyi, o zaman elimizdekileri tutalım. Tabîî Abdurrahman bırakırsa. Bir saat geçiyor geçmiyor yine geliyor: “Abi, bütün göstergeler aşağıyı gösteriyor” “Ne yapalım Abdurrahman?” “Satalım abi.” “Kardeşim ne menem şey şu göstergeler. Biraz önce hepsi yukarıyı gösteriyordu.”

Budist balonu patladı. İslâm düşmanlarının her fırsatda övdüğü yaratıkların maskesi düşdü. Cümle âlem bu müşrikleri gerçek yüzüyle gördü. Myanmar misâli olmasaydı terâne okumaya devâm edeceklerdi. Gerçi Çin’in Doğu Türkistan’da yapdıkları bu netîceyi çokdan tahsîl etmeliydi. Ne var ki oradaki vahşet her nasılsa maskeyi düşürmeye yetmemişdi. Belki de kamuoyu bu ülkenin batı lehine zayıflamasını istememişdi.

CHP’lilerin şehîdliklerde yapdıklarını niye yadırgadınız? Ortada fevkalâde bir şey yok ki! Ayaktakımı büyük bildiklerinden ne gördü ise onu yapıyor. Câmileri meyhâneye çevirenlerin mîrâsı böyle olur. Burada sayıp dökemeyeceğimiz mel’anetleri işleyenlerin mîrâscıları târihî akışa muvâfık şekilde hareket etdi…

Türk Tarih Kurumu ne maksadla kuruldu? Türk Dil Kurumu ne maksadla kurulduysa o maksadla! İyi de TDK’yı hangi gâyeyle peydahlamışlardı?

Cumhûriyyet’in bayraklaşdırdığı bir kelime de “çağdaş”. Resmî ideoloji yakın zamanlara kadar ne idüğü belirsiz o mefhûmun dışında kalanlara hayvan nazarıyla bakdı.

Batı reformdan bu yana zekâya tapıyor. Hıristiyanlığı onunla yıkdı. Yerine ikâme etdiği düzeni onunla kurdu. Bütün bunların yükseliş asırlarına denk gelmesi bir yanlışdan daha büyük bir yanlışa düşmesini perdeledi. Hıristiyanlığa isyân edenler kendi uydurdukları dinlere hakîkat diye sarıldı. Ateistlik mikrobunun bünyeyi esîr alması bu sâyede mümkin oldu. Garb kafası bitmek bilmeyen saçmalıklar karşısında dinsizliği tercîh etdi.

ABD endîşeli. Ne için? Ma’lûm mes’ele: S-400. Ne diyorlar: Bu silâhlar NATO sistemiyle uyumlu değil. Tercemesi: “Size saldırırsak uçaklarımızı düşürebilirsiniz.” Tabîî bu işin en basît kısmı. Asıl konu Türkiye’nin her geçen gün biraz daha müstakilleşmesi. Son bağımsız Türk devleti Osmanlıydı. Cümlemizi yüz sene kaynar kazanda fokurdatdılar. Hangi millet olsa yıkılmak şöyle dursun buhârlaşırdı. Çok şükür bu korkunç bâdireyi atlatdık. Şu günlerde istiklâl yolunda ilerliyoruz. Henüz o noktada değiliz fakat çok yaklaşdık. Askerî caydırıcılığa ulaşdığımız gün müstakiliz demekdir!

Kudüs ve daha nicesi bizim. Şunun bunun çemkirmesi ma’nâsız. Aslan yoksa meydan ite köpeğe kalır. Yüz yıldır yokuz. Hâdise bu. Ne var ki insanlık tarihi böyle muvakkat devirlere yabancı değil.

Bugün milletimizin önüne gâye olarak konulan yegâne şey nefsin istekleridir.

Osmanlıyı büyük yapan başlıca unsurlardan biri de istihbârât. Devletin bırakın uçan kuşu, sıçrayan çekirgeden haberi var. Adâletin topuzu hak edenin başına inmek için emir bekliyor. Hadi böyle bir iklîmde yıkım için yürü. Yürürsün de kelleyi de verirsin. Klasik dönemde bile isyânlar eksik olmamış ne var ki hukûk her def’asında âsîlerin başını ezmişdir. Bu olmasaydı altı asırlık saltanat mümkin olmazdı!

Birileri savunma sanâyiindeki hamlelerimizi önce yavaşlatmak sonra ortadan kaldırmak peşinde. Bunu görmemek için kör olmak lâzım. Dikkat ederseniz piyâde tüfeğinin i’mâlâtı bile kağnı hızında gerçekleşiyor. Başdan aşağıya bir yenilenme söz konusu olamayacak anlaşılan. Altay tankı konusundaki vaz’iyyet daha vahîm. Şu zaman bu zaman derken en son 2020’ye atdık. Bununla kalsa iyi. Basının büyük müjde olarak duyurduğu seri üretim hakkındaki bilgiler saç baş yolduracak cinsden. 2023’e kadar 35 tank üretilmesi hedefleniyormuş. 3 senede 35 tank. Üstelik bunun adı serî üretim. Serî olmasaydı kaç aded i’mâl edilebilirdi artık orasını varın hesâb edin…

Avrupa kabak gibi ortaya çıkdı. Şimden gerü kamufle olabilmeleri mümkin değil. Aslında bütün batı deşifre oldu. Yahudileri de ayrı düşünmemek lâzım.

Ruznâmeyi biz ta’yîn etmeliyiz. Hani şu uydurukçada gündem dedikleri var ya, onu. Bu sâdece siyâsetçilerimize düşen bir mes’ûliyyet değil. Bugün maalesef sağ da sol da önüne uzatılan akışı derhâl sâhibleniyor.

Dedikoduya çok meraklıyız. Bundan kasdımız gıybet değil. Kîl ü kâl ya’nî boş lâf! Sayısız bilgi bu kabîl. Bunları polisiye roman gibi kaleme alıyoruz. Yetmiyor ateşli konuşmalar yapıyoruz. Üstelik heyecânımızı herkesin paylaşmasını istiyoruz. Yabancı istihbârâtlar için çalışanlar başka. Onlar ne yapdığını biliyor. Kamuoyunu adım adım belli bir noktaya götürüyor. Haber değeri olarak ikisinin de ehemmiyyeti yok. Ne var ki büyük ilgi uyandırdıkları ortada. Mal bulmuş mağribî ifâdesi halkımızın bunlara karşı gösterdiği tavrı çok güzel anlatıyor…