M.Tahir Kum

Derbi maçına anlam veren önemli bir özellik, rakiplerin denk güçlerden kurulu olmalarıdır... Ve bu tip maçlarda diğer karşılaşmalara oranla teknik direktör faktörleri ön plana çıkar.

Sevince boğulduk... Mutluluktan uçtuk, 9 Ekim'de Şükrü Saracoğlu Stadı'nda... Milli Takımımız adına umutlandık gelecek için... Çünkü hiç görmemiştik böyle bir günü!.. Ama bizi böylesine sevince boğan, ne Kazakistan'ı 4 golle geçmemiz, ne de oynadığımız futboldu...

Görünen gerçek şu ki; Trabzonspor "futboluyla" kendini manşetlere taşıyan bir ay öncesinin Trabzonspor'u değil... Takımda Dinamo Kiev rövanşıyla birlikte bir düşüş var. Hem de ciddi bir düşüş... Sevgili Şirin ağabeyin bir hafta önce dediği gibi "Fatihspor" olmuş takım...

Beşiktaş yönetiminin üç gün sonra karşılaşacağı rakibinin teknik direktörüne teklif götürmesinin "ahlaki" tarafı bir yana, böyle bir teklif karşısında medyamızın "duyarsızlığı" bir tarafa, Trabzonspor yönetiminin "öfkesi" bir kenara... Bugün bu konuda asıl üzerinde durulması gereken Ziya Doğan'ın bu teklif karşısındaki tavrı ve duruşudur...

Milli Takımımız'ın 2006 Dünya Kupası grup elemelerindeki 0-0'lık Gürcistan maçı "sürpriz" sonucundan öte Avni Aker Stadı'ndaki "atmosferiyle" tarihe geçti... Hem de hafızalardan silinmeyecek biçimde.

Trabzonspor, bugüne kadar futbol potansiyeli ve saha başarıları kadar kulüp prensiplerindeki "tavizsizliği" ile ön plana çıkmış bir kurum olmuştur.

Ne oynanan futbol, ne de atmosfer tat verdi dün Trabzon'da. Ama tribünlerin hâli, kötü futbolun önüne geçecek kadar berbattı.

Trabzonspor tarihinde ilk kez Şampiyonlar Ligi'ni kucaklayacaktı... Yaklaşmıştı da ... Ukrayna'da kapıyı açmış, "Devler Ligi"ne bir adımı kalmıştı bordo-mavililerin...

Sezonun açılış maçında karşımızdaki takım "her yönüyle Türkiye'yi aşmış" denen son şampiyon F.Bahçe idi. Ama gel gör ki; onlar daha kendilerinde bile değildi.

Tam teknik direktörlük becerisinin ön plana çıkacağı bir karşılaşmaydı bu.. Bir tarafın öncelikle golü, diğerinin sadece yememeyi düşündüğü bir maçtı bu.

İsmail Gökçek... Nam-ı diğer Trabzonsporlu İsmail... Sedat Balkanlı... Nam-ı diğer kâh G.Saraylı, kâh F.Bahçe'li Sedat...

Adana - Beşiktaş maçının seyrinden duyulacak hazla, tok karnına yenilen yemekten duyulacak tad arasında hemen hemen fark yoktu. Aç gözlülükten yiyeceğin nefis bir Adana kebabı, seyredeceğin bu ligin devlerinden Beşiktaş da olsa... İkisinin de tadı aynıydı. Nasıl olsun?...

Statüsünün "özel" olması ürpertmişti dünkü maç öncesi içimizi... Sonuç ortada... "Son 21 özelde, sadece 3 güzel..."

Bu ligde şaibe yok... Sadece bu Türkiye'de "gönülden yazan" olmadığı veya olamadığı lige şaibe damgasını vurmak isteyenler var ve onların da elinde kalemler...

Bundan dört yıl önceydi...

Alışık olmadığımız bir ortam vardı dün Bursa Atatürk Stadı'nda... Bir taraftan gelen yazla artan sıcak, diğer taraftan sonu gelen ligle artan tansiyon, 3 puanın yanı sıra, sıcağıyla, nemiyle ve yüksek gerilimiyle enteresan bir kimliğe kavuşturmuştu dünkü 90 dakikayı...

Nereden bakarsan bak, nereden ölçersen ölç... Trabzonspor'un favori olduğu bir derbiydi bu.

Tespit de doğru tedavi de...

Maça konsantre olmak ne mümkün... Karşılaşmanın vakti gelmiş çatmış, hâlâ dillerde 48 saat önceki mesele...

Son yıllarda ligi neredeyse "bay" geçen Trabzonspor, 2 yıl gibi bir aradan sonra lig ikincisi... Üstüne üstlük ezeli rakiplerinin ard arda kan kayıpları da ayrı bir moral oluyor bordo-mavililer adına...