Ömer Ekinci

Evet, bu yazıyı yazdığımda binlerce mesaj gelecek, biliyorum. Bizde aynısı var diyeceksiniz, eminim. İki genç aile kuruyor. Düğünleri olup bitiyor. Evlerinden içeri bir genç hanım, bir genç beyefendi girmek istiyorlar. Fakat o da ne? Ailelerinin ruhu evlerinde. Ya gelinin, ya damadın, ya da ikisinin birden ailesi bu gencecik, ayakları üzerinde durmaya çalışan ailenin müstakil bir aile olabilmesine imkân tanımıyor.

Covid-19 ismiyle hafızalarımıza kazınan pandeminin Türkiye’de görüldüğü 11 Mart 2020’den bugüne tam 1.724 gün geçti. Bir başka deyişle 4 yıl 8 ay 18 gün.

Artık herkesin ezbere bildiği bir Arap atasözü var. “Evvel refik, ba'de't-tarik”. Yani önce yol arkadaşı, sonra yol. Çok uzun zaman doğru bildiğim, zannettiğim bu söze artık muhalifim.

Mike Tyson’a soruyorlar: “Neden bu yaşta tekrar ringe dönüp dövüşmeyi kabul ettin” Cevap veriyor: “Çocuklarımın gözünden ben sıradan biriyim. Yani hiç kimseyim. Benim önemli bir adam olduğumu bilsinler istiyorum.

E-Ticaret altyapısı sağlayan şirketlerimizden birinin sahibi, benim de çok sevdiğim bir kardeşim paylaşmış kendisine gelen e-Posta’yı.

Geçtiğimiz hafta perşembe günü yolumuz Edirne’ye düştü. Eşimi, oğlumu alıp sürdük atımızı Edirne’ye. Osmanlı İmparatorluğu döneminde “Paşa Sancağı” adıyla Rumeli Beylerbeyine bağlı bir vilayetti Edirne. Bu hafta da tam olarak bu eski adına uygun bir etkinliğe ev sahipliği yaptı.

Babamla birlikte SAHA EXPO’ya gittik. Tam adı SAHA EXPO 2024 Uluslararası Savunma, Havacılık ve Uzay Sanayi Fuarı.

Bu sıralar moda olan yeni bir ürün var Dubai çikolatası. Çok pahalı fiyatlara büyük bir hevesle alınan çikolatanın içinde tahin Antep fıstığı ve kadayıf var.

Türkiye’nin dört bir yanında 300 civarı şubesi bulunan bir köfteci zincirinin ürünlerinde domuz eti bulunduğuna dair bir haber bir haftadır Türkiye kamuoyunu meşgul ediyor.

15-24 yaş arası genç kardeşlerim. Bu yazım size. Hayat - memat meselesi. Ona göre okuyun. Anneler, babalar, dedeler, evdeki bu yaş grubu gençlerinize hatır koyup okutun bu yazıyı.

Size yine bir insan hikâyesi getirdim. Hikâyedeki kişinin ismini ve şehrini değiştirerek anlatacağım sadece, gerisi birebir aynı, yaşanmakta olan bir hayatın hikâyesi.

Lübnan'da patlayan çağrı cihazları işinin aslı

Kişisel verileriniz çalınırsa nasıl korunacaksınız?

Bugün size birkaç hikâyeyle geldim. Bütün yazıyı da heyecanla yazdım. Bazılarına ilham vereceğine inanıyorum bu yazının. Hazırsanız başlayalım.

32 yaşında baba oldum. Bugünün şartlarında normal gibi görünse de aslında geç bir yaştı. Tek bir şeye sığındım. Belki bu yaşta baba olmuş olmanın da kendine göre güzellikleri vardır, onlara odaklanmalıydım.

Eskiden bir parkın yanında otururduk. Özellikle yazları geç saatlere kadar gençler karışık gruplar hâlinde otururlardı. Ne zaman erkek olan gençler küfürlü konuşmaya başlarsa hemen seslenirdim. Ya da parktaysam yakınlarına gider uyarırdım. “Gençler, kızlar var yanınızda, onlara ayıp olmuyor mu?” diye.

Haftanın son günü, cuma öğleden sonra ofiste bir misafirim vardı. Tam 10 yıl önce iş hayatına bir meslek lisesi öğrencisiyken stajyer olarak bizim şirkette başlamış bir genç.

- Sayın bakanım, hazır sezonun bitmesine çok az kala geç tatilcileri Türkiye’ye çekebilmek için harika bir fikrimiz var.

Garip bir dönemden geçiyoruz. Bu dönemde iş değiştirmeler artacak. Kapanan firmalar, yeni açılanlar göreceğiz. Çevrenizde görüyor musunuz bilmem, belki hiç olmadığı kadar ortaklık ayrılmaları ve yeni kurulan ortaklıklar görüyoruz, göreceğiz.

Size yıllardır anlatmak istediğim ama bir türlü cesaret bulamadığım bir hikâyeyi anlatacağım. Çekinme sebebim kişinin ailesinin okuması ve üzülmesi ihtimali. Ama anlatmam da lazım. Gençliğimde aldığım en büyük dersi sizden saklayamam.