Ömer Ekinci

“Beyoğlu’nun En Güzel Abisi” romanında Janti Cemal isimli karakterin bir sözü var. "Vurun beni eyvallah. Ölürsem mesele yok, ama yaşarsam sıkıntı büyük.”

Selçuk Bayraktar’la tanışıklığım, onu Türkiye’nin tanıdığı zamanların 8-10 yıl kadar öncesine dayanıyor.

Seçimler yaklaştıkça Türkiye’de vatandaşın bütçesine olumlu anlamda yansıması için adımlar atılmaya devam ediyor.

Hayatımızda hiç aklımızdan çıkmayan derslerdendir. İlkokulda dördüncü sınıfa kadar okutulan ders hep aklımı kurcalamıştır.

Genç kızımız çok ünlü bir tiyatrocudur. Yine ünlügillerden yakışıklı bir sevgilisi vardır. Her akşam mutlaka arkadaşlarıyla beraber takıldığı, “özgürleştiği” bir bar vardır, orada sosyalleşir.

Milletvekili olmanın belli hukuki şartları var.

Maslow'un meşhur ihtiyaçlar hiyerarşisi piramidinde en temel kat olan fizyolojik ihtiyaçların hemen üstünde güvenlik katmanı bulunur.

İki hafta önce size “Zenginliğim hiç bu kadar işe yaramamıştı!” diyen bir genç iş adamını anlatmıştım. Gözü ve gönlü tok zenginlerimiz var. Çok şükür. Ama bir de gözü de gönlü de doymayanlar var.

Benim yaşlarda bir arkadaşım Yücel’i ziyaret ettim bugün. Kendisini tanıdığımda -yaklaşık on yıl önce- motosikletli ambulans şoförüydü.

Az önce bir telefon görüşmesi gerçekleştirdim. Türkiye’nin en hızlı büyüyen şirketlerinden birinin genç sahibi, 40’lı yaşlarının başında sıfırdan başlayıp Türkiye’nin sayılı zenginlerinden biri hâline geldi son yıllarda. İsmi bende kalsın.

Psikolojimiz bozuldu. Ekrana çıkan her profesör “Öleceksiniz, yüz binlerce insan ölecek, şu ilçe komple ölecek, bu bölge, tamamen ölecek” diyor... Yahu böyle bir olay olabilir mi?

Elleri kelepçeli müteahhitleri gördük, hadi elleri kelepçeli olmasın ama ifade veren, hesap veren imar müdürleri, yapı denetim müdürleri, inşaat mühendisleri, uygulama denetçisi inşaat mühendisleri, belediye yetkilileri ya da çevre ve şehir il müdürleri neden göremedik?

Yazıyı yazmak için saatler önce boş sayfayı açtım, sayfa mı daha boş, ben mi kararsızım. Her an aynı kararsızlığı yaşıyorum, köşedeki X’e basıp gazetedeki arkadaşlarıma da mesaj gönderip “Ben bu hafta yazamıyorum” demekle, bu kadar önemli bir günde okuyucumla bu önemli buluşmama geç kalmamak arasında gidip gidip geliyorum.

İki akım var memlekette. Biri sokak röportajlarında “öldük, bittik” diyenler. Diğeri de “hiçbir problem yok, işsizlik yok, iş beğenmemezlik var” diyenler.

Geçtiğimiz hafta bir üretim tesisindeydim. Türkiye’nin yoğurt ihtiyacının büyük kısmını karşılayan bir fabrikada ilginç bilgiler aldım. Beş kilogramlık plastik yoğurt kutularının ambalajlarının, ürünün maliyetinin %25’ini geçtiğini söylediler. Şaşırdım ama bir yandan da çabuk kanıksadım. Çünkü ben bu ambalaj maliyetleri konusuna, kullan-at mevzuuna fena hâlde kafayı takık hâldeyim uzun yıllardır.

Günlerdir gece 3’lere kadar bilgisayar başındayım. Uzun zamandır böyle bir heyecan yaşamamıştım. Yapay zekâ kullanan her gün yepyeni uygulamalar çıkmaya başladı. Bilmeyenler için şöyle özetleyeyim. Karşınızda bir yazılım var ve ona, size nasıl hizmet vermesi gerektiğini öğretmişler. Size bilgi verdikçe, sizi cevapladıkça da daha çok öğreniyor.

Bu satırları size Erzincan semalarından, 10.200 metreden yazıyorum. Iğdır’da geçirdiğimiz iki günün ardından İstanbul’a dönüş yolundayız.

Perşembe günü çok sevdiğim bir dostumun, Rafadan Tayfa’nın yapımcısı İsmail Fidan’ın Taksim’de yenilenerek açılan AKM’de film galasına gidecektim.

Belçika’da genç bir gurbetçi. Adı Yakup Yardımcı. Hem Belçika’da hem Türkiye’de birer yazılım şirketi var.

Dayım aradı, Sefa Serdar Sonat. Kendisi Erzincan’da bir özel okul yöneticisi ve ortağı. Sesi çok duygulu. Çok emeği geçmiştir bana. Erzincan’da binlerce gencin kariyerinde izi vardır.