Söz

Şu bizim çocuklar aslında mahcup insanlardır. Onlar, yalan söylemeyi bilmezler. Yürekleri bu ülke ve bu ülke insanının yüksek değerleriyle doludur. Bu ülke ve bu ülke insanın değerleri için yeri geldiğinde gözünü kırpmadan canını veren onlardır. Onlar ne kadar okumuş, nerelere gelmiş olsalar da eğri büğrü duramazlar. Eğri büğrü konuşamazlar. Lafı esirgemeden dosdoğru söylerler. Yüreğin ülke, ülke insanı ve onun yüksek değerleri için sımsıcak duygularla dolu olması güzel. Eğri-büğrü durmamak da iyi. Ama lafı terazilemek, tartmak, ölçmek biçmek; söylenecek zamanı, miktarı, muhatabı seçmek lazım. İşte bizim çocukların en büyük kayıpları bu noktada oluyor. Hem dostu-düşmanı ayırdetmekte hataya düşüyorlar hem de fikirlerini serdetmekte. Halbuki atalar, boğazın dokuz boğum olduğunu hatırlatarak dokuz düşünüp bir söylemeyi salık vermişler. Doğruyu söylemek yetmiyor. Doğruyu söyleme üslubu da doğru kadar ehemmiyetli. Anadolu çocuğunun sırtı sıvazlanıp ortaya salınınca gözü bir şeyi görmüyor. Bu yanlış. Gözü karalıktan. Üslubu sertlikten. Dili keskinlikten kurtaramayan menzile varamaz. Tecrübenin hükmü ortada. Keskin sirke küpüne zarar verir. Konuşmaktan gaye faydadır. İnsan ya bir fikri izah veya bir iddiayı çürütmek için konuşur. Rakibi kuvvetlendirmek maksadıyla nefes tüketilmez. Hele siyasette bu hiç olmaz. Konuşanın üslup hatasıyla mağdur duruma düşen siyasetçi taraftar toplar. Konuşma gıyapta geçiyorsa ölçü şu olmalı. Hakkında konuşulan kimseyle yüz yüze gelindiğinde de konuşma sahibi görüşünü aynı kelimelerle tekrarlayabilmeli. Üslup da kibar olmalı, kelimeler de. Polemik ustalık işidir. Birinci şartı hırçınlaşmamaktır. Söz düşman kazandırmamalı. Söz, kemsöz haline düşerse sahibini vuran ok olur. Bütün bunlara ilmi siyaset denir. İlmi siyasetten hakkıyla istifade edememiş Anadolu çocuğu kötü harcanır. Sonunda tertemiz niyetleri ve hayalleri ile bir köşede unutulup kalır...