Salih Uyan

​Bir arkadaşım Kartepe’ye gitmiş. Dağdan yukarı doğru çıkarken de etrafı seyretmiş. Bana izlenimlerini aktardı. Önce dağın eteklerinde poşetlerle kayanları görmüş. Çoluk çocuk neşeyle eğleniyorlarmış.

​Yaklaşık on yıl önce bir fuar programı için İngiltere’ye gitmiştik. Bu ziyaret sırasında, İngiltere’nin en başarılı birkaç okulunu görmek istedik. İngiliz bir eğitimci bize Eton College ve The Abbey School’u ziyaret etmemizi tavsiye etti.

Ordulu bir arkadaşım anlattı. Küçükken pazar tezgâhında satılan civcivlerden almışlar. Beş civcivin ikisi ölmüş, üçü kalmış. Artık koliye falan sığmayacak kadar büyüdüklerinde, köye götürüp bir akrabalarına hediye etmişler.

İnsanlara teşekkür etmek için acele et. Yani takdirini peşin sun. Ama eleştirini vade farkı istemeden takside böl. Eğer tersini yaparsan, bu alışverişten bir kazanç bekleme.

​Son zamanlarda had aşım faturamız acayip kabardı. İstihzanın sınırları aşıldı. Hakaret, iletişimin ölçü birimi hâline geldi. Bunlara alıştık. Ama işin kötüsü mantık silsilesindeki zincirler de birer birer kopuyor.

Baba, 3 aylık bebeğini döven bir adam var ya hani? Biliyor musun? Biliyorum da senin bundan nasıl haberin oldu? Senin o tür görüntüleri seyretmemen gerekiyor. Gezinirken gördüm işte baba. Ve aklıma bir şey takıldı. Şimdi o adam bebeği döverken videoya çekmişler ya?

​Son yapılan Millî Eğitim Şûrasından sonra merak edip şimdiye kadar yapılan şûraların raporlarına göz attım. Bir sürü sayfa okudum. Ve ortaya ilginç bir sonuç çıktı.

Hayatta her şeyin rast gitmesi bazen insanın felaketi olur. Her şey yolundayken, yolu kaybetme ihtimali artar. İnsanın arzu ve istekleriyle arasındaki mesafe azaldıkça hayatın lezzetleri de azalır. Leyla-Mecnun veya Ferhat-Şirin hikâyeleri kavuşmanın değil bekleyişin hikâyeleridir aslında.

Gazetede haftada bir yazınca bazı önemli tarihleri ıskalıyorum. Ama geç olsun güç olmasın diyerek Öğretmenler Günü için 10 maddelik bir buket hazırladım.

Çocuklarla gerektiği kadar ilgilenmek çocuk eğitiminde en kritik konudur. Ne fazla, ne eksik. Olması gerektiği kadar. Eskiden çok çocuklu ailelerde yaşanan ilgisizlik normaldi.

Bazı lokantalarda garsonlar, ceplerinde taşıdıkları nemli ve kirli bir bezle masaları silerler. Masayı temizleme iddiasında olan bu bezler, masayı bakteriye boğar. Bu yüzden arada bir bezi yıkamak gerekir.

Sanal gerçeklik kavramı, yaşadığımız dünyada yalanla gerçeğin nasıl iç içe geçip, bulamaç olduğunun bir ispatı. Hem sanal, hem gerçek. Varmış gibi hissediyorsun ama yok.

FBI’ın resmî web sitesinde internet üzerinden çocukları hedef alan ve İngilizce predator (avcı) olarak tabir edilen kimseler hakkında bazı bilgiler var. Okurken insanın tüylerini ürperten bilgiler…

Farkında mısınız bilmiyorum ama çocuklarımız için büyük bir gayretle çalışan bir grup var. Küresel çapta faaliyet gösteren bu kişiler mesajlarını direkt olarak iletme konusunda biraz çekingenler. Genelde bilinçaltına hitap etmeyi tercih ediyorlar. Ama bir şeylerin kolay anlaşılması için bilincin altını üstüne getirecek bir yazı lazımdı. Ben de oturdum ve onların ağzından size bir mektup yazdım.

Çocuk bir gün gece bire kadar film seyrediyor. Aile bireylerinden çıt çıkmıyor. Ertesi gün saat onda baba “Bu saatte niye ayaktasın evladım? Haydi doğru yatağa!” diye çemkiriyor...

Jules Payot’un “İrade Terbiyesi” kitabını okurken şöyle bir cümle gördüm;

Geçen hafta cumartesi günü Instagram hesabımda gezinirken özelden bir mesaj geldi. Mesajda, hakkımda bir karalama kampanyası yürütüldüğü, birçok yerde benimle ilgili iftiralar ve hakaretler içeren mesajların yayınlandığı yazıyordu.

Türkiye’de yabancı dil seviyesi birçok kişi tarafından A1, B2 gibi teknik kodlar yerine daha samimi bir şekilde ifade edilir. Bu cümlelerin birçoğu gerçekten bir seviye belirtmez ama en azından dille olan ilişkimizin seviyesini net bir şekilde ortaya koyar. Yabancı dile ne kadar yabancı olduğumuzu gösteren bu seviyelerden en sık kullanılanları ise şunlardır; 1- Anlıyorum ama konuşamıyorum!

İçinde bulunduğumuz dönem birçok şeyi kökünden değiştirdi. İlişkiler, hayat tarzları, istekler, ihtiyaçlar artık çok farklı. Çocuklar, bizim çocukluğumuzda olmayan birçok şeyle yüzleşiyorlar.

Pandemi yaklaşık iki yıldır ülkelerin gündemlerini sabitledi. Özellikle eğitim gündemi tam kilit vaziyette. “Okullar açılmalı mı açılmamalı mı?” tartışmasına bir girdik, hâlâ çıkamadık.