Salih Uyan

Çocuklarla gerektiği kadar ilgilenmek çocuk eğitiminde en kritik konudur. Ne fazla, ne eksik. Olması gerektiği kadar. Eskiden çok çocuklu ailelerde yaşanan ilgisizlik normaldi.

Bazı lokantalarda garsonlar, ceplerinde taşıdıkları nemli ve kirli bir bezle masaları silerler. Masayı temizleme iddiasında olan bu bezler, masayı bakteriye boğar. Bu yüzden arada bir bezi yıkamak gerekir.

Sanal gerçeklik kavramı, yaşadığımız dünyada yalanla gerçeğin nasıl iç içe geçip, bulamaç olduğunun bir ispatı. Hem sanal, hem gerçek. Varmış gibi hissediyorsun ama yok.

FBI’ın resmî web sitesinde internet üzerinden çocukları hedef alan ve İngilizce predator (avcı) olarak tabir edilen kimseler hakkında bazı bilgiler var. Okurken insanın tüylerini ürperten bilgiler…

Farkında mısınız bilmiyorum ama çocuklarımız için büyük bir gayretle çalışan bir grup var. Küresel çapta faaliyet gösteren bu kişiler mesajlarını direkt olarak iletme konusunda biraz çekingenler. Genelde bilinçaltına hitap etmeyi tercih ediyorlar. Ama bir şeylerin kolay anlaşılması için bilincin altını üstüne getirecek bir yazı lazımdı. Ben de oturdum ve onların ağzından size bir mektup yazdım.

Çocuk bir gün gece bire kadar film seyrediyor. Aile bireylerinden çıt çıkmıyor. Ertesi gün saat onda baba “Bu saatte niye ayaktasın evladım? Haydi doğru yatağa!” diye çemkiriyor...

Jules Payot’un “İrade Terbiyesi” kitabını okurken şöyle bir cümle gördüm;

Geçen hafta cumartesi günü Instagram hesabımda gezinirken özelden bir mesaj geldi. Mesajda, hakkımda bir karalama kampanyası yürütüldüğü, birçok yerde benimle ilgili iftiralar ve hakaretler içeren mesajların yayınlandığı yazıyordu.

Türkiye’de yabancı dil seviyesi birçok kişi tarafından A1, B2 gibi teknik kodlar yerine daha samimi bir şekilde ifade edilir. Bu cümlelerin birçoğu gerçekten bir seviye belirtmez ama en azından dille olan ilişkimizin seviyesini net bir şekilde ortaya koyar. Yabancı dile ne kadar yabancı olduğumuzu gösteren bu seviyelerden en sık kullanılanları ise şunlardır; 1- Anlıyorum ama konuşamıyorum!

İçinde bulunduğumuz dönem birçok şeyi kökünden değiştirdi. İlişkiler, hayat tarzları, istekler, ihtiyaçlar artık çok farklı. Çocuklar, bizim çocukluğumuzda olmayan birçok şeyle yüzleşiyorlar.

Pandemi yaklaşık iki yıldır ülkelerin gündemlerini sabitledi. Özellikle eğitim gündemi tam kilit vaziyette. “Okullar açılmalı mı açılmamalı mı?” tartışmasına bir girdik, hâlâ çıkamadık.

- Mesut, şey konuşabilir miyiz canım? - Ya, sen konuya böyle girince ben korkuyorum. Hayırdır inşallah? - Korkma ama biraz endişelensen iyi olur. Sen çocuğa “Bu sene karnende notların iyi olursa sana tablet alacağız” mı dedin?

Ahmet Hamdi Tanpınar “Türkiye evlatlarına, kendisinden başka bir şeyle meşgul olmak imkânını vermiyor” demiş. Bugünü görseydi ne derdi bilmiyorum ama eskiden memleket kurtarma işi daha masum ve sevimli bir şekilde yapılıyordu. En azından niyetler iyiydi ve sınırlar vardı. Zaman ilerledikçe önce niyetler, sonra da dengeler bozuldu.

Klimayla ilgili bir yazı yazacağım hayatta aklıma gelmezdi. Ama aklıma gelmeyen başıma gelince, oturdum yazdım.

Başlıktaki cümle birçok ebeveynin ortak derdi maalesef.

Mete Gazoz olimpiyatlarda altın madalya alarak göğsümüzü kabarttı. Bu arada göğsümüzle birlikte duygularımız da biraz kabardı.

Bugün yazıya sert bir giriş yapalım ve Bertrand Russell’ın o meşhur cümlesini hatırlayalım;

Her bayram olduğu gibi, bu bayramda da namaz sonrasında yoğun bir mesaj mesaisi yaptım. Bu arada metin tabanlı tebrikleşme ve toplu mesajların cemiyet hayatımıza etkilerine dair bazı çıkarımlarda bulundum.

Bir aile düşünün. Baba muhasebeci olarak çalışıyor. Maaşı düşük. Patron kötü davranıyor. Servis yok.