Salih Uyan

​Eğitimle ilgili birçok meselemiz var. Ama kimlik bunalımı yaşayan okullar meselesine biraz öncelik vermek gerekiyor. Şöyle ki; - Fen liseleri ülkedeki doktor, mühendis ihtiyacından bağımsız bir prestije sahipken, sosyal bilimler liseleri hâlâ bir proje olarak görülüyor.

Geçen hafta “Bir taraftar” imzasıyla bir mektup aldım. Futboldan girip siyasetten çıkan, en sonda da birilerine fena hâlde çatan bu mektubun cümleleri biraz tanıdık geldi.

“Tiz bana o elçiyi çağırın! Cesareti varsa bir de bana anlatsın bakalım…”

​Önümüzdeki hafta okullar açılıyor. Eğitim camiası olarak heyecanlıyız. Bu heyecanı köşeye taşımak için acaba ne yazsam diye düşünürken aklıma bir fikir geldi.

İnsan eşyadan sıkılır. Gayet yeni olmasına rağmen salon takımını değiştirmek ister mesela. İmkânı varsa atıp yeni bir takım alır. İmkânı yoksa en azından kılıfını değiştirir.

Mutlaka siz de fark etmişsinizdir! Son birkaç yıldır özellikle zengin muhitlerde evlerin perdeleri kapanmıyor. İçi-dışı bir evlerde olabildiğince şeffaf, halka açık hayatlar yaşanıyor.

​Şehrin sokak lambaları hâlâ yanarken iki arkadaş ellerinde olta ve kovalarla arabalarından indiler. Halk tarafından “sahilin en bereketli noktası” olarak ünlenmiş noktada hazırlıklarını yapıp oltalarını denize salladılar.

Eskiden kelimelerin kifayetsiz kalması için duygu yoğunluğunun zirveye çıkması gerekirdi. “Sözün bittiği yer” diye tarif ettiğimiz anlar nadiren yaşanırdı. Ama bugün duygular deniz seviyesinde, hayat normal akışındayken bile kelimeler kifayetsiz. Sözün bittiği yere gelmek an meselesi.

Ben, müfredatın hayatla ilişkilendirilmediği bir lisede okudum. Ne işe yarayacağını bilmediğim bilgileri zihnimde istifleyerek son sınıfa geldim. Üniversite sınavıyla ilgili hedeflerim “Bir okula kapağı atmak” mesafesinden öteye gidemedi. Ve kariyer hedeflerim henüz bir netlik kazanmadan, üniversiteyi kazandım

Akşam yorgun argın eve geldiniz. 10 yaşındaki çocuğunuz tüm tatlılığıyla, “Baba, ne oldu bizim telefon işi?” diye sordu.

​Tarih 15 Temmuz’du. Mehmet gece mesaisinden çıkmış, eve gitmeden önce Boğaz'ın kenarında bir çay içmek için mola vermişti. Köprüye doğru dalgın bir şekilde bakarken, denizde hafif bir çalkantı başladı. Boğaz içten içe ürpermişti sanki.

Sayın Salih Uyan, Bir önceki mektubuma halkımızın gösterdiği teveccüh beni ikinci bir mektup daha yazmaya zorladı. Bu sefer size biraz kendimi anlatmak, biraz da öz eleştiri yapmak istiyorum.

Geçen haftaki yazımda “Kendime Mektup” başlığıyla 21 yaşındaki bir gencin ağzından kendime bir mektup yazmıştım. Maksadım gençlerin duygularına tercüman olmaktı.

Normalde okuyucu mektuplarını köşemde yayınlamıyorum. Çünkü şimdiye kadar mektup gönderen bir okuyucum olmadı.

Türkiye gündemi bir süredir üç harflilerin istilası altında. Siyasette YSK, İBB, AKP, CHP… Eğitimde YKS, TYT, AYT, LGS…

Liselere giriş sınavına bir milyondan fazla öğrenci girdi. Peki sınav sonuçları açıklanınca ne olacak? Elimizdeki sayısal veriler şunu söylüyor;

Kimi sevinçler vardır, taşkındır. Gürültülü ve abartılıdır. Maddi sebeplere bağımlı bir mecburiyet olarak yaşandığı için sadelikten uzak ve samimiyetsizdir.

​Özel okulların son yıllarda hızla artması velilerde büyük bir tercih yorgunluğu oluşturdu. “Hangi okula versek?” tartışmaları çocuk doğduğu gün başlıyor, anaokulu çağına gelene kadar devam ediyor.

​Ziya Selçuk, tahmin ettiğimiz gibi siyasetin bulanık sularına karışmadan ve gündemine eğitim dışında bir madde eklemeden yoluna devam ediyor.

​Liseli öğrenciler arasında deizmin yaygınlaştığıyla ilgili haberler sıklaşmaya başladı. Peki nasıl oldu da tahrif edilmiş Hristiyanlıktaki hurafelere bir tepki olarak doğan deizm, Müslüman bir coğrafyaya sızabildi?