Yetim Mestan Ağa’nın hayatı...

“Dedem yetim büyümüş o kıtlık yıllarında… Arkadaşları onu Mestan Ağa diye seslermiş.”
Dedemin vefatından 5-6 ay sonra Bursa’dan Çanakkale’ye bir yolculuk yaptım...
Dedemin doğup büyüdüğü ve kırklı yaşlarına kadar yaşadığı köyün yakınlarından geçerken onu hatırlayıp gözlerim yaşardı. Onların göç hikâyesi ve çoluk çocuk göç ederken hâlleri aklıma geldi. O anda onların yanında değildim tabii ki ama göç etme sebeplerini bildiğim ve kendisini özlediğim için gözyaşlarım kendiliğinden döküldü. Düşünün uzun yıllar yaşadığınız yerden bir sürü acı, tatlı hatırayı yaşamışsınız… Eşi dostu bırakıp beş çocukla bilmediğiniz bir yere gidiyorsunuz…
Gittiğiniz yerde de bir işinizin olacağının garantisi yok. Bugünkü gibi “önceden öz geçmiş göndereyim, işim hazır, evimi tutayım, çocukları şu okula yazdırayım, taşıma şirketine de ev eşyalarını vereyim, otomobilime atlayıp gideyim” durumu yok.
Dedem küçük yaşta yetim kalmış. Çok çileli bir yetişme dönemi olmuş. Şu an inanın hayal dahi edemeyeceğiniz zor zamanlar yaşamış.
Dedemin küçüklüğüne denk yıllar kıtlık zamanlarıymış. Para olsa bile yiyecek bulunamayan dönemlermiş…
İnsanların en büyük hedefinin karınlarını doyurabilmek için uğraştığı yıllarmış…
Dolayısıyla insana verilen kıymet de azmış. Çok küçük yaşta başka bir köye çoban olarak gitmiş.
Gelelim rahmetli dedemin nam-ı diğer arkadaşlarının söylemiyle "Mestan Ağa"nın roman olacak hayatına…
Mestan Ağa, çileli çocukluğunu atlatıp yetişkinliğe erdiğinde köyünde evlenip yuva kurmuş. Bu evlilikten beş çocuk sahibi olmuş. Çocuklarına verdiği kıymetten dolayı Bursa’ya göç etmeye niyetlenmiş. Okuyabilenler okur en azından çalışanların da sigortası olur niyetiyle göç etmeye karar vermiş. Çünkü o yıllarda eğitim imkânı şehirde dahi çok zormuş. “En azından çocukların bir sigortası olsun, emekli olurlar düzenli bir maaşları olur” diye düşünmüş. O dönemin şartlarına göre hayli ileri görüşlü bir insanmış… Çünkü o yıllarda insanların amacı hemen hemen karnını doyurabilmekten ibaret… Şartlar böyleyken evlatlarını düşünme adına yapılmış bir fedakârlık bu. DEVAMI YARIN