Çocuklar ve mutluluk

Eski zamanlardaki dostluklar bitti, arkadaşlıklar son buldu derken son olarak karşımıza çocukların yitirmiş olduğu mutluluk kavramı çıkmaktadır.

Eskilerle ne alakası mı var?

Ah o eski günlerdeki çocukluk… Her şey daha mı güzeldi ne? Evet, belki ekonomik anlamda bazı şeyler hayatımızda yoktu. Yemede, giyimde, geçim sıkıntısında. Aslında bu dönemlere her şeyin başlı başına sorun olduğu çağlar diyebiliriz. Çok değil Türkiye’de 30-40 sene öncesi çocukluk hikâyelerini dinleyelim. Bu dönem çocukları bayram günlerini iple çekerdi. Ramazanda kurulan sofraları görebilmek adına can atarlardı. Belki yokluk ve geçim sıkıntısı her yanlarını sarmıştı ancak onlar yine de çocuktu ve yamalı eski kıyafetleri ile eğlenmesini bilirdi. Her gün kahvaltıda ve akşam yemeğinde yedikleri aynı yiyeceklerden hiç şikâyet etmezlerdi. Soğukta sobaya odun taşımayı kendilerine görev edinirlerdi. Onlar bu zor hayat şartlarında samimi huzurlu ve mutlu olurdu. Ya şimdilerde?

Çoğumuz çocukları teknoloji ile çok erken yaşta tanıştırıyoruz? Küçücük çocukların elinde cep telefonu, tablet veyahut bilgisayar bulunuyor. Bu teknolojik aletlere o kadar çok alışıyorlar ki zamanla ebeveynlerini değil bu aletleri görmeseler ağlamaya başlıyorlar. Gardıroplarında birçok çeşit elbiseler, yediği önünde yemediği arkasında tabiri ile donatılan sofraları… Peki, bizler bu dönem çocuklarına iyilik mi ediyoruz gerçekten. Bu çocuklar yiyecek, içecek ve bizlerin değerini bu yolla daha iyi mi anlayacaklar sizce? Bence sorun ekonomik şartlar değil sorun çocukların eline verilen neredeyse sınırsıza yakın imkân ile onların elinden farkında olmadan çaldığımız duyguları. Bu çocuklar zamanla mutluluk kavramını unutuyorlar. Şimdi hangi bayram hangi ramazan bu çocuk için büyük bir sevinç ve anlam ifade etsin? Günümüzde ebeveynler çocuklarının imkânını kısmasın ama onları daha dengeli bir şekilde dağıtmaya özen göstersin. Çocukların zamanla çalınan mutluluk duygularının ileriki yıllarda daha büyük problemler oluşturacağı endişesindeyim… 

 

 

 

 

 

Hamdolsun çekti herkes dest ü dâmen

Kimseyle yoktur bağım bu âlemden

 

Bundan sonra ölüm kolaydır zira

Yüzüme gülen de yok bu dünyada.

 

Ruhun cesede bağı kalmayacak

Sanma tek kişi arkandan bakacak

 

Sakın zillete uğradım deyu düşünme

İşte geçti mevt-i havf bir gecede

 

Yoksa halas olmazdın ölüm korkusundan

Gözüne uyku girmezdi işte bundan

 

Sitanbulî şükreyle hâline sen

Kimseyle bağım yoktur bu âlemden

 

 

 

 

Şİ'R: Nazımlı ve kafiyeli şair sözü.

MEBDE: Baş taraf. Başlangıç. Başlama. Kaynak. Kök. Temel. Esas.

DEST Ü DÂMEN: Dest el demek. Dâmen etek demek. Dest ü dâmen: El etek demek.

MEVT-İ HAVF: Korkulan ecel, korkulan ölüm.

TEDRİSAT: Ders vermeler, öğretim.

İZAH: Açıklamak, bir şeyi anlaşılır hâlde söylemek veya yazmak.

TASDİK: Doğruluğunu kabul etmek. Bir kararın kanuna uygun olduğunu kabul edip imzalamak. Onaylamak.