Kaygusuz Abdal

Abdal... Bu sözcük, iddia edildiği gibi, kasıtlı olarak yanlış değiştirilmiş. Tasavvufî bir terimdir, "Birinin yerine geçmek, bir şeyi, başka bir şeyin yerine koymak" anlamlarına gelen "bedel" ve "bedil"in çoğulu... Tasavvufî inanca göre ise, ölen erenlerden birinin yerine geçen, ondan sonra gelen erene "abdal" denmiş... Gelelim Sevgi Sanlı arkadaşımızın aynı isimli oyununa. Kişisel yorum ve inancımıza göre, böyle bir abdal, kendi iç dünyasında, onu çevreleyen bir zırh içinde, kendini ve içindeki gerçekleri arayan kişidir. İnsancıl bir inancı, deryaya sığmaz bir vüs'at içinde yorumlayan Sevgi Sanlı'yı ve aynı duygular içinde yorumlayan Sönmez Atasoy'u, bestekârı Adil Arsel'in ve koreografisiyle insanlara hareket veren Nasuh Barın'ı, içimizde yaşattığımız dünyayı bize yeni bir dünya olarak veren Ethem Özbora'yı, kostümlerin özellikleri veren Hale Eren'i ve ışıkları yeniden yakan Önder Arık'ı kutlamak istiyorum. İnanç ve sevginin sonsuz boyutlarına götürenlere saygılar ve sevgiler. Ve nihayet... Engin kültüründen feyz aldığım, Hz. Mevlana'nın son torunu sayın merhum Celâleddin Çelebi Bey'e ve hocamız Selman Dede'ye Cenab-ı Allah'tan rahmet niyaz ediyorum. Son cümlemiz ise Devlet Tiyatroları Genel Müdürü Lemi Bilgin'e... "Ve şimdi, tam zamanı bir umudun/ Bir elin sıcaklığını paylaşmak/ Gözlerdeki pırıltının düşüncedeki ayrılığın/ Barışın/ Barışmanın tam zamanı/ Şimdi tam zamanı gerçeğin/ Şimdi oyun zamanı." Biz de varız, bu dost çağrıda... Yazan: Sevgi Sanlı; Sahneye Koyan: Sönmez Atasoy; Dekor: Ethem Özboraz; Kostüm: Hâle Eren; Işık; Önder Arık; Müzik: Adil Arslan; Kareografi: Nasuh Barın; Dia Resimler: Erol Akyavaş; Özgün Beste: (Abdal Musa)- Ozan Çağlayan (Keyun Deme); Oynayanlar: Yetkin Dikiciler, Aysaz Karamuman, Burak Kantürk, Oktay Korun, Ali Düşenkalkar, Hatice Nilgün, Aslan Kaleli, Selçuk Kıpçak, Umut Demirdelen, Fikret Urucu, Emir Taylan, Canberk Uçucu, Şirin Çağla, Sara Pabuçcu...