Değer yargılarının intiharı

Günümüzde, ne yazık ki; değer yargıları bir bir yitiriliyor. Buna, değer yargılarının "intiharı" veya "hadım edilmesi" denilebilir. Oysa, belki de; en fazla korumamız gereken "kıymetler" bunlar... Üstelik; içinde bulunduğumuz buhrandan, perişanlıktan çıkabilmenin de tılsımı burada yatıyor. Neyleyelim ki, değer yargılarından günbegün uzaklaşılıyor. SADECE İKİ HARF FARKI Söz gelimi, vefayı ele alalım; Vefa, insanoğlunun en önemli hasletlerinin başında geliyor. Daha doğrusu, başlı başına bir değer ölçüsü... Müşfik bir ödül... Bir hakkın teslimi... Ne var ki, vefa kaybedilen değerler arasında önlerde yer alıyor. Gerçi, vefa ile bîvefa arasında; sadece iki harf farkı görülüyor. Ancak, o iki harflik değişim var ya, insanı ölmeden adeta gömebiliyor... İŞİN ACI TARAFI Aslında, Türk milletinin üstün vasıflarından biri de, vefalı oluşu... Kolay kolay iyiliği, hizmeti ve başarıyı unutmayan halkımız, çeşitli vesilelerle bunu değerlendirmesini de çok iyi biliyor. Bu üstün haslet, gizem öteden beri zaten mevcut. Fakat, vefa artık raflara kaldırılmış bulunuyor. İşin acı tarafı, bîvefa olmak, normalmiş gibi kabul ediliyor. Gelişen olaylarda, ne kadar densiz ve insafsız bîvefa davranışlar sergilendiğini işitiyor, görüyor hatta bizzat yaşıyoruz. Nerdeyse; bîvefa olmak bir meziyet, bir hüner sayılıyor. TRAJİK TESBİTLER Bir bakıyorsunuz; canciğer bir arkadaşınız, büründüğü yeni kisvesi veya haksız kazandırılan yeni kimliği yüzünden sizi görmezlikten geliyor. Bir bakıyorsunuz; yaptığınız iyilikler, kazandırdığınız değerler, yıllara sığmayan başarılar hafızalardan siliniyor. Her insanın yaşadığı, yüzlerce vefasızlık, bunalımları arttırıyor, hayatı "zindan" ediyor... ... Ve bu trajik süreç sürüp gidiyor... NANKÖRLÜĞE GELİNCE Bu arada, vefasızlığı aşan adımlar nankörlüğe kadar uzanıyor. Nankörlüğe gelince; Gerçekten de tahammülü imkânsız depresyonlar doğuruyor. Çok görüldüğü ve sık sık yaşandığı için vefasızlığı kabullenen insanlar nankörlüğün karşısında isyan ediyor. Evet, değer yargıları bir bir yitirilirken, vefasızlık ve nankörlük ortalığı kavuruyor. Nerdeyse, iyi, güzel, hoş, şık hasletler "nostalji"ye dönüşüyor. Böylesi nostaljiyi yaşamak ya da yaşatabilmek bile artık kazanç ve hüner oluyor...