Kenan Akın

Dileriz ki, Fazilet Partisi kapanmaktan kurtuluverir. Zaten dikkat edilirse, Türkiye'de oluşan yeni atmosfer, siyasi partilerin kolay kolay kapatılmasını onaylamıyor. Hatta, Anayasa'da yapılacak değişiklikler arasında, siyasi parti kapatma güçleştiriliyor. Ta 1970'lerden beri, "Milli Görüş" partilerinin başına gelenlerin nerdeyse bütünü, şiirlerden, marşlardan, nutuklardan kaynaklanıyor.

Doğrusu; Türkiye şimdi de, Fazilet Partisi davasının açıklanması beklenen kararına endekslenmiş bulunuyor. Anayasa Mahkemesi'nden çıkacak kararı "peşinen" kabullenmek "hukukun üstünlüğü" gereğiyse de, sonuçta bir "erken seçim"e katlanabilmemiz mümkün görünmüyor. Bir ihtimal de olsa; "erken seçim"i, Türkiye'nin kaldırabileceği sanılmıyor... Bu arada, gelişmeler nasıl olursa olsun, "sağduyu" daima galip gelmeli, serinkanlılık yitirilmemeli. Nereden bakılırsa bakılsın, hukuki süreçte, ister istemez büyük bir "paradoks" yaşanıyor.

İstanbul'da başlayan "Üç Denizin Hikâyesi: Dünya Enerjisi ile Bütünleşme" konulu konferans, dileriz ki; stratejik konumumuzu ve ihmallerimizi yeniden gündeme getiriverir... Her şeyden önce, bu toplantı bile; Avrasya ile ilgili her türlü davranış ve politikamızın yetersizliğini ortaya koyuyor... Avrasya ile işbirliği geliştirildiği takdirde, Türkiye ile bölgenin ticaret hacminin 20 yıl içinde 100 milyar doları aşabileceği seslendiriliyor.

Nerdeyse her çevrede kabul gören yaygın bir söz var; "Burası Türkiye!.." Çoğu kez; çelişkili durumlarda, ilginç olaylarda bu "deyim" kullanılıyor... Siyasi ve sosyal olayların yanısıra, ekonomik hayatımızda da, aynı çelişkiler "bire bir" yaşanıyor. Çünkü; "Burası Türkiye!.." Toplum; güzel ve pembe haberlere, olaylara o kadar yabancılaştı ki... Çünkü; "Burası Türkiye!.."

Bütün olumsuzluklara rağmen, umudumuzu yitirmemekle beraber, kilitlenmiş bir Türkiye istemiyoruz. Her ne kadar, kurtulma sinyalleri alınıyorsa da, ülkemize şöyle bir bakıldığında; her bakımdan kilitlenen ve ne yazık ki "mefluç" halden bir türlü sıyrılamayan bir manzara ile karşılaşılıyor. Nereden bakılırsa bakılsın; bütün olayların temelinde, rejimin sağlıklı işlememesi yatıyor.

Bir ailede, bir müessesede, bir kurumda nihayet bir ülkede, çeşitli görüş ayrılıkları hatta ihtilaflar olabilir. Ancak; önemli olan, asgari müştereklerde birleşme basiretini gösterebilmek ve bu sağduyuya sahip olmaktır sanırız. Karşılıklı inat ve dayatma, yıllardan beri asgari müştereklerde buluşmaya âdetâ set çekiyor.

Ülkemizin içinde bulunduğu "maddi" ve "manevi" sıkıntıları bir bir saymaya kalkışırsak; hem işin içinden çıkamayız, hem de üzülürüz... Ekonomik ve politik alanda, kri-tik günler yaşanıyor. Ne var ki, hiçbir şekilde "hukukun üstünlüğü"nden uzaklaşılmamalı. Gelişmeler nasıl olursa olsun, "sağduyu" daima galip gelmeli, serinkanlılık yitirilmemeli.

Ne yazık ki, Türkiye'nin içinden çıkılması güç pek çok sorunu bulunuyor. Fakat, kim ne derse desin, en büyük handikapı, hantal bürokrasi... Bir bakıma, asıl sorun burada yatıyor. Ne zaman bir aksilik, bir tıkanıklık çıkarsa "mevzuat"tan bahsediliyor. Yani, nereden balıkırsa bakılsın, devletin yapısında, sistemin işleyişinde bürokrasinin izi veya "mührü" görünüyor.

Rusya'nın oldum olası, "sıcak sular sevdası" olduğu herkes tarafından biliniyor. Özellikle, SSCB döneminde; bu sevdanın, stratejik bir konum kazandığı da hafızalardan silinmiyor. Ne var ki, bu amacın hiçbir zaman gerçekleşme noktasına yanaşmadığı ve en büyük engelin ABD olduğu ortaya çıkıyor. Vakta ki; SSCB dağılınca, ABD yeni bir strateji uygulayarak, Rusya'ya karşı katı tavrını değiştirme gafletini gösteriyor.

ABD Savunma Bakanı Rumsfeld'in ziyareti, Türkiye'nin ne denli zor durumda olduğunu yeniden ortaya çıkarıyor. Bir taraftan ekonomik krizden kurtulma uğraşı veren ülkemizin siyasal çalkantıların yanı sıra, uluslararası platformda da "sıkıntı" çektiği ötedenberi biliniyor... Öte yandan, Irak'ın petrolü kesme kararı, Türkiye'nin zararını daha da büyütüyor.

Rahmetli Vehbi Koç'un, "Ülkem varsa ben de varım/Demokrasi varsa hepimiz varız" sözü, Koç Topluluğu'nun her çalışanının anayasası sayılıyor. Koç Topluluğu'nun 75'inci kuruluş yıldönümünde, Vehbi Koç'u saygıyla anarken, Ankara'da gerçekleştirilecek "hayırlı" bir girişim için Arsel'lerin davetine icabet ediyoruz.

Dünyadan göç ederek; aramızdan ayrılan, sevgili arkadaşımız, değerli meslektaşımız Orhan Olcay'ın, aziz hatırası önünde saygıyla eğiliyoruz. Üst üste tecelli eden vefatlar, bizleri tarifi imkansız elemlere gark ediyor, gerçekten de hayatımızı adetâ buruklaştırıyor.

Koalisyonun belki de en büyük başarısı, şimdiye kadar bozulmamasıyla ortaya çıkıyor. Ne var ki; 57. hükümetin genelde başarılı olup olmadığı ise tartışma götürüyor... Şimdi ko-alisyonun, üçüncü yılını nasıl çıkaracağı endişesi hüküm sürüyor.

Sarı lacivertli renkleri sevmek hatta koyu taraftar olmak, "günün olayı"nı değerlendirmekten alıkoyamıyor insanı... Her şeyden önce, nefeslerin kesildiği "Şampiyonların gecesi"nde kazananın alkışlanması gerekiyor. Kısacası, şampiyonluğu kim kazanırsa, "helâl olsun" diyelim. Kaldı ki, şampiyonluğu kaybetmek de, "dünyanın sonu değil"dir sanırız. Nihayet, sportif bir süreç içinde, yenmek ve yenilmek at başı giden değerler sayılıyor. Bu durum, Galatasaray için de, geçerli kabul edilmeli.

Ekonomik krizin, Türkiye'deki bütün dengeleri alt üst ettiği yavaş yavaş ortaya çıkıyor. Her şeyden önce, krizin; siyasi hayatımıza Kemal Derviş'i adetâ "ithal" ettiği anlaşılıyor. Sonra da, "yeniden yapılanma" rüzgârıyla birlikte, artık ekonominin, politikaya hükümran olduğu görülüyor. Gerçekten de; eskiden siyasal konjonktüre göre dizayn edilen ekonomimiz, şimdi politikayı yönlendiriyor.

Şimdi de, Türkiye'de sanki "Derviş sendromu" yaşanıyor. Oysa, ülkede hâlâ ağır ekonomik bir kriz ve siyasi çalkantılar sürüyor. Yani; Ekonomi'den Sorumlu Devlet Bakanı Kemal Derviş'in, her vesileyle gündeme gelmemesi veya getirilmemesi gerekiyor... Eğer tahminler gerçekleşirse, önümüzdeki gün ve aylarda yeni bir siyasi oluşumla karşılaşmamız da hiç yadırganmamalı. Çünkü, Derviş'in stratejisi ve tırmanması bunu gösteriyor...

Kurtuluş meş'alesinin yakıldığı büyük günün 82'nci yıldönümünü coşkulu kutlayabilirdik... Ne var ki; hem arka arkaya yaşanan uçak faciaları, hem de ekonomik kriz, insanı ister istemez buruklaştırıyor. Değişen bir Türkiye'de gençlere ümit bağlamadan başka bir çıkar yolun olmadığı da görülüyor.

Moskova'dan sonra Sofya'ya da Ramstore açılmasının, ilk nazarda bıraktığı etki, "sevinç" ve "hayret"in ötesinde olmayabilir. Ancak, kriz içindeki bir Türkiye'den yurt dışına açılımın aslında çok büyük değerinin olduğu da unutulmamalı. Öte yandan, Bulgaristan'ın yabancı sermayeye karşı duyduğu ilgi günden güne artıyor.

Öyle anlaşılıyor ki, IMF'den sağlanan 19 milyar dolar krediye rağmen, Türkiye'nin tamamen krizden kurtulabilmesi için, fedakârlık yine halka düşüyor. Nereden bakılırsa bakılsın; "tasarruf" dendi mi, ister istemez akla öncelikle geniş halk kitleleri geliyor.

Son yıllarda, belki de eşine rastlanmayan bir gerginlik yaşanıyor... Gerçekten de; her sahada atışmalar, uyarılar, ithamlar hatta tehditler savruluyor. Hiç de hoş olmayan gelişmeler kamuoyunu dehşete düşürüyor. Yani geniş halk tabakaları, bu tür gerginliği hem tasvip etmiyor hem de çıkaranlara kızıyor. Türkiye'nin içinde bulunduğu ekonomik kriz yetmiyormuş gibi, bir yargı bunalımının çıkarılması bütün tarafları yıpratıyor...