İçimizdeki kalabalık

Bazıları için sokağa çıkmak, giyinip o kapıdan dışarı çıkmanın ötesinde bir eylemdir. O kapının ötesi yasaklı bir bölge gibi hissettirir. Herkesin size baktığı, her hareketinizin yanlış hissettirdiği bir bölge...

 

Aslında kimse size bakmaz, herkesin kendi dünyalarında boğulduğu bir yerde siz sadece onlara karışmış bir insansınız. Gökyüzündeki milyonlarca yıldızdan biri gibi. Fazlası değil. Fakat kendinizi kapattığınız zaman bunu göremezsiniz, bir sahnede olmadığınızı, seyircinizin olmadığını göremezsiniz. Böyle zamanlarda kendinizi konfor alanınıza kapatırsınız, örneğin yatağınız, kitaplığınızın önündeki bir koltuk veya bir pencerenin önü. Niye sadece o pencereden bakmakla yetiniyorsunuz? Neden oraya bir adım atmıyorsunuz, asıl renklerin orada olduğunu göremiyor musunuz? Kendi zihninizde bir koza oluşturursunuz fakat bu koza kelebek olmanıza izin vermez. Sizi korumaz, sadece gelişmenizi engeller. Ve zamanla her şeyi kaçırırsınız. Bir konseri, bir gün batımını hatta bir hayatı öylece kaçırırsınız.                                                                   

 

Belki de artık ilk adımı atmanın vakti gelmiştir, uzun bir sahil yürüyüşü yapmak yerine sokağın başına kadar yürüyerek ilk adımı atmanın vakti gelmiştir. Siz kendinize aitsiniz, kimse yanınızda olmadığında bile var olduğunuzu hatırlamalısınız. Siz yeter ki ilk adamı atın, devamını ise zamana bırakın. Bırakın kanatlarınız özgür kalsın.

 

     Berraknur Özdemir

 

 

ŞİİR

 

     Ölüm var

 

 

Cümle cihan senin olsa ne fayda

 

Ey insanlar; dünya fâni, ölüm var!..

 

Mahlûkatın cümlesindeki payda

 

Anla artık, anla yâni, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

Dünya hayal, ölüm gerçek, bilesin

 

Gaflet sarmış, sen ki ondan gülesin

 

Bilir misin nasıl, nerde ölesin?

 

Diyorum ki dostum hani, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

Söyle hani nerde atan, ecdadın?

 

Ölüm alır candan lezzetin, tadın

 

Unutulur!.. Belki duyulmaz adın

 

Alır elbet candan canı, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

Sıra sana gelip vaden dolunca

 

O gül yüzün, gülmez olup solunca

 

Melekü'l-mevt misafirin olunca

 

Bre nefsim; dinle beni, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

Kimler geldi, kimler geçti, bir düşün

 

Bir gidersen artık olmaz dönüşün

 

Hüsn-i hatim ile olsun ölüşün

 

Bir yerlerde bekler seni, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

Dostu dosta kavuşturan yol, ölüm

 

Son nefeste iman varsa bal ölüm

 

İsteyene nasihattir gül ölüm

 

Birçok zevke olur mâni, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

'Kul Mahmut’um; ölüm gerçek, ölüm hak

 

Vade dolar, ölüm gelir muhakkak

 

Nice candan sevdiklerin gitti bak

 

Rahmet olsun… Gani gani, ölüm var

 

Unutma ki dünya fâni, ölüm var!..

 

 

 

          Kadir Çetin

 

 

SAĞLIK OLSUN

 

 

Depresyonun sebepleri: Kişinin genetik yapısı depresyon gelişmesi açısından çok önemlidir. Obsesif-kompulsif, bağımlı, histrionik ve sınırda kişilik bozukluğu gösterenlerde depresyona eğilim daha yüksektir. Hayır demesini becerememek, söylemek istediklerini içine atmak, ailede veya okulda veya çevrede baskı altında yetişmek. Değer yargılarını yaşayamamak, Kendine öz güven duyamamak. Meramını karşıdakine tam anlatamamak veya anlatmakta zorlanmak. Kendinden beklentilere cevap verememek. Amaçladığı hedeflere ulaşmamak, mümkün olamayacak hedeflere kilitlenmek mükemmeliyetçi olmak. Özellikle ergenlik dönemlerinde örnek alacağı kişinin olmaması. Yalnız kalmak. İnanç eksikliği. İbadet eksikliği...

 

Günah işlemek sebebiyle suçluluk duygusu vb. depresyona girmenin binlerce sebeplerinden ilk akla gelenlerdir. Doktorunuza danışınız.

 

 

 

 

 

Yetenekli Kalemler'de önceki yazılar...