Hikmet varken rezil olmak istenir mi?

Bazen okuduğunuz, gördüğünüz ve bugünlerde en çok da izlediğiniz paylaşımlarda gördüğünüz kimseler için “bu kadar kötü nasıl olunabilir” dediğinizi duyar gibiyim.

 

Peki öyleyse bu insanların kötü olanları, kötülük yapanları, acaba iyi olanların kötülük yapamadığı gibi iyilik yapabilirler mi? Kötü bir insanın iyi olması mümkün mü? Kitaplarda yazar ki: “Kötü huyların başı da dörttür: 1- Rezalet, hikmetin zıddıdır. 2- Cübn, korkmak, yüreksiz olmak, şecaatin zıddıdır. 3- Fücur, nefse uymak, günah işlemek, iffetin zıddıdır. 4- Cevr, zulümdür. Adâletin zıddıdır. Her iyi huyun zıddı, karşılığı olan sayısız kötü huy vardır. Çünkü iyilik demek, tam orta yol demektir. Ortanın sağında, solunda olmak, iyilikten ayrılmak olur.”

 

Demek ki iyi insan dediklerimiz orta yolda gidebilendir. Peki bu şekilde olamayanların, yaptıkları kötülük sebebiyle cezalandırılmaları onları iyi yola yani orta yola getirir mi?

 

İnsan bilmediği bir işi bir mesleği bir davranışı yapamaz. İyiliği bilmeyenin iyilik yapmayı öğrenmesi cezalandırmakla mümkün olur mu?

 

O hâlde herkesin kendi kendine sorması gereken bir soruyu sesli düşünelim mi?

 

“Mahkûma ceza vermek yargının işi tamam... Peki o kişinin doğuştan itibaren mahkûm olmaya gelene kadar bu yoldan geri çevirebilmek, ona iyi olmayın iyiliğini öğreterek iyi olabilecek seviyeye getirmek kimin veya kimlerin işi? Necip Fazıl’ın Reis Bey’de söylediklerini hatırlayalım. “Ben diyorum ki her fert baş ucuna "suçlu benim, herkes suçsuz!" levhasını asmalıdır” sözlerini hatırlayalım. “Soğuk kış geceleri, köprü altında yatan çıplakların vebali benim boynumda, gömleğimin yakasında...” sözünü hatırlayalım. “Gelmiş gelecek bütün fenalıkların tek sorumlusu biliyorum? Dışımda ne arıyorlar? İçime doğru suçluyum ben!” duygusunu. Sonra sorumuzu kendi kendimize bir düşünelim... Kimse özünde kötü olmak ister mi? Kimse suçlu olmak ister mi? “Hikmet” varken kimse zıddı olan “rezil olmak” ister mi?

 

Ömer Reşat Altınok

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

 

 

Yâd-ı yâr

 

 

 

İlelebet kaçsam derin uykulara

 

Gönlümün kemendi senden yana

 

Kırk defa kilit vursam da kapıma

 

Açılır bir al nârına

 

         

 

Ruhuma küçük hüzünler sığdırırım

 

Besler büyütürüm her gece

 

Sızım varlığından da zahir

 

Her haykırış birkaç hece

 

 

 

Sinemdeki yarayı görmesinler diye

 

Kaçıyorum kimsesiz köşelere

 

Dökülüyor elimden sisli sözler

 

Kalemimden çıkmıyor tozpembe

 

 

 

Şimdi boynumdaki ilmek sanrılar

 

Kendime doğrulttuğum kılıcım

 

Seni sen yapan kelamı gönlüm

 

Cümlesi yâd-ı yâr bana.

 

 

 

Rabia Özen

 

 

 

 

 

 

 

 

BİTKİLERİN DİLİ

 

 

SOĞUKLUK (SEMİZOTU): Semizotuna Anadolu’da birçok yerde "soğukluk" da denilmektedir. Kim bilir bitkinin geleneksel tıpta mizacı belki de soğuk ve rutubetli gıda olduğu için bu ad verilmiştir. Yine değişik bölgelerde pirpirim, cibile, elmelik, semirgen, gilik gibi adlarla da söylenir. Salata, çorba, cacık gibi değişik şekillerde tüketilebilir. Semizotunun ağız acılığına iyi geldiği, susuzluğu giderdiği, karaciğeri rahatlattığı, öksürüğe ve nefes darlığı çekenlere iyi geldiği, böbrekleri temizlediğini, cildi gençleştirip güzelleştirdiği, antioksidan ve antibakteriyel özelliği olduğu, idrar söktürücü, magnezyum deposu olduğu için depresyona iyi geldiği, melatonin içerdiği için uykusuzluğa iyi geldiği, diş etlerini kuvvetlendirdiği ama soğuk mizacı olanlara tavsiye edilmediği belirtilir. Sağlığınız için doktorunuza danışanız.

 

 

 

Yetenekli Kalemler'de önceki yazılar...