Abdüllatif Uyan

Ruslar hücum edince, Erzurum beldesine, Bu, Erzurum halkının gayret verdi hepsine. Ve yediden yetmişe, herkes silahlanarak, Müdafâ durumuna geçtiler toplanarak.

Fatih Sultan Mehmed Han, fetihten sonra bir gün, Ziyaretine gitti, bu "İslam büyüğü"nün O sohbet esnasında, arz etti ki; (Ey hocam, Sahabe-i kiramın büyüklerinden olan, Ve "Mihmandar-ı Resul, Ebâ Eyyüb Ensâri" İstanbul surlarına yakınmış nurlu kabri.

Osmanlı padişahı Sultan İkinci Murad, "Hacı Bayram Veli"ye ederdi çok iltifat. Ve devlet işlerinden fırsat buldukça yine, Giderdi bu velinin sık sık ziyaretine.

"Hacı Bayram Veli"yi tavsiye edince halk, Onun kim olduğunu eyledi hayli merak. Ankara beldesine yollandı o saatta, Lakin aradığını bulamadı o zâtta.

İstanbul'un manevi fatihi olan bu zat, Kerametler sahibi, velidir hem de bizzat. "Muhammed bin Hamza"dır ismi haddi zatında, "Akşemseddin" bilinir lâkin halk arasında.

Büyükler buyurur ki: "Yatağa yattığında, Bil ki, ölüm bekliyor yastığının altında." Sevdiklerimiz bir bir dünyadan ayrılıyor, Her biri, bu gerçeği bize hatırlatıyor.

"Mevlana hazretleri" edince Hakk'a vuslat, Namazını, üstadı kıldırdı halka bizzat. "Sadreddin-i Konevi", vasiyet gereğince, Namaz kıldırmak için ön tarafa geçince, Hıçkırarak ağlayıp, kendinden geçti bir an.

"Celaleddin-i Rumi" büyük bir veli idi, Muvafıktı İslama, her iş ve hareketi. "Mesnevi" kitabını yazmıştır ki bî-baha, Dünyada, bu kitabın eşi yoktur bir daha.

"Mevlana hazretleri" vaktâ ki etti vefat, Acı haber, her yerde işitildi o saat. İnsanlar, her taraftan demeyip uzak yakın, Namazını kılmaya geldiler akın akın.

"Hazreti Mevlana"nın yaklaşınca son ânı, Sardı sevenlerini bir "Firak" heyecanı. Dediler ki; (Efendim, ederseniz siz vefat, Kime tabi olalım, belli mi şimdi o zat?

Bin ikiyüz yetmişüç senesinde Mevlana, Yakalandı nihayet, "Ölüm hastalığı"na Hemen başkalarına olan kul borçlarını, Birisiyle gönderip, beklemedi yarını.

Hazreti Mevlana'nın, bir talebesi vardı, İlim sahibi olup, "Fahreddin" idi adı. Mevlana, kendisini çağırıp huzuruna, Bir "Kitap yazmasını" emretti bir gün ona. "Peki efendim" deyip, gösterdi o da gayret, Onu, kısa zamanda tamamladı nihayet.

Devlet memurlarından var idi ki birisi, Hazreti Mevlana'ya pek çok idi sevgisi. Onun sohbetlerinden alırdı ki öyle tat, Yanından ayrılmayı, istemezdi bir saat.

Vaktiyle iki mü'min, bir vak'a üzerine, Sinirlenip küstüler, sonra birbirlerine. Lakin arkadaşları, bu hale üzüldüler, Hazreti Mevlana'ya gelip haber verdiler.

Hazreti Mevlananın talebesi içinde, Bir kimse var idi ki, Celaleddin isminde. "Mevlana", bir gün onu yanına çağırarak, Kayseri'ye gönderdi, bir de mektup yazarak.

Vaktiyle Moğollar'ın Anadolu Valisi, "Noyan Han" nâmı ile zalim, gaddar birisi, Konya'yı muhasara etmiş idi bir zaman, Sıkıntıya düşmüştü, Konya'da her Müslüman. İnsanlar, "Mevlana"nın huzuruna geldiler, Vaziyeti arz edip, dua talep ettiler.

"Hazreti Mevlana"yı çok seven genç bir kimse, Mısır'a gidecekti ticaret gayesiyle. Mani olmak istedi, lakin akrabaları, O ise gitmek için, yine verdi kararı.

"Hazreti Mevlana"ya talebe olanlardan, Biri, haccı ifaya gitmiş idi bir zaman.

Vakti ile bir tüccar, mal için bir gün yine, "Tebriz"den yola çıkıp geldi "Konya" iline. Bir de dini suali vardı ki bu kişinin, Bir ehlini arardı, o şeyi sormak için.

Mevlana zamanında, "Siracüddin" isminde, Bir kişi var idi ki, vardı dînî ilmi de. Ve lakin "Mevlana"yı iyi tanımıyordu, Onu küçültmek için, gayret sarfediyordu.