Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh" -12-

"Ömer bin Abdülaziz", takvâ ehli bir zattı, Düşündüğü, sadece "Âhiret" ve "Hesap"tı. "Kulların hukukuna edemezsem riayet, Halim ne olur?" diye, endişedeydi gayet. Bir kimse anlatır ki: Ömer bin Abdülaziz, Halifelikten önce, etli idi ve gürbüz. Sonra, çok zayıflattı onu bu halifelik, Öyle ki, bu korkuyla kaldı bir deri-kemik. İşte bu mübarek zat, namaz kıldı bir gece, Bayıldı, bir ayeti kıraat eyleyince. Namazda okuduğu âyette cenabı Hak, Şöyle buyuruyordu zira meal olarak: (Boyunlarına bağlı demirden bukağılar, İle sürüklenerek, ateşe atılırlar.) Hatta sabaha kadar, bunu tekrar ederek, Ağladı hüngür hüngür, gözyaşları dökerek. Bir gün mektup yazmıştı, ahbabından birine, Buyurdu ki; (Aldanma nefsinin isteğine. Çıkarma hatırından bir an ölüm halini, Dünyadan, ahirete çeviriver kalbini.) Bir gün de buyurdu ki; (Biz insanlar, hepimiz, Ölüm için bir namzet yahut "Hedef" gibiyiz. "Ölüm", istediğini seçiyor, götürüyor, Bu dünyaya gelenler, mutlak bir gün ölüyor. "Dün" geçti, o iyi bir şahittir hakkımızda, Ölüm de uzak değil, bekler yakınımızda. "Bugün" büyük bir fırsat, mühim bir emanettir, Onu, en iyi yerde değerlendirmelidir. "Yarın" henüz gelmedi, belki de gelmeyecek, Zira yarın gelmeden, belki ecel gelecek.) Bir gün de hutbesinde buyurdu; (Ey insanlar, Rabbimiz dışa değil, niyete, kalbe bakar. Yani siz, kalbinizi eğer düzeltirseniz, Düzelir ona göre, dışınız, zahiriniz. İnsanın azaları, kalbine bağlıdırlar, Kalp iyiyse, onlar da hep iyilik yaparlar.) Başka bir mektubunda buyurdu ki; (Evladım, Her gün yaklaşıyoruz ölüme adım adım. Tavsiye ederim ki, kork Allahtan her zaman, Bu fırsat elde iken, âhirete hazırlan. Ölüp de, ahirete gitmiş farzet kendini, Allahı "görür" gibi, ifa et amelini. Gün geçtikçe, ömrümüz daha noksanlaşıyor, "Ecel" de, o nisbette bizlere yaklaşıyor. Aklı olan, günahla heba etmez ömrünü, Gönül vermez dünyaya, düşünür ölümünü. Mahşerin şiddetini hatırlayarak her an, O güne hazırlanır, gece gündüz durmadan.)