Abdüllatif Uyan

Bir hadisi şerifte Peygamberimiz yine, Şöyle buyurmuşlardır sahabe-i güzine: (Ümmetimden bir kimse, Rabbine sığınarak, Herhangi arzusuna isterse vasıl olmak, Kılsın gece yarısı iki rek'at bir namaz, Okusun her rek'atta bir "Fatiha", üç "İhlas."

Aişe validemiz buyurur ki şöylece: (Yumuşak yatak serdik o Resule bir gece. Sabahleyin uyanıp, kalkınca Efendimiz, Buyurdu: (Bu yatağı bir daha sermeyiniz.

Resulullah Mi'racda Cehennemi görünce, (Burada kimler yanar?) diye sordu hemence. Cibril, (Senin ümmetin) dedi Resulullaha, Bunu ondan duyunca, başladı ağlamağa...

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu ki: (Bir kimse, Allahü tealaya ibadet eder ise, Dünyada işlerini kolay ve asan eder, Kabirde ona acır, ahirette affeder.

Bu zat buyuruyor ki, (Kalp Allah'a mahsustur, Onun muhabbetiyle bulur rahat ve huzur. Eğer ki meylederse Allah'tan gayrisine, "Hasta" olmuş demektir bakmalı çaresine.

Bu zat buyuruyor ki: (İslama hizmet için, Çalışırken, kalbini kırmayın hiç kimsenin. "Kafir"in de kalbini kırmak yoktur bu dinde, Bu, çok fena bir iştir Hak teala indinde...)

Bir zaman bir Müslüman gelerek bu "Veli"ye, Rica etti "Bana bir nasihat eyle" diye. Buyurdu: (Öyle kaç ki her işinde günahtan, Görmesin Hak teala günahta seni bir an.

Bir kimse bu veliden nasihat isteyince, Buyurdu ki: (Vaktini değerlendir şöylece. Bu "Dünya"da ne kadar kalacaksan sen eğer, Buna o kadar çalış ve o kadar ver değer.

"Seyyid Mahmud" adında biri der ki şöylece; Resulullahı gördüm, rüyada ben bir gece. Dedim; (Yâ Resulallah, uzun zamandan beri, Görmek saadetine ermemiştim sizleri.

"Hace Behaeddin-i Buhari" hazretleri, Dergahta otururken, biri girdi içeri. Dedi ki; (Ey efendim, bu dergahta bendeniz, Geldim ki edineyim, biraz ilim ve feyiz.) Behaeddin Buhari, ona dönüp hemence, "Merhamet nazarı"yla bir nazar eyleyince, Acaib haller oldu o kimsenin kalbinde, Ve manevi "kalp gözü" açıldı akabinde.

Bir gün, bir talebesi, "Behaddin Buhari"ye, Bir miktar elma alıp, getirmişti hediye. Elmaları, herkese dağıtıp o büyük zat, Buyurdu ki; (Bunları yemeyin şimdi fakat...)

"Behaeddin Buhari" çok yüksekti himmeti, İslama tam uygundu her hal ve hareketi. Buyurdu; (Bir müslüman, uymazsa hiç nefsine, Vasıl olur bu yolda maksudunun hepsine.)

Bir sevdiği vardı ki, ismi "Emir Hüseyin", Bu zatı, Buhara'ya gönderdi bir iş için. O kimse anlatır ki: Ben Kasr-ı ârifandan, Hocamın emri ile yola çıktım o zaman.

"Behaeddin Buhari", bir gün çıktı evinden, Teşrif etti bir eve kendi sevdiklerinden. O, "Şeyh Hüsrev" adında biriydi garip, fakir, Sevinip, bu veliyi etti evde misafir.

(Kâmil insan nasıldır?) diye sordular Ondan, Buyurdu ki: (O kişi soğumuştur dünyadan. O, gönlünü sadece çevirmiştir Rabbine, Kıymet vermez dünyanın malına, mevkiine. Ona göre, "Dünya"nın bir kıymeti yoktur hiç, Hepsi onun olsa da, asla duymaz bir sevinç.

Allah adamlarından bir büyük evliya zat, Ederdi insanlara çok öğüt ve nasihat. Bir gün bir talebeye buyurdu ki: (Evladım, Sakın dine aykırı atmıyasın bir adım.

Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Bir gün cemaatine şöyle etti nasihat: (Haramları öğrenip, sakınınız pek fazla, Farzları da öğrenip, yapınız tam ihlasla.

Bu zat buyuruyor ki, (İki Müslüman eğer, Bir husus üzerinde ihtilafa düşseler, Birisi haksızlığı kabul etse ve hatta, Yüzde yüz haklı olan, o olsa hakikatta...)

Bu velî buyurur ki, (Dikkat edin, bu gönül, Allah'tan başkasına etmesin hiç temayül. Bir kimse, insanların kızacağı hallerde, "Allah'ın rızası"nı arar ise her yerde, Hak teala o kulu, alır kendi hıfzına, Böylece insanlardan bir zarar gelmez ona.

"Eşrefoğlu Rûmî ki, çok büyük bir velidir, Söz ve nasihatleri pek çok faidelidir. Bir gün bu evliyanın yanına bazı zevat, Gelmişti ki, onlara, şöyle etti nasihat: (Bu dünya "İmtihan"dır, ölümle erer sona, Hazırlan fırsat varken, ölümden sonrasına.