Ahmet Demirbaş

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Her asırda, her zamanda, Allahü teâlâ katında en sevgili olanlar, tövbe eden gençlerdir.)

İnsan, bu dünyada kalmak için yaratılmadı. Dünyada iş yapmak, çalışmak için yaratıldık. Çalışmalıyız! Çalışıp, kazanıp da ölen bir kimse için korkacak birşey yoktur. Hattâ böyle ölmek, bir devlet ele geçirmektir...

Bu dünya bir konaktır. O cihâna bakınca zindandır. Bu geçici varlık, bir görünüştür. Gölge gibi, yavaş yavaş çekilmektedir. Dünya hayatı, rüyâ gibidir. Ölüm uyandırıp, rüyâ bitecek, hakîkî hayat başlayacaktır...

Tevekkül, kalb işidir ve îmândan meydana gelir. Tevhîde ve Allahü teâlânın lütuf ve ihsânının pek çok olduğuna îmân etmekle hâsıl olur. Bu hâl, kalbin vekîle itîmat etmesi, güvenmesi ve ona inanması ve onun ile rahat etmesidir...

"Kabir azâbından kurtulmak isteyen, namaza devam etmeli, sadaka vermeli, Kur'ân-ı kerîm okumalı, Allahü teâlâyı çok tesbih etmeli; hainlikten, dedikodudan ve üzerine idrar sıçratmaktan kaçınmalıdır...

Kabir azâbı, azâbın görüntüsü değil, azâbın kendisidir. Kabir azâbı, âhiret azâblarındandır. Dünya azâbları, âhiret azâbları yanında hiç kalır. Eğer âhiret azâblarından bir kıvılcım dünyaya gelse, her şeyi yakar, yok eder...

Fakir komşular, kendileriyle görüşmeyen, kendilerine yardım etmeyen zengin komşularını, Kıyâmet günü şikâyet edecekler, haklarını isteyeceklerdir. Komşulara, muhtaç olduklarını vermeli, tatlı dil ile de gönüllerini almalıdır...

Allahü teâlânın sevgisine kavuşmak için, İslâm âlimlerinin kitaplarında yazılı olduğu gibi îmân etmeli ve bütün sözleri, işleri onların bildirdiklerine uydurmalı, sünneti seniyyeye yapışmalı ve bid'atlerden sakınmalıdır!..

Birini Allah için seven kimse, onu yalnız, Allahü teâlâya itâat ettiği, sevdiği için sever. Hattâ Allahü teâlânın kulu olduğu, yaratığı olduğu için sever. Çünkü, Allahü teâlâyı çok sevdiği için böyle sevgiye kavuşmuştur...

Günâhların hepsi, Allahü teâlânın emrini yapmamak olduğundan büyüktür. Bir küçük günâhı yapmamak, bütün cihanın nâfile ibâdetlerinden daha sevâbdır. Çünkü, nâfile ibâdet farz değildir. Günâhlardan kaçınmak ise herkese farzdır...

Yalancılık ne kadar kötüyse, doğruluk da o kadar iyi, güzel ve fazîletlidir. Peygamber aleyhisselâma olgunluğun alâmeti sorulduğunda, (Doğru konuşmak ve doğrulukla iş yapmaktır) buyurdu...

Yalan söylemek harâmdır. Bütün kötülüklerin esası yalandır. Peygamber efendimizin en sevmediği huydur. Eshâb-ı kirâm da en çok yalana buğzederdi. Hazret-i Ali buyurdu ki: "Allah indinde en büyük hatâ, yalan konuşmaktır."

Şöyle bir durup, evde hanımla ettiğimiz kavgaların gerçek sebeplerinin ne olduğunu hiç düşündük mü? Sakin bir kafayla muhakeme ettiğimizde, tartışmaların yüzde yüze yakınının, önemsiz şeylerden başladığını fark ederiz!..

"Faydasız ilmi öğrenmekten ve Allahü teâlâdan korkmayan kalbden ve dünyaya doymayan nefsten ve Allah için ağlamayan gözden ve kabule layık olmayan duâdan Allahü teâlâ bizi korusun!"

Mi'râc, Receb ayının yirmiyedinci gecesidir (Yani bu gece). Mi'râc, merdiven demektir. Resûlullahın göklere çıkarıldığı, bilinmeyen yerlere götürüldüğü gecedir...

Müslümanlar, hangi milletten olurlarsa olsunlar, dînin emirlerine hakkıyla sarılıp, bozuk fikirlere sapmadıkları müddetçe, hep başarılı olmuşlardır. Tersi olunca da bugünkü duruma düşmüşlerdir...

"Kıyâmet günü Allahü teâlânın izni ile, iyiler, kötülere şefâ'at edecek, araya gireceklerdir. Kâfirler, hesaptan sonra, Cehenneme girecek, Cehennemde ve azâbda ebedî kalacaklardır..."

Şefâ'at haktır. Tövbesiz ölen mü'minlerin küçük ve büyük günâhlarının affedilmesi için, kıyâmet günü her Peygamber şefâ'at edecektir. Kur'ân-ı kerîmde birçok âyet-i kerîmeler, şefâ'at etmek için, izin verileceğini bildirmektedir.

Eğer, Avrupa içlerine kadar inen Türkler, Müslüman olarak gelselerdi, bugün Avrupa'nın çehresi değişirdi. Koca Avrupa Müslüman olabilirdi. Çünkü o zamanlar Hristiyanların esaslı bir inançları, medeniyetleri yoktu...

Namaz, çirkin, kötü ve yasak olan şeylerden insanları men eder. Güzelliği, diğer ibâdetlerden ayrı olarak, îmân gibi kendindendir. Kendisinde, en ziyâde ibâdetleri toplayan ve insanı Cenâb-ı Hakka en ziyâde yaklaştıran bir ameldir...