Rahim Er

Bir özel okul sahibi anlatmıştı. Geçen yaz Antalya'da iken bindikleri sandalın sahibi dikkatlerini çekmiş.

Avrupa Birliğine girmek veya girmemek. Üçüncü bir yol yok. Ya girilecek veya girilmeyecek. Türkiye'nin AB'ye girme müracaatı 1959'da yapılmış olsa bile onun bir öncesindeki adım da gerçekte aynı esprinin tezahürüdür. Türkler, Kore'ye bir Avrupa ittifakı olan NATO'ya kabul edilmek için girdiler.

Boğulan birinin imdat çığlıklarına, enkaz altındaki depremzedenin feryadına kayıtsız kalabilir misiniz? Kalamazsınız. Bunun gibi insanın kayıtsız kalamayacağı, boş veremeyeceği daha başka şartlar da var.

Avrupa Parlamentosu, dün Ermeni iddialarını kabul etti. Ayrıca 'Türkiye'de İnsan Hakları' noktasından hareketle HADEP'in de kapatılmamasını tavsiye etti. HADEP'in kapatılıp kapatılmamasını mahkeme bilir. Türkiye'de hukuk olduğuna göre davalar hakkında söz, mahkemelere aittir.

Bundan böyle tarihimizde, takvimlerimizde artık bir 28 Şubat gerçeği de var. Padişahların tahttan düşürülmesine 'hal', düşürülmüş padişah 'mahlu hakan' denirdi. Cumhuriyet döneminde yerini kaybetmiş devlet adamları 'sabık' kelimesiyle anılıyordu. 'Sabık başvekil' gibi. 'Darbe' sözü herhalde daha ziyade 1960'dan sonra kullanılır oldu. Mamafih Sultan Abdülaziz'in halline de darbe dendiyse de bu daha sonraki tarihçilerin tavsifidir. Bu münasebetle bir kargaşaya berraklık getirmeli.

Kuyrukta ömür... Siz, buna "kuyrukta işkence" veya "kuyrukta ölüm" de diyebilirsiniz. Kuyruk; malum, bir iş görmek için dizildiğimiz sıra. 'Sıra' yerine pek sevimli olmasa bile 'kuyruk' daha yerleşmiş bir kelime. Kuyruğu ihlal edene yaşlı kimseler, öfkeyle bağırırlar "sıraya geç, bizim canımız yok mu saatlerdir bekliyoruz". Halbuki "kuyruğa geç" denmez. Kuyruk sevimli bir laf olmadığı için devrin Halk Partilileri iktidardan düşürülen Demokrat Partililere "düşükler, kuyruklar" diye kulp takmaya kalkışmışlardı.

Türkiye gündeminin şu günlerdeki iki önemli maddesi, Kürtçe eğitim ve idam cezasının kaldırılması meselesidir. Her ikisi de Kürt problemiyle doğrudan alakalı. Her iki meselenin de halli hayli zor. Halledildi zannedilirken beklenmedik başka dertlere yol açabilir. Öylece bırakılması da sürekli tahrik sebebi olacaktır.

Bayramı yaşamadan büyüyen çocuklara acımak lazım. Onların yarınları tehlikededir. Çocuklarıyla birlikte bir bayram namazına olsun gitmeyen, çocuklarıyla birlikte büyüklerinin elini öpmeyen, çocuklarıyla birlikte büyük annelerin, büyük babaların mezarları önünde bir yasin, bir fatiha okumayan babalar, evlatlarına yapılabilecek en büyük kötülüğü yapmaktalar.

Kutlu günler, baş tâcımız. Yaşadığımızı onlarla anlıyor, o pencerelerden dünya ve ahiret gerçeklerini kavramaya çalışıyoruz. Üç aylar ve kandiller. Ramazan ve kandiller. Ramazan ve bayram. Hac ve kurban. Kurban ve bayram. Ve Cuma.

Kurban bayramı, bazıları için bir ibadet, bir vecd. Bazılarına tatil fırsatı. Marjinal bir kesim içinse kan. Onlar, günler öncesinden başlayarak milletin dini duygularını tahribe yönelik bozguncu neşriyat yaptılar. Her bayram öncesinde bunu tekrarlarlar. Mü'minlerin gözünün içine baka baka hakaretler yağdırmaktalar. Milletin değerlerinden kopuklar.

Yanlışlık daha isimlerden başlıyor. Yıllar yılı da düzeltilmedi, şimdiyse farklı bir mecraya doğu gidiliyor. Doğrusu Fen Fakülteleri ve Edebiyat Fakülteleri olmalıydı. Olamadı. Fen-Edebiyat fakültelerini bitiren gençler, aynı zamanda öğretmen de olabiliyorlardı. Büyük kısmının oraya gidiş sebebi de zaten buydu. Şimdi bu hakları ellerinden alınmış durumda.

Türk ekonomisinin krize girmesi, şayet bir yerlere yaradıysa onların başında milli eğitim gelir. Devlet memurluğu, en fazla da öğretmenlik rağbete bindi. Piyasalar ne kadar kötü ki stajyer öğretmen 380, 5 yıllık 400 civarında, en büyük ilin eğitim müdürü 700 milyon maaş alırken insanlar bu mesleğe hücum ettiler.

En iyi 10 okuldan 7'si özel okul. En iyi 10 öğrenciden 8'i özel okuldan. Üniversiteye giren en başarılı 10 gençten 7'si özel okullardan. En başarılı 10 sportif faaliyetten 9'u özel okullarda. En faal 10 laboratuvardan 8'i özel okullarda.

Medeniyetlerin İstanbul Buluşması birkaç gerçeği birden gözler önüne serdi. Afrika'da büyük bir uyanış var.

Peygamberimizin bir hadisi şerifi hemen herkesce bilinir. "Acemin Araba, Arabın aceme bir üstünlüğü yoktur; üstünlük ancak takvadadır."

İleride 12-13 Şubat tarihlerine haylice atıflar yapılacağını tahmin etmekteyiz. Medeniyetler Ahenginin mensupları, doğulu ve batılı konuşmacılar, söz birliği etmişçesine 'İstanbul Ruhu'ndan söz ettiler.

11 Eylül terörü bütün dünyayı şaşırttı. O şaşkınlıkla birlikte yeni tahminler de tetiklendi. Birazcık kan kokuyordu onlar. En ünlüsü, 'Medeniyetler Çatışması' adını taşıyanıydı. Kehanete göre artık, medeniyetler, şifa bulmaz şekilde hasımdılar. Çatışma kaçınılmazdı. Amerikan merkezli yaşatılan dehşet de bunun ilk habercisiydi.

Ayaklar, yeni yeni suya ermeye başladı. Satanizm tehlikesi şimdi farkediliyor. Diyanet henüz tehlikeye dikkat çekiyor, milli eğitim, lütfen okullara ikaz mektupları yollamakta. Gençlikteki o boşluğun ana amili milli eğitim değilmiş gibi. Bütün mânevi çeşmeler kurutulunca ne bekliyordunuz.

Bir önceki sene bugün toprağa emanet ettiğimiz merhum Ahmet Kabaklı, 17 Mayıs 2000 tarihinde Türkye gazetesindedeki 'Gün Işığında' isimli köşesinde şöyle yazıyordu. Bugün bir kere daha okumak, umulur ki fatihalara vesile olacaktır. Makalenin başlığı "Benim Dünyam Nasıldır?" O, bu sütundaki okuyucularına bu dünyadayken yazdıklarıyla fakat sanki mâveradan/ötelerden bir kere daha hitap etsin....

'Medya' denince önceleri sadece ekran basını anlaşılıyordu. Yanlıştı. Tez zamanda da o yanlış terk edildi. Medya, matbuat/basın kelimesinin karşılığıdır. Radyo-televizyonculuk yapanlar da netice itibariyle aynı sarı basın kartı peşindeler. Gerçi o da ayrı bir yürek sızısı. 'Sarı basın kartı' dediğiniz ne işe yaramaktadır bilinmez.