Rahim Er

Eminiz ki yazımızın başlığında geçen "gıybet" kelimesinin ne anlama geldiğini bilmeyen çok kimse vardır. Yalnızca yaşı 20’nin altında olanlar değil, üstünde olanlardan da bilmeyenler mevcuttur. Oysa; insan, kelimelerle düşünür; kelimelerle konuşur. Telaffuz edilen kelime, bu kelimeye yakın ve eş anlamlı olanları ve zıtlarıyla beraber bilinmelidir. Aynı şekilde ilgili deyim, atasözü, hatta âyet ve hadîs-i şerifle irfân ehlinin kelâmı bilinmezse konuşma lezzet ve zenginliğine uzak kalınır…

Onların ne Türklük ve ne de İslâmlıkla zerrece alâkası var. Buna rağmen "Türkiye Cumhuriyeti hüviyet cüzdanı"na sahipler. Sayıları ne kadardır, hangi şehirlerimizde yaşarlar, ne iş yaparlar bilmiyoruz. MİT’inse bütün malûmata sahip olduğundan şüphemiz yok…

İttihatçıların aslı, Harbiye’den mezun zabitlerle, Tıbbiye gibi mekteplerden mezun gençlerden meydana geliyordu. Bu eğitim yuvalarını, Abdülhamid Han, kurmuştu.

Lozan Sulh Akdi, yahut Lozan Muahedesi denen andlaşma, çok dar vaktimizde, zor günümüzde haçlı, işgalci emperyalist devletlerin, 1923’te sözde tarafsız İsviçre’nin Lozan şehrinde toplanarak müzakere masasında açık-kapalı, gizli-saklı, alenî-îmâ tehdit ve diş gösterme yöntemleriyle Türkiye tarafına dayattıkları buyurganlık, kabalık ve diplomatik zorbalık eseri bir metnin adıdır.

27 Kasım 1978’de Marxist-Leninist-Stalinist bir Kürtçü örgüt olarak kurulan PKK, SSCB dağıldıktan sonra bu defa Moskova ve Pekin’in değil, Avrupa-Amerika başkentlerinin güdümüne girdi. Türkiye, Suriye, Irak topraklarında kanlı eylemler yaptı, insan kaçırdı, asker, polis, öğretmen ve sivil vatandaşları şehid etti, meydanlarda bombalar patlattı, yol kesti, uyuşturucu ticaretine girdi.

Katil Netanyahu ile Siyonist ve Evanjelistler, 20 aydan bu yana gaddar ve acımasız cinsiyle Gazze’de katliam, zulüm ve soykırım yapmaktalar!

Vahim bir katliâm mahkûmunun yumruklu saldırısına uğrayan Özgür Özel, aslında kendisi farkında olsa da olmasa da bir makama layık olma, yerini doldurma sancısı içinde bulunuyor. Bu da yadırganacak bir hâl değildir. Sn. Özel de kabul eder ki genel başkanlığa gelmesi ne partisinde ve ne de kamuoyunda bekleniyordu.

Sırrı Süreyya Önder’in hayat hikâyesi okunurken dikkat çeken birkaç ana madde var. Duyanlardan bazılarının dikkatini sinemacılığı çekerken, başkalarının dikkatini sosyalistliği çekmiştir, daha başka dikkat çeken yanları da vardır. Türkmen olduğu hâlde Kürtçü-bölücü bir hareketin içinde yer alması ise şahsında tezatları buluşturması anlamında şaşırtıcıdır… İnsana, seslendirilmesi zor olan "acaba, orada millî bir görevi mi vardı?" ihtimalini düşündürtmektedir…

Sanırız; edebiyat severler, yazının başlığını görünce yüzlerinde bir gül esintisi hissetmişlerdir. Fyodor Mihayloviç Dostoyevski’den, O’nun ünlü eseri Suç ve Ceza’dan, romanın kahramanı Raskolnikov’dan… söz edeceğimden yana ümitlenmişlerdir.

26 Nisan 1916 Saat 13, tarihimiz için muhteşem bir ândır. Bu ân, muhasara altındaki işgalci İngiliz tümeni, ordumuz karşısında son 300 yıldaki en büyük mağlubiyete uğramıştır. Hayır! Yaşanan bir mağlubiyet değil, hezimettir. Tarihçilerin kesin hükmü budur. Kuşatma kaldırılsın diye düşman ordu komutanı, 1 milyon pound altın lira bile teklif etmesine rağmen paşalarımız teklifi ellerinin tersiyle itmişlerdir. İstilacı İngilizler, emirlerine aldıkları birtakım Sih gibi Hindlilerle beraber ne kuşatmayı yarabilmekte ve ne de Osmanlı kumandanlarını ikna edebilmektedir. 7 Aralık 1915'te başlayan harp, bambaşka bir seyir kazanmıştır. Etrafları çevrili sömürgecilerde açlık, hastalık, mâneviyat çöküntüsü son haddindedir.

27 Nisan E-Muhtırası, 27 Mayıs Darbe Cinayetinin devamıdır. Darbe ihtirası, şifa kabul etmez illetli bir iptiladır. Milletimizin bağlı olduğu mânevî ve millî değerlerin hasmı bu zihniyet mensupları, sanılmasın ki bittiler, tükendiler, yok oldular. Cuntacı, vesayetçi ve ideolojik saplantılı bu yabancı hayranları, sinmiş, yeraltına çekilmiş ve saklanmışlardır. Fırsat kollamaktalar. Günü geldiğine inandıklarında güvendikleri merkezlerle iş birliği yaparak harekete geçerler…

Zelzelede ilk kurtarılması gereken "Fatih" isminin taçlandırdığı Suriçi İstanbul’umuzdur. Burası, ecdâdımızın İstanbul tarifiyle "nefs-i İstanbul", İstanbul’un kendisidir. Diğerleri, Eyüp, Galata ve Üsküdar’dır…

Tarihi ve tarihî şahsiyetleri olduğu gibi anlatmak, çarpıtmamak milletlerin hayatı için olmazsa olmaz şartlardan biridir…

Türk, Türkiye ve Millî kelimelerini kullanabilmek, Hükûmetin iznine tâbidir. Bu izni alarak 22 Nisan 1970’te yola çıkan bu gazete, yayın hayatının hiçbir yıl, ay ve gününde bu isme yakışmayacak hiç ayıba düşmedi, kınanacak hiçbir çirkinlik yapmadı.

Türkistan’daki yönetimler, Türkiye’yi derinden incittiler, kırdılar, üzdüler… Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan, Türkmenistan ve Tacikistan Hükûmetlerine milletçe çok kırıldık…

İslâm’la şereflenmemizin başlangıç tarihi, 751 yılıdır. Abbasilerle Çinliler arasında cereyan eden Talas Harbi’nde Karluk Türk bahadırlarının, Çin ordusundan koparak Abbasî mücahîdlerinin saflarında yer almalarıyla Türklerin ferden İslâm’la tanışması başladı. Müslümanlığı Devlet çapında tercihimizse Karahanlı Hükümdarı Abdülkerim Satuk Buğra Han’ın 920’de Müslüman olmasıyla gerçekleşti. Bu hakan, ilk Müslüman Türk Sultanımızdır…

29 Ocak 2009 günü Antalya’da bir toplantıdaydım. Akşama yakın oteldeki odama geçtiğimde açtığım TV kanalları canlı bağlantılarla Davos’taki sarsıcı haberi veriyor, eski büyükelçileri, bâzı aklıevvelleri vs. ekrana çıkararak görüşlerini alıyorlardı…

10 Nisan 2025 tarihli İMZA başlıklı sütunumuzda "yetim-i akran" olmaktan söz ettik. Arkadaşım, Ömer Faruk Turan’ın vefâtı üzerine o yazıyı kaleme almıştım. Merhumu tasvir etmeye çalışmış fakat doğrudan kendisini tanıtmak yerine umumî vasıfları üzerinde durmuş ve bu vesileyle "yetim-i akran" sözüne temas etmiştik. Nerede doğduğu, ne okuduğu, ne iş yaptığı, ne eserler verdiği… gibi şahsıyla alakalı bahisler ise ayrı bir makale konusuydu. Şimdi de bu cephesini anlatmaya çalışacağız…

Türkçe, son bir asırda harfte, elifbâda soykırım, kelimede ırkçılık yaşadığı için mâruz kaldığı görülmemiş kötülüklerden dolayı bugün melez dil olma durumuna sürüklendi. Oysa Kanunî Çağında hudutlarımızı 23 milyon 400 bin km2’ye ulaştırırken diğer yandan lisanımızı da âlim, evliyâ, şâir ve mütefekkirlerimizin kalem, kelâm, gönül ve tefekkürleriyle imparatorluk dili yapmıştık…

Şu mısraların şâiri, kim bilir hangi bunalımların girdabındaydı ki bir mübarek bayrâm günü şen-şakrak, memnun-mütebessim sevineceğine bağrını hançerlercesine “bayrâm gelmiş neyime, kan damlar yüreğime!!!” diye feryatlar koparmış?!.