Rahim Er

'Salkım Hanım'ın Taneleri' filmleşeli iki yılı geçmiştir herhalde. TRT'de gösterilmesi de bir ayı aştı. Romansa 12. yılına giriyor. Bu kadar zaman sonra Yılmaz Karakoyunlu vatan hainliği ithamına muhatap. Şu ihanet, hain gibi kelimeleri kullanmakta son derecede dikkatli olmak lazım. Bunlar bir kimseye denebilecek en son ve kurşuna eş sözlerdir.

Tuncay Özilhan'ın konuşması, şeklen TÜSİAD'ı bağlasa bile bütün zenginler kulübünün aynı fikirde olabileceğini sanmıyoruz. Açıklama herhalde başkanın makamındaki ömrünü zedelemiştir. Rauf Denktaş'ın cevabı hayli sarsıcıydı. Her şerde bir hayır var. Böylece Denktaş'ın tarihi zaruret arz eden bir ufuk turu yaptırma imkânı doğdu.

Kıbrıs, hiçbir zaman Yunanlıların olmamıştır. Buna mukabil asırlarca Türk hakimiyetinde yaşadı. Orası eski bir Türk toprağı. Dini açıdan alakamız daha da eski. Müslümanlar, zaman zaman adaya girmişlerdir. Nitekim Sevgili Peygamberimiz'in -aleyhisselam- süt halası Kıbrıs'a yapılan seferlerden birine iştirak etmiş ve orada vefat etmiştir. Türbesi Rum kesimindedir.

Şişli bölgesinden başlayan yüzde elli iyimserliği dalga dalga bütün yurda yayılmakta. Sevinçliyiz. Bir tahmin tutmuş, iyimserlik galip gelmiştir.

Muasır idi, asrî oldu. Derken çağdaş dendi. Bazıları için o da yetmedi. Onlar, 'çağcıl' diyorlar. Ama tutacağını sanmıyoruz. Hiç sevimli değil. Hayli kekre. 'Muasır medeniyet seviyesi' diye konuşulurken, 'çağdaş medeniyet' denmeye başlandı. 'Çağdaş uygarlık'la yarıştılar o daha fazla tuttu. Ortak aklın neyi benimseyip, neyi görmezlikten geleceği, neyi reddedeceği, neyi saklayacağı önceden hiç de belli olmuyor.

Son İGDAŞ faturalarını alanlar, şaşırdılar. Sanki vatandaş sıcak günlerde tabiî gaz tüketmiş gibi rakamlar anormal. İSKİ öyle, TEK öyle. TELEKOM ve diğerleri hep öyle...gaz, su, elektrik, telefon ve cep telefonu şirketleri aboneyi ezip duruyor.

2001 başlarıydı; CRR'de Turizm Bakanlığı'nın bir resepsiyonu vardı. Salona girdiğimizde iğne atılsa yere düşmeyecek bir kalabalıkla karşılaştık. Kadınlı-erkeli davetlilerin siyah giysileri, geceye daha bir koyuluk katmıştı. Kokteyl devam ediyordu; Turizm Bakanı Erkan Mumcu, bizi görünce sıcak bir ilgiyle yaklaşıp kucakladı ve "size minnettarım" dedi.

Uğur Arslan ismindeki televizyoncuyla tanışmıyoruz.. Bir kere bile kanuşup görüşmüşlüğümüz yok.

Köyler bittikten, köyler kalmadıktan, köyler terk edildikten sonra köy kavgası başladı. Kim bilir belki de bu geçim darlığından sonra tersine göç başlayacak ve köyler yeniden şenlenecektir. Siyasetteki çekişme o şenliğin işareti olabilir mi? Köy denilen ne Kadıköy, ne de Mecidiyeköy. Mevzubahis olan Anadolu köyleri.

Şu bizim çocuklar aslında mahcup insanlardır. Onlar, yalan söylemeyi bilmezler. Yürekleri bu ülke ve bu ülke insanının yüksek değerleriyle doludur.

Bir kere daha tekrarlamanın günü "Haydi İyimserliğe". Mesele artık ekonomik kriz olmayı aştı. Ekonomik kaza yaşıyoruz.

Mezar-ı Şerif'in düşmesi şüphelere yol açacak kadar uzamıştı. Yavaş yavaş düşme ümidi kayboluyordu. Onun düşme ümidinin kaybolmasıyla beraber Kuzey İttifakı da "acaba"lara muhatap olmaktaydı.

Yürürlükte olan kanun sayısını en iyi hukukçuların bile bileceğini tahmin etmiyoruz. Galiba 13 bin kadar. Bu 13 bin veya biraz azı kanunun ya tamamı veya bir kısmının değişmesi istenmekte. Bir taraftan değişmekte de. En son MK değişti. Üstelik kanunların dili de değiştiriliyor. Halbuki zaruret dışında kanunun Türkçesiyle oynamak tehlikelidir. Buna rağmen kavga ve münakaşalar bitmiyor.

Bir küçük zümre hariç bütün toplum ağır bunalım altında. İnsanın insanla yüz yüze olduğu her yerde karamsarlık var. Kahvehanede, aile meclislerinde, gazetelerde, televizyonlarda, iş yerlerinde...

İslam ülkelerinin hali perişan. Önce bunu görmek, olanca soğukkanlılığı ile meseleyi düşünmek lazım. Zaten 'İslam ülkesi' olmaları da lafta. Ya tam sömürge halindeler veya yarı sömürgeler. Hemen hepsi dışarıya muhtaç. "Dışarıya muhtaç hale getirilmişler" sözü de makul değil. Çoktan bayatladı. Olmasalardı. Muhtaçlığa müsaade etmeselerdi. Muhtaçlık ya iktisadi, ya ilmi veya teknolojik. Petrolü yok ediniz ortada zengin İslam ülkesi kalmaz.

Refah seviyesi yükseldikçe adliyelerin işleri azalır. Şu ara adliyenin daha da fazla çalıştığını sanıyoruz. İflastan intihara, boşanmadan cinayete... vak'alar arttığına göre yargı mensuplarının da işleri çoğalmış demektir. Üstelik ağırlaşmış olarak. En büyük yük de İstanbul adliyelerinde.

11 Eylül vahşetini takip eden tarihlerdeki yorumlarımızda unutulmaması gereken bir noktaya temas ederek, saldırının bahane, gayenin liderliği Çin'e kaptırmamak olduğunu, arka planda Çin-ABD çekişmesi yaşandığını yazmıştık.

Türk siyasetçisi yaşlandı mı? Araştırmasını yapmadan bir şey demek mümkün değil. Sadece meclis ortalamasını almak da yetmez. Yaşlansın veya yaşlanmasın. Gerçek olan şu ki siyasetimiz, çok sıkı bir şekilde yaşlıların güdümünde.

Artık yavaştan yavaşa şuna inanacağız. Hükümet de gitmek; yani istifa etmek istiyor ama gidemiyor, istifa edemiyor. Onu sanki birileri kendisine rağmen başımızda zorla tutuyor. Peki kim, kimler, hangi çevre, hangi kuvvet?

Atalar, 'yiğit düştüğü yerden kalkar' demiş. Onlar demişse muhakkak ki öyledir. Kelamları, derin tecrübelerin mahsulü. Bu millet kitapla düştü veya kitaptan düştü. Yine kitapla kalkacak. Bu bir kanun. Gerçi bir söz daha var. Sevimsiz ve iç burkucu. "Okumayan milletiz". Doğru ama kabahat kimde? Sadece okumayanda mı? Yayıncı acaba kendini ne kadar sorguluyor. Okuyucunun fikir ve gönül zevkine birebir hitap ediliyor mu? Ne acıdır ki milletin okumasını isteyenlerin kendileri bizzat bu ülke insanlarını okumadan soğuttular. Yine bir aydın yabancılaşması gerçeği.