Yetenekli Kalemler

Aile içi şiddete el atmak istemiştik dünden bugüne… Dedik ki insan, hiç en yakınındakini, hatta kendisini döver mi ki ne? Buradan şunu akıl etmesini bekledik gerçi, yani eş demek nedir bir düşünsene… Senin aynın demek… Senin yarın demek… Seninle bir olan demek… Ama nafile… O ki o senin namusun olmuş… Senin sırdaşın olmuş… Senin bir yastığa baş koyduğun arkadaşın olmuş…

Her bağırıp çağırmanız ömrümden ömür götürdü benim… Psikoloğa değil bana sorun anne… Ben size en doğrusunu söylerim…

​Rivayet bu ya, bir gün padişah Ahmet Kuddusi hazretlerinin de bulunduğu bir topluluğa "Şu avucumda gizlediğim şeyi tahmin etmenizi istiyorum" der. Herkes bir tahmin yürütse de, kimse bilemez.

​Ahmet Kuddusi Efendi, gencecik yaşında gece gündüz demeden ilim tahsili için çalıştı. Koca dünyanın yükünü sırtına yüklenmiş gibiydi. Sanki bütün insanlığın mesuliyeti ona verilmişti.

​Kuddusi Baba, Niğde’de yetişmiş Anadolu’nun en büyük velilerinden biridir. Şöhreti tüm Türkiye’ye yayılmış, ilahileriyle Anadolu’nun gönlünü fethetmiştir.

​Biz öğrenciyiz… Hep öğreniriz… Unutmamalıyız… Hatırlamalıyız…

Kozmetik ürünleri alanındaki ithalat, 2017 sonu itibarıyla 414,8 milyon dolar olarak gerçekleşti. Bu rakama estetik için harcananlar, moda uğruna saçılanlar ve kuaför giderleri eklersek çok vahim bir tablo ortaya çıkıyor.

Abiler, ablalar! Japonlara kaptırdığımız tek şey minimalist hayat olsa diyelim hadi kardeşim o da sizin olsun.

Toplum olarak yenilikleri çok sevdiğimiz muhakkak. Son dönemde ise bir minimalist yaşayış furyası kaptırdı gidiyor. Yaşayabilene eyvallah lafımız yok, lakin duyan gelmiş efendiler. Sahi neydi minimalizm? Kaynağı nereden geliyor? Kim başlattı canım bu mevzuyu?

Saatlerce düşünürüm; geçmişi, şimdiyi en çok da geleceği. Kendimle, çevremle ve ülkemle ilgili geleceği... Bu bağlamda aklıma gelen klişeleşmiş bir söz var; gelecek 5 yıl içerisinde kendinizi nerede görüyorsunuz, biz bu sözü gelecek 5 yıl içerisinde ülkenizi nerede görüyorsunuz olarak değiştirelim. İşte bu soruya cevap aramak için yazıyorum aslında. Yazımın sonunda temennim odur ki; umarım geleceğe umutla bakıyoruzdur.

​Bizi asıl amacımızdan, işimizden alıkoyan ve gözümüze perde indiren bu ithal kültür pınarının zehirli ve kirli suları Osmanlı Devleti'ni nasıl asıl değerlerinden ayırmış ve yıkmayı başarmış ise bu menfaatçi ve hodkâm, bencil bireyler oluşturma konusunda gençliği zehirlemeye devam ettiği bir gerçektir.

​Beklenen gün gelip çattı! Son saatler! Kaçırılmayacak fırsatlar! Ve daha nicesi...

​Hacı Bektaş-ı Veli’nin bir güzel vecizesi vardır. “Dili, ırkı, rengi ne olursa olsun, iyiler iyidir” der. İyi olmak çok kolay ama bir o kadar da zordur değil mi?

İnsanoğlunu bu dünyada ayakta tutan şey “umut”... Hepimizin geçmişte yaşadığı kırgınlıklar üzgünlükler vardır ancak biz bunlarda takılı kalırsak kendimizi yarınların bize getireceği güzelliklerden mahrum bırakmış oluruz. Ayrıca umut insanın kalbine serinlik yüzüne gülümseme getirir ve kalbinde serinlik rahatlık olmayan bir insan ne kadar mutlu olabilir ki?

"Dünyada sayılı zenginlerden olan ve 65 ülkede şirketi bulunan ünlü bir iş adamıydı. Bir söyleşide kendisine “asla” diye soran muhabire şu cevabı vermişti:

-Senin amacın ne?

Yıl 1900. Ankara'nın küçük bir kazası Berçin. Başrolümüzde bir milletvekili. Tabii o zamanlar araba Osmanlı'ya yeni gelmiş. Madem gelmiş sefa getirmiş.

​“Dünya kimseye kalmaz” sözü çoğunuzun ağzındadır. Herkes bu sözün anlamını biliyor ve neredeyse her zaman bu sözü kullanıyoruz.

​Allahü teâlâ, sevgililer sevgilisini göndermese dünya yaşanmaz olurdu. Düşünebiliyor musunuz, kendisine en büyük zulümleri reva gören müşriklere beddua etmesi istenince, "Bilmiyorlar, bilseler böyle yapmazlardı" buyurmuştur.

İnsanlar hep eskide mi hatırlar mutluluğu? Ya da mutsuzluklarında maziye bakıp mutluluk arayışlarında mı bulurlar kendilerini?