Yetenekli Kalemler

Bu serüven 'Muasırlaşmak' gibi gösterişli bir kelime etrafında şekillenmişti. Fakat gerçekte çağdaşlaşmayı, Batılılaşmak zanneden gafiller eliyle Batı'dan devşirilen ithal kanun ve kurumları faal bir hâle getirmekten ibaretti. Geçmişi iki bin küsur seneye dayanan Türk devlet geleneğinin süzgecinden geçirme zahmetinde bulunmamışlardı.

Belki Batı'nın en önemli özelliği, yüzyıllarca gözümüzün önünden kaçırılmıştı pervasızca; taklit medeniyeti oluşu. Evet, hırsız içeride olunca, kapıya kilit dayanmamıştı...

Sakarya şiirindeki “Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya” sözü meğer sadece yurdum insanı için değilmiş. Ülkenin pekmezi de, biberi de, kavunu karpuzu da, dutu cevizi de, sütü peyniri de öz yurdunda paryaymış…

Kişinin konuşma şekli, kişiliğini insanlığını da belli eder derler ama bugün bu değer, sosyal medyada kitleleri peşinden koşturanlar; “kaç beğenisi var, kaç takipçisi var?” gibi değerlerle ölçülüyor.

Hâli vakti yerindeydi. Bir o kadar cömertti. O bakımdan itibarlı sayılırdı. Ama işleri ters gitti. Ahir ömründe darda kaldı. Yatağa düştü. Alacaklılar ölüm döşeğinde kapısına dayandı. Adam bu paragözleri görünce çok mahcup oldu. Onlara durumunu açıklamak istedi ama aldığı cevap enteresandı:

Bir banka düşünün… Size her güne özel günde 86.400 altın veriyor. 24 saat içinde size verdiği bu altını istediğiniz gibi değerlendirebiliyorsunuz. Ama diyelim ki size verilen bu altın kredisini biriktirmek istediniz. Bankanız bu konuda “hayır” diyor. Bu kredinizi 24 saat içinde kullanmak durumundasınız. Yarına bakiye devretmez. Peki, yarın da böyle bir kredi imkânı var mı? Elbette.

Para, birkaç istisna elbette olmakla birlikte genel olarak günümüz insanının neredeyse tek hedefidir. Biricik amacıdır, yegâne gayesidir. Hatta abartmış olduğumuz bile söylenemez günümüzde öyleleri vardır ki paraya tapacak kadar paracı olmuşlardır.

Beterin beteri var deyip o anlık dille "çok şükür" diyoruz ama... Gerçek şükür kişiyi mutlu eder, güzel bakmak, güzel görmek, nasip olanla yetinmek, olumsuzluklardan hayırlar keşfetmek bunlardan başlıcaları olmalı...

Demiştik ya insanın insana vurması kadar yakışıksız ve utanç verici bir şey olabilir mi?

Ah anneciğim ve babacığım… Sizin evde birbirinize her bağırıp çağırmanız ömrümden ömür götürdü benim… Benim içime kapanıklığımı siz psikoloğa değil bana sorun anne…

Eğitimden maksat, bir insana yalnızca birçok bilgi ezberletmek ve birtakım olayları öğretmek değildir ve olmamalıdır. Bir kişiye “eğitim görmüş insan” denilebilmesi için bu bilgiler kadar, bu bilgilerden süzülen esasları, ilke veya prensipleri de hazmetmiş, gerektiğinde hayatının her safhasında uygulayabilen olmalıdır.

Cennetmekân Sultan Abdülhamid Han’ı tahttan indirmişler, Sultan Abdülhamid son nasihatlerini veriyor -ki bunlar muhayyiledir-:

İnsan… Biyoloji “iki ayaklı, iki elli… ” diye başlayan ve anlatanların bile anlayamadıkları zavallı tanımlamalarla işimiz olmaz. İnsanı “bilimsel kategori” diye hayvana dayandırmak isteyenleri de doğasına bırakmaktan yanayız… Biz “insan”ı, tanımak ve tanımlamaktan ziyade “hangi insan?” cevabının peşine düşmeliyiz. Çünkü… Daha şimdiye kadar insanı, yeryüzünde her yönüyle anlatabilen bir “insan” doğmamıştır.

Buna baba sevinmiş ama inanamamıştı. Karate hocası hiç üstelemedi. Çocukla ilk karşılaştıklarında göz göze geldiler:

Bu çocuğun moralinin yerine gelmesi için ne yapmalıyız? -Bilemiyorum.

O yıllarda, okulun pansiyondan sorumlu müdür yardımcısıydım. Bir sabah bir grup öğrenci yanıma gelip: “Hocam, köpekler bütün gece havlıyor, ders çalışamıyoruz.

Gün geçmiyor ki, köpeklerin ölümüne neden olduğu küçük çocukların haberlerini okumayalım: “Köpeklerin saldırdığı 6 yaşındaki Ruken öldü. Kayseri'de lise öğrencisi Mehmet Özer'in (14) ölümüne neden olan sokak köpekleri, saldırdıkları başka bir köpeği parçalayarak yedi. Kırşehir’de 4 yaşındaki çocuk, bahçelerindeki köpeğin saldırması sonucu hayatını kaybetti. Kayseri’de 8 yaşındaki çocuğu sokak köpekleri parçalamış. Çocuğu köpeğin ağzından alamadılar…''

Günübirlik telaş içerisinde belki çoğumuz farkında olmayabiliriz. "Minibüse mi binsem otobüse mi?" derken hem minibüs hem otobüs hareket etmiş ve yolcu ikisine de binememiştir...

Geçtiğimiz Ramazan-ı şerif ayının yirmi birinci günü “Dilde dinselleşmeye direnelim: Vefat değil ölüm” başlıklı bir haber dikkatimi çekti. Haberde özet olarak şu hususlar dile getiriliyordu:

Duyu organlarımızı irdelersek insanın aslında acizliğini görürüz. Havadaki toz zerresini göremeyen göz, kapının dışındaki sesi işitemeyen kulak aklın da aynı şekilde her şeyi anlayamayacağı ve bir sınırının olduğunu gösterir. Elbette ki yaratılışta muazzam bir denge ve kusursuz bir işleyiş var.