Yetenekli Kalemler

Muharebelerle boğuşan milletimizin salahiyet sahibi mahir(!) yöneticileri, yeni kurulan vatanımızın maarif sistemini şekillendirmiş, yeni bir eğitim hayatını nesillerimize ikram etmişti. Ailelerimiz sefalet içindeydi. Vatanımızın mütehayyiz (itibarlı, seçkin) fertleri ya şehit olmuş ya da sükûta mahkûm bir vaziyette idi.

Yeryüzünde varoluş sebebimiz, önce Rabbe kulluktan, sonra insanlığa hizmet etmekten geçer.

Hayat yer çekimine rağmen vardır ve bir beden yerçekimine tamamen yenik düşmüşse ya ölmüş ya da ölüm döşeğinde demektir. Neşe, bedenin yer çekimine rağmen dışa vurduğu yaşama sevincidir. Eğer beden yer çekimine teslim olmuşsa ya bitkin ve yorgun ya da kederlidir.

Günümüzde çağımızın en büyük sorunlarından bir tanesi neredeyse hepimizi kuşatan teknoloji bağımlılığıdır. Gencinden yaşlısına 7’den 70’e herkesin elinde bir cep telefonu veya tablet mutlaka vardır. Olmadığında sanki biz hayatta yokuz gibi gelir hepimize. Belki de yeni dünya anlayışında böyledir sahiden tartışılabilir…

Evetler zihnimde çoğaldı. Lakin gönül suskunluğunun nehri taşırdığı evetler. Lakin gönül elde değil ki elinle müdahale edesin. Dışta değil ki içte... Gönül bulutu hayat halatına bağlanmıyor.

“Şehir mi insanı insan mı şehirleri değiştirir?..” Bunun için yaşananlara bakmak gerekir. Şehirler medeniyetlerin sembolleşen değerlerinin toplamıdır.

İnsan alışmaya mahkûm bir varlıktır. Hayallerine ulaşmak için çabalar didinir, muhteşem bir gayret gösterir, ulaşınca da artık eskisi kadar haz duymaz. Onun için o hedef sıradanlaşır. Sonra tekrar ulaşması zor bir hayal kurar, hedef edinir kendine. Tekrar bir çaba içine girer.

SSCB’nin 1990 yılında yıkılmasıyla kardeş Türk devletleri bağımsızlıklarına kavuştular. Daha önce yaklaşık 70 yıl gibi bir sürede bu kardeş devletlerin dünya ile irtibatları yoktu. Ondan dolayı bu devletlere “Demirperde devletleri” deniliyordu.

Günümüzde Müslüman ülkeler fitne ve fesat kavramlarının en çok yaşandığı coğrafyalar olmuştur... Peki, biz Müslüman ülkelerde meydana gelen iç karışıklıkların sebebini hiç düşündük mü?

Yine zamanın problemlerinden bahsedelim. Kişilerde iletişim kopukluğu, en önemlisi de kendimizle olan kavgamız, dünya derdini gözümüzde dev yapmamız, mutlu olamayışımız.

Merhum Bahattin Karakoç’un da “Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman” isimli enfes bir şiiri var. Bazı yorumlarda “bu şiiri yazabilmek için ermiş olmak gerek” diyorlar...

Şair, yazar, mütefekkir Sezai Karakoç’u kaybettiğimizi teessürle öğrendim. Yaşayan bir efsaneydi kendileri. Güzel adamlar dünyamızdan bir bir ayrılıyor.

İnatçı çocukları severiz; ne istediklerini bilirler ve istediklerini alabilmek için sonuna kadar direnirler. Ama bir de ne istediklerini bilmeyen, sırf inadına yapanlar vardır. Bunlara da “inatçı” deniyor. “Yapma!” dersin inadına yaparlar. Sonra “yap!” dersin, inadına yapmazlar.

Hepimiz çok iyi biliriz ki başarılan her işin en önemli özelliklerinden biri de vaktin güzel kullanılmış olmasıdır. Her geçen vakit aynı zamanda ömrün, nihayetleneceği yere yaklaşması demektir. Bütün mesele ona nasıl şekilde yaklaştığımız, neler yaptığımızdır.

Nedense hep ruhumuzu sanıp da nefsimizi doyuruyoruz duyduklarımızla. Okumuyoruz. Bizi biz yapacak olan öğreneceklerimize düşman oluyoruz. Ruhun, aklına uyup yazıdan; Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından alırsa ruhunuz aç kalmaz. Aklınız nefisten beslenirse yaratılışına düşman olur.

Türkiye’de hangi büyük şehre giderseniz gidin orta yaş ve üstü insanlarla ufak bir sohbet, muhabbet; hasbihal içerisine girin derim ben. Kime sorarsanız sorun "memleket özlemi içimizde derin bir yaradır" cevabını alacaksınız.

​“Gömleğim niye ütülenmedi?”; “Anne beyaz tişörtüm hâlâ neden yıkanmadı?”, “Televizyonun kumandasını verir misin, sen zaten akşama kadar izliyorsun!” “Şu hâline bir bak yorgunluktan gözlerin kapanıyor. Seni gören de benim yerime akşama kadar mesai yaptın sanacak!” “Çay olmadı mı daha?”, “Yemeğin tuzu fazla mı kaçmış?”, “Salatanın yağı eksik, ayrıca soğan da koymamışsın…”

Koca bir yokluk âleminde, lüzumlu olduğunu zannettiğimiz birtakım uğraşıların kıskacındayız. Her sabah telaşla ayaklanıyor, dünyanın biteviye süratlenen hızına yetişebilmek için hengâmelerin pençesinde soluk soluğa koşturuyoruz.

Merhabalar... Ben de sizin gibi yeni uyananlardanım. Yine bir oda köşesinde yazı olarak sizlere dillendirmekteyim, kulak vermenizi isterim. Yolunda gitmeyen çok şey var anlatmam gerekiyor...

Yorgunum... Tonlarca yükün altında kalmışım sanki. Uzuvlarım yerinden kalkmıyor; oynak eklemlerle birbirine bağlı kemiklerim basınçtan dolayı birbirlerine kaynamış, kımıldatamıyorum. Yorgunluğumuz, hayatın üzerimize çullanması ve altında kalmamızdan. Metal yorgunluğu değil bizimkisi, et yorgunluğu. İnsan yorgun olunca bir et yığını gibi hisseder kendini ve bulduğu bir köşeye yığılır.