Yetenekli Kalemler

İnsanoğlu için dünyada en önemli iş, birbirlerine karşı duydukları sevgi ve saygı kavramıdır. Böyle olmalıdır. Sevgi ve saygı kavramı olmadan birbirimize karşı en başta iletişim kuramayız. Kaldı ki birbirimize muhabbetler besleyelim… Sevgi ve saygı içimizde olmadığı sürece inanın karamsarlık, üzüntü, kasvet veya sinirlilik, öfke ve hatta nefret duygularının istilası sarar benliğimizi… Bu olumsuzluklar atmosferinde sıkışır kalırız.

​Üniversite yıllarımda Minyeli Abdullah romanını okuyup bu romandan çok etkilenmiştim. Hekimoğlu İsmail’in yazdığı bu roman ülkemizde yüz binlerce kişi tarafından okundu.

​Ülkemizde genel olarak çetin geçen bir kışın ortasındayız. Bazı yerlerde hayatı da olumsuz etkileyen bazı yerlerde insanları dağda belde mahsur bırakan soğuk hava akımının etkili olduğu bugünlerde sağlık açısından çok dikkatli olmamız gerekmektedir.

​Özellikle ülkemizde yaşayan vatandaşların kendi fikirlerine düşünce ve özgürlüklerine karşı kitleleri "hedef" alıp onları kendi amaç ve çıkarlarına yönelik çalışmalarını sağlayan onları yönlendiren bir üst sınıf hep var olagelmiştir.

​“Günlerden bir gün Eminönü’ne Mısır Çarşısına gitmek istiyorum. İşim acele. Sağa sola pek bakmadan, çabuk çabuk yürüyoruz eşimle. Yarına yetişmesi gereken bir sürü iş var kafamda, öyle mi yapsam, böyle mi yapsam? Ayaklarım yürüyor ama beynim bitirilmesi gereken işlerle meşgul.

Hikâyeci köy odasında anlatıyordu. Meraklı bakışlar üzerindeydi: “Bu kışta-kıyamette, tipide göz gözü görmüyordu… Etrafımı kurtlar çevirmişti. Üzerime üzerime geliyorlardı. Sağa baktım, sola baktım…”

Yaşanan birçok sıkıntının ve günümüz söylemiyle iletişim sorununun temelinde birbirini anlayamama veya yanlış anlama durumu vardır.

“Sovyetler Birliği’nin dağılması ve yeni bağımsız devletlerin kurulması, bağımsızlığın bir gereği olarak dolaylı da olsa her cumhuriyeti kendi başına kimlik arayışına itmiştir.

​Eski zamanlardaki dostluklar bitti, arkadaşlıklar son buldu derken son olarak karşımıza çocukların yitirmiş olduğu mutluluk kavramı çıkmaktadır.

​Ulucami'nin yanındaki medreseye girdiğiniz anda duvarların kokusu sarar içinizi. O sarı ve birbirine yaslanmış yorgun taşlar geçen zamandan mı yoksa geçmişten günümüze bağrında yetişen ermiş ulemanın himmetinden mi insana çok sıcak gelir?

Enerji jeopolitiği: Kazakistan, 160 bölgesinde 5,4 milyar tondan fazla petrol rezervi tespit edilmiş bir ülke. Hazar kıyılarındaki petrol rezervlerini de buna eklersek bu rakam 10 milyar tonun üzerine çıkmaktadır.

​Cemiyet olarak tenkit edilebilecek hususiyetlerimizden birisi de lisanımıza hakkıyla sahip çıkmamaktır. Eğer bu hususta ciddi bir şuura erişmiş olsaydık, insanlık tarihinin en kadim dillerinden olan güzel Türkçemizi yere göğe sığdıramaz ve onun inkişafı (gelişip yükselmesi) için gayret ederdik.

Abdülaziz Beyin ‘Osmanlı Âdet Merasim ve Tabirleri’ isimli bir eseri var. Tarih Vakfı Yurt Yayınları arasında yayınlanan eserde erkek çocukların bir tüccar veya sanatkâr yanına verilerek bir mesleğe başlatılması öyle anlatılıyor ki konuya da üsluba da hayran kalıyor insan:

​Yavuz Sultan Selim Han Osmanlı sultanlarının dokuzuncusu, İslâm halifelerinin yetmiş dördüncüsüydü. Trabzon’da başlayan devlet idareciliğinde, pehlivan yapılı vücudu, devrin silâhlarını kullanmadaki mahareti, Müslümanlara hayranlık ve rahatlık, düşmanlara korku ve dehşet verirdi.

“Edebiyatımızın Türkçesi bozuldu” sözünü İlber Hoca’dan dinlediğimde içimdeki duygular depreşti. Günümüzdeki nice “edebî” eseri elinize aldığınızda çok sayıda ifade hatasına gramer hatasına şahit oluyorsunuz.

​“Geleceğin cahili okuma yazma değil de bilgiye nasıl erişeceğini bilmeyendir” diyor Alvin Toffler. Gerçekten biz değişiyoruz. Ulaşılamaz bilgilerin ulaşılabilir kolaylığa gelmesiyle, her şeyi bildiğimiz ancak düşünmediğimiz bir çağdayız. Aslında tam olarak şöyle; bilgiye ulaşırken nasıl düşünülürdü, onu unuttuk.

​Yeter ki bu konuda kendinize inanın. Başarılı olmayı hak ettiğinize inanın. Bilmelisiniz ki kim olursa olsun insanlar kendilerine değer verildiğini anlayınca mutlu olurlar ve size inanırlar.

​Hani derler ya itibardan tasarruf olmaz… Bu hakikat aslında Osmanlı Devleti'nin de önemli bir politikasıydı. Devletin azametini göstermesi bakımından saraylar ve yüksek kapılar ile binaların ihtişamlı olması sağlanmıştı.

Çocukluğumun geçtiği Yeldeğirmeni Mahallesinde belki üç yüz yıldan beri var olan mezar taşlarını akşamın alaca karanlığından itibaren yaşayan birer "canlı heykel" gibi hissederek içimiz ürperirdi… Gündüzleri oradan geçerken de o mezar taşlarının muhteşem görselliğini seyretmelere doyamazdık. Büyüdükçe anladık ki Yahya Kemal Beyatlı'nın söylediği gibi biz, ölümle birlikte öleni yok etmeyen mezar taşlarıyla, âdeta onlarla birlikte yaşayan bir kültüre sahiptik. Mezarlıklar servi ağaçlarıyla ve birbirinden ilginç muhteşem motifli mezar taşlarıyla manevi istirahat bahçeleri gibi dururdu…

​ Bir milletin varlığında tarih kadar kültürün de çok önemli bir yeri vardır. Kültür bugünü düne olduğu gibi yarınlara yani geleceğe de bağlayan en elzem en gerekli unsurlardan biridir.