Yetenekli Kalemler

​Eğer kötü niyet (dersi kaynatmak ya da konuşmacıyı zorda bırakmak gibi amaç) yoksa soru sormanın temelindeki sebep öğrenme isteğidir. Öğrenci veya seminere davetli kişiler konuyu öğrenmek ya da tereddüt ettiği hususlar hakkında bilgi sahibi olmak için soru sorar.

​Yalan dediğimiz dünya, eğer hakikatini anlarsak, hepimizin birbirimizden ayrılmak için bir araya geldiğimiz yerdir. Cenabı Allah, bizi dünyaya imtihan için göndermiştir. Annemizle, babamızla, eşimizle, çocuklarımızla veyahut en yakın akraba ve arkadaşlarımızla imtihan oluyoruz…

“Kaç kişi bıraktı eline aldığı bu aşk lügatini, bir bilsen… “Yokum ben!” dedi… Dayanamayacağını anladı.

​Yeryüzündeki devletler ve halklar arasında, Türkiye ile Azerbaycan kardeşliği kadar samimi ve içten bir münasebet muhtemelen yoktur. İki ülke insanı “iki devlet, tek millet” şiarına riayetle sevinçte ve kederde daimi suretle tek yürektir.

Bazen canı sıkılıp ustaya gidip elinde aylardan beri tuttuğu yeşim taşını fırlatıp masaya atmak “al taşını, ben gidiyorum. Senin bana kuyumculuk öğreteceğin filan da yok. Böyle imtihanı da kabul etmiyorum. Ben gidiyorum!” demek istemiş…

​Çin'de ve Hint diyarlarında yüzyıllardır anlatılan bir hikâyede konu, öğrenmenin değişmeyen esasıdır...

​İfade becerinizi kuvvetlendirmek, kelime haznenizi genişletmek için ciddi bir çaba sarf edebilirsiniz. Bir seviyeye gelince de mutlu olursunuz.

​Tabiat gereği hepimiz bu dünyada sevmeye ve sevilmeye muhtacız. Sevmeyen ve sevilmeyen bir canlı bu uçsuz bucaksız kâinatta kanadı kırık bir kuş misali zamanını bir enkaz içinde geçirmeye mahkûm kalır.

Güzel günler yakında... Ne kadar sürer ya da ne kadar mutlu eder beni bilemiyorum. Kalbim tam olarak ne ile mutmain olur? Hangi duygu beni ben yapar? Hangi mevsim beni ısıtır?

​Her şarkının ve her saatin sana çıktığı, nereye gidersem gideyim seni yürüdüğüm farklı bir hayata başladım sanki. Dünyayı salladığında gece, gözlerini açtığında gündüzün başladığı...

​Allahü teâlânın 99 İsm-i şerifinden birisi de El-Adl’dir. Allahü teâlânın rahmeti, merhameti dünyayı kapladığı gibi adaleti de kaplamıştır. Adalet, hukuk, insanların huzur içinde olması için vardır. Bilakis ahirette boynuzu uzun ve boynuzu kısa keçi dahi birbirinden hakkını alacaktır.

​Gönlün gücünü anlatmaya bugün de devam edelim… Gönül, o düşünce gücüyle bir anda Çin’de, bir anda Amerika’da, bir anda Jüpiter’de, bir anda uzayın derinliklerinde, bir anda yanı başınızda olabilir…

İnsan kalbi öyle tarif edilmiştir ki, yaratılışta nasıldır bilir misin? Tıpkı ayna yapılan bir metal gibidir. Öyle ki bütün bir âlem bu aynaya sığar. “Hadi canım öyle şey mi olur” deme.

​İnsanın karakteri plakası gibidir. Bunların hepsine birden “ahlâk” denir. ‘Nasıl bir ahlakı var?’ diye sorulduğunda verilecek cevap bir bakıma kişinin karakterinin tanımlanmasıdır. Eğer sınırsız isteklerini kontrol edemez de onun esiri olursan sendeki karakter şöyle şekillenecektir: Hayâsız, utanmaz, hırsız, yaltakçı, münafık gibi…

Üniversiteyi henüz yeni kazandığım 2017 yılıydı. Bir cuma günü ders çıkışı arkadaşlarla oturup kahve içerken yanımıza yaklaşan güler yüzlü bir ağabey selam vererek dedi ki: “Gençler hayatınızı güzel dinimize de uygun yaşayın...” Bana göre derdimizin sadece dünya derdi olmaması gerektiğine dikkat çekmişti.

​Kar yağıyor... Gece yarısını geçince saatler. Sokaklarda yiten araçların peşinden sürüklenen hiçliğe varan izler olacak birazdan. İşte her biri bir nazenin gibi histerik coşkularla düşüyorlar penceremin önüne.

Kendini frenleyemeyen bir karaktere sahip olduğunu kendisi de kabul ediyordu. Hatta bunu sadece beden diliyle belli etmiyor açık açık söz ile de söylüyordu:

​Geçmişe baktığımızda yapılan imarethaneler, aşevleri, medreseler, dar'ül kurralar, türbeler, kütüphaneler, cami ve mescitler hep bir arada olarak topluluk oluştururlardı. Bunlara "Külliye" denilirdi.

​Çocukların evdeki oyuncaklara olan ilgisiyle biraz büyüdüklerinde musluklardan akan suya leğende dalgalanan suya olan ilgisini hiç kıyasladınız mı? Çocukların suya olan merakı ve ilgisi çok daha fazla…

​Bırakalım bazı resimler bulanık kalsın. Bazı insanlarsa hep yalnız... Bırakalım bazı yazılar hiç okunmasın. Uzayıp giden dünya sürgününde, kendimize bir rol bulamıyorsak artık…