Yetenekli Kalemler

Televizyon programları, çocukları etkilemede çok önemlidir. Çizgi filmler, çocukların hayal dünyasının gelişiminde, çevresindeki nesneleri tanımada diyalog gelişimlerinde olumlu yararlar sağlayabilir. Ancak dikkat edilmezse çocuğu olumsuz şekilde etkiler.

​Meğer garibim bu iş tuttu ya, artık tek başına yürütmek istiyormuş... Kim bilir belki de, “Ben dikiyorum o üzerimden para kazanıyor” diye mi düşündü? İnsanoğlu böyle acayiptir... Nankör demiyorum ama tamahkârlık bazen insanın basiretini nasıl bağlıyor onu anlatmak istiyorum. Bu işe nasıl başladığını... Ne hâlden ne hâle geldiğini düşünmüyor da bundan sonraki kazançta “ben dikiyorum onlar para kazanıyor” diye kapris yapıyor...

O sabah bizimkinin suratı bir karıştı. Aklından geçenleri okuyamadım. Ama fazla meraklandırmadı. Konuya doğrudan girdi:

İbnü’l-Arabî der ki; “Sınanmanın sebebi iddia sahibi olmaktır.” Günlük konuşma dilimizde, ekseriyetle beşerî münasebetlerimizde kullandığımız sözcükler esnasında gereken önemi pek fazla vermeyiz.

Esaret, hiç kimsenin kabullenmeyeceği bir durumdur. Çocuk dahi kendini kısıtlayan davranışa refleks gösterir. Kurtulmak ister, mücadele eder. İnsanoğlunu tarih boyu esaret altına almaya çalışanlar olmuştur. Şahsi menfaatler, sömürmek, köleleştirmek, kendi hükümranlıklarını sarsılmadan sürdürmek… Hepsi esaretin temelini oluşturur. Esasen nefsin ve şeytanın hâkimiyet kurma mücadelesidir meselemiz.

Montaigne'in de dediği gibi "Sonunda acı getirecek zevklerden kaçınabilen, sonunda zevk getirecek acılara da dayanabilen insan mutlu ve başarılıdır."

Bizim kimseden bir eksiğimiz yoktur. Başkalarından tek farkımız, çalışma süremizdir.

“Geçme namert köprüsünden koy götürsün su seni! Yatma tilki gölgesinde koy yesin aslan seni...”

​Ahmet Vefik Paşa, Türkçülük hareketinin öncülerinden olan Osmanlı devlet adamı ve diplomatıydı. Millî Eğitim Bakanlığı ve Adalet Bakanlığı ve iki kez de Başbakanlık yapmıştı. Ahmet Vefik Paşa 1860 yılında Paris Büyükelçiliği yapmıştır.

Gençlik çağı, hatalara daha kolay düşülebilen ve çeşitli kötülükleri işlemeye elverişli bir zamandır. Böyle bir zamanda kötü arzulardan kaçarak iyi işler yapmanın mükâfatı çok büyüktür.

İnsanın mayası, toprak aşkla yoğurulmuş. Varoluşun özü sevgi. Her şey, o ilk yolculukla başlıyor. Ömür boyu bütün içgüdülerimizin dönmek istediği dokuz aylık anne karnı; belki de en eşit olduğumuz zaman dilimi. Tıpkı musallaya yatarken eşitlendiğimiz gibi…

İslam’ın ilk halifesi olan Ebu Bekir Sıddık (radıyallahü anh) buyurdu ki: “İyiliği emretmeyi terk edip, kötülükten insanlığı sakındırmayı bırakırsanız, toplulukta bozulma ve pis işlere bulaşma artar. Bu zaman Allahü teâlâ azabını ümmetin tamamının üzerine gönderir veya başlarına onların en şerli olanını geçirir. Bu durumda ümmetin iyileri dua etseler, Allaha yalvarsalar da Allah onların duasını kabul buyurmaz.”

Tabiat ile alakalı bir metin okuduğumuzda, ya da bir konuşma dinlemeye başladığınızda veya bir belgesel gördüğünüzde genellikle hep aynı şeyleri aklımızdan geçiririz. Nedir o?

​İki gündür anlatmaya çalıştığımız büyük şehir ve gençliğin durumuyla ilgili düşüncelerimizi açıklamaya devam ediyoruz... Günümüzde insan doğasına hiç uymayan çarpık yapılanma -insanın kendine yaptığı en büyük kötülüktür- sebebiyle aileler çevrelerine örnek ağabey ve abla yetiştirememektedir. Metropol hayatında ergenlik çağına gelen çocukların şansına iki yol çıkmaktadır.

​Bu koruyucu o yaşa göre anne veya baba olamaz… Çünkü o yaşın insanı sanal bir süreçte o çekirdek yapıdan dış âleme açılan bir büyümenin içindedir. Artık hayatta o da vardır. Fakat hayatın büyük yaptırımı karşısında korku ve panik içindedir.

​Yakın çevresinde örnek alabileceği bir üst kuşağın var olması “gençlik” için çok önemli bir etkendir. Özellikle ergenlik çağına gelindiğinde aklın beyinden çıkıp duyguların hâkim olduğu dönemlerde genç insana ne kendisinin ne ailesinin gücü yetmektedir.

Bugün insanlar gönül yorgunu. Sorsanız her üç kişiden biri emeklilik gününü iple çekiyor. Oysa insanın dinç yaşaması için çok çalışması lazım. "İşleyen demir pas tutmaz" atasözü de bunun içindir. Peki, bu düstur sadece bizim için mi geçerlidir?

​ Herkes çocuk gibi, heyecanla onu bekliyordu. Salonda kendine ayrılan kanepeye otururken; “Size bakın ne anlatacağım” dedi: -Bugün cuma değil mi?

Bilindiği üzere Osmanlı Devleti dünyaya; adaleti, iyiliği ve hoşgörüyü götürdü.

​Lise çağına gelmiş bir genç, babasından çok korktuğunu, babasının kendisini sevmediğini şu sözlerle dile getirmiştir: “Babamın bir kere olsun başımı okşadığını görmedim.” Babasıyla konuşulduğunda ise, oğlunu çok sevdiğini, ancak şımarıp derslerini ihmal etmesin diye sevgisini belli etmediğini söylemiştir. Çocuklarımız, sahip olduğumuz eşya değildir.