Yazıya hürmet edeptir

Bişr-i Hâfî hazretlerinin hikâyesini herkes bilir. Alahü teâlâ, alkolik bir gence sırf yerde bulduğu bir besmele yazılı kâğıda hürmetinden ötürü tövbesini kabul eder, yüksek dereceler verir. Evet, bizim dinimiz, hayra yarayan, hakka hadim olan her yazıya saygıyı gerektirir. Büyük âlim Abdülganî Nablüsî hazretleri, "Hadîka isimli kitabında, "Üzerinde, dokuyarak veya boya ile mübarek yazı bulunan halıyı, hasırı, seccadeyi yere sermek, üzerine oturmak ve her ne suretle olursa olsun kullanmak ve paralar, mihraplar ve duvarlar üzerlerine yazmak mekruhtur" der. Yine aynı eserin bir başka sayfasında ise, "Üzerinde yazı, hattâ harf bulunan kâğıdı, örtüyü, seccadeyi yere koymak [hakaret için sermek veya kullanmak] küfür olur." buyurur.
Bir gün İmâm-ı Rabbânî hazretleri dergâhında çalıştığı sırada anıdan kalkıp helâya gider, ama gitmesiyle dönmesi bir olur. Helâdan çıkar çıkmaz talebelerinden su ibriğini ister ve sol elinin baş parmağının tırnağını var gücüyle yıkayıp ovalar, sonra tekrar helâya girer.
Talebelerinin meşhurlarından olan Muhammed Hâşim-i Keşmî, hocasına böyle süratle helâya girip, hemen aceleyle dışarı çıkmalarının sebebini sorar. İmâm-ı Rabbânî hazretleri cevâben: "Acele ile helâya girmek durumunda kaldım ancak gözüm tırnağımın üzerine gitti. Üzerinde siyah bir nokta vardı, kalem yazıyor mu diye kontrol etmek için bunu yapmıştım. Hâlbuki o nokta Kur'ân-ı kerîmin harflerini yazarken kullanılırdı. O an helâda bulunmayı edep dışı buldum ve dışarı çıkıp o siyah noktayı temizleyip tekrar içeri girdim." diye buyurur.
Mansûr bin Ammâr hazretleri de bir gün yolda giderken, üzerinde besmele yazılı bir kâğıt parçası bulur. Onu muhafaza edecek uygun bir yer bulamayınca ağzına atıp yutuverir. Bunun üzerine rüyasında; "O kâğıda gösterdiğin hürmet yüzünden sana hikmetin kapısını açmış bulunuyoruz" denilir. Bir süre riyâzete çekilip tasavvufta yükselip kemâle erdikten sonra, bir vaaz meclisi kurar. O mübarek zat, işte bu olaydan sonra asıl manevi derecesine kavuşur.
Velhasıl "Bir esere saygısızlık, sahibine saygısızlıktır" anlayışını benimseyen eskiler, mürekkebe, kâğıda, kaleme ve hatta kalem kırıntılarına karşı bile hürmetsizliği dinî hassasiyetlerine aykırı bulur.
Avusturya Elçisi Busbek 'Türkiye Mektupları' adlı eserinde, hiç bir yerde Türklerin boş bir kâğıdı bile yerde bırakmayıp mutlaka bir tarafa kaldırdıklarını ve bu itinanın ilim vasıtası kâğıda karşı millî bir hürmet hissinden doğmuş olduğunu yazar. Evet Müslümanlar yazılı bir kâğıdı ayak altında bulundurmaz, Kur'ân-ı kerîm veya harflerinin bulunduğu kitap ve kağıtları önce yakar, sonra da denizde atarlar.
Bu mevzuyla alakalı o kadar çok menkıbe vardır ki son alarak Lebib Efendi, "Cevâhir-i Mültekıda" adlı eserinden bir alıntı yapalım: "Tophane rûznameciliği görevinde bulunduğum sırada bir gün, Tophane'nin kapı çuhadarı Numan Ağa ile Topçubaşı Mehmed Ağa'nın odasına gittim. Mehmed Ağa, nargile tiryakisiydi. Bir ara ihtiyaç gidermek için yerinden kalktı. Nargilesi ortada duruyordu. Numan Ağa, nargilenin şişesinin altında bir kâğıt gördü. Hemen şişeyi kaldırıp kâğıdı aldı, bana gösterdi. Meğer bu kâğıt, Nebe sûresinden kopmuş bir parçaymış. Hemen kâğıdı öptü ve başına koydu. Fesini çıkartıp kâğıdı içine yerleştirdikten sonra başına giydi. Fesuphanallah! Bunun üzerine aradan bir iki sene geçince, Numan Ağa Topçubaşı olup Mehmed Ağa'nın yerine oturdu. Fakir Kütahya'da bulunduğum sırada, ona da Beylerbeyilik ihsan edildi."
Bişr-i Hâfî hazretlerinin hikâyesini herkes bilir. Alahü teâlâ, alkolik bir gence sırf yerde bulduğu bir besmele yazılı kâğıda hürmetinden ötürü tövbesini kabul eder, yüksek dereceler verir. Evet, bizim dinimiz, hayra yarayan, hakka hadim olan her yazıya saygıyı gerektirir. Büyük âlim Abdülganî Nablüsî hazretleri, "Hadîka isimli kitabında, "Üzerinde, dokuyarak veya boya ile mübarek yazı bulunan halıyı, hasırı, seccadeyi yere sermek, üzerine oturmak ve her ne suretle olursa olsun kullanmak ve paralar, mihraplar ve duvarlar üzerlerine yazmak mekruhtur" der. Yine aynı eserin bir başka sayfasında ise, "Üzerinde yazı, hattâ harf bulunan kâğıdı, örtüyü, seccadeyi yere koymak [hakaret için sermek veya kullanmak] küfür olur." buyurur.
Bir gün İmâm-ı Rabbânî hazretleri dergâhında çalıştığı sırada anıdan kalkıp helâya gider, ama gitmesiyle dönmesi bir olur. Helâdan çıkar çıkmaz talebelerinden su ibriğini ister ve sol elinin baş parmağının tırnağını var gücüyle yıkayıp ovalar, sonra tekrar helâya girer.
Talebelerinin meşhurlarından olan Muhammed Hâşim-i Keşmî, hocasına böyle süratle helâya girip, hemen aceleyle dışarı çıkmalarının sebebini sorar. İmâm-ı Rabbânî hazretleri cevâben: "Acele ile helâya girmek durumunda kaldım ancak gözüm tırnağımın üzerine gitti. Üzerinde siyah bir nokta vardı, kalem yazıyor mu diye kontrol etmek için bunu yapmıştım. Hâlbuki o nokta Kur'ân-ı kerîmin harflerini yazarken kullanılırdı. O an helâda bulunmayı edep dışı buldum ve dışarı çıkıp o siyah noktayı temizleyip tekrar içeri girdim." diye buyurur.
Mansûr bin Ammâr hazretleri de bir gün yolda giderken, üzerinde besmele yazılı bir kâğıt parçası bulur. Onu muhafaza edecek uygun bir yer bulamayınca ağzına atıp yutuverir. Bunun üzerine rüyasında; "O kâğıda gösterdiğin hürmet yüzünden sana hikmetin kapısını açmış bulunuyoruz" denilir. Bir süre riyâzete çekilip tasavvufta yükselip kemâle erdikten sonra, bir vaaz meclisi kurar. O mübarek zat, işte bu olaydan sonra asıl manevi derecesine kavuşur.
Velhasıl "Bir esere saygısızlık, sahibine saygısızlıktır" anlayışını benimseyen eskiler, mürekkebe, kâğıda, kaleme ve hatta kalem kırıntılarına karşı bile hürmetsizliği dinî hassasiyetlerine aykırı bulur.
Avusturya Elçisi Busbek 'Türkiye Mektupları' adlı eserinde, hiç bir yerde Türklerin boş bir kâğıdı bile yerde bırakmayıp mutlaka bir tarafa kaldırdıklarını ve bu itinanın ilim vasıtası kâğıda karşı millî bir hürmet hissinden doğmuş olduğunu yazar. Evet Müslümanlar yazılı bir kâğıdı ayak altında bulundurmaz, Kur'ân-ı kerîm veya harflerinin bulunduğu kitap ve kağıtları önce yakar, sonra da denizde atarlar.
Bu mevzuyla alakalı o kadar çok menkıbe vardır ki son alarak Lebib Efendi, "Cevâhir-i Mültekıda" adlı eserinden bir alıntı yapalım: "Tophane rûznameciliği görevinde bulunduğum sırada bir gün, Tophane'nin kapı çuhadarı Numan Ağa ile Topçubaşı Mehmed Ağa'nın odasına gittim. Mehmed Ağa, nargile tiryakisiydi. Bir ara ihtiyaç gidermek için yerinden kalktı. Nargilesi ortada duruyordu. Numan Ağa, nargilenin şişesinin altında bir kâğıt gördü. Hemen şişeyi kaldırıp kâğıdı aldı, bana gösterdi. Meğer bu kâğıt, Nebe sûresinden kopmuş bir parçaymış. Hemen kâğıdı öptü ve başına koydu. Fesini çıkartıp kâğıdı içine yerleştirdikten sonra başına giydi. Fesuphanallah! Bunun üzerine aradan bir iki sene geçince, Numan Ağa Topçubaşı olup Mehmed Ağa'nın yerine oturdu. Fakir Kütahya'da bulunduğum sırada, ona da Beylerbeyilik ihsan edildi."
Bişr-i Hâfî hazretlerinin hikâyesini herkes bilir. Alahü teâlâ, alkolik bir gence sırf yerde bulduğu bir besmele yazılı kâğıda hürmetinden ötürü tövbesini kabul eder, yüksek dereceler verir. Evet, bizim dinimiz, hayra yarayan, hakka hadim olan her yazıya saygıyı gerektirir. Büyük âlim Abdülganî Nablüsî hazretleri, "Hadîka isimli kitabında, "Üzerinde, dokuyarak veya boya ile mübarek yazı bulunan halıyı, hasırı, seccadeyi yere sermek, üzerine oturmak ve her ne suretle olursa olsun kullanmak ve paralar, mihraplar ve duvarlar üzerlerine yazmak mekruhtur" der. Yine aynı eserin bir başka sayfasında ise, "Üzerinde yazı, hattâ harf bulunan kâğıdı, örtüyü, seccadeyi yere koymak [hakaret için sermek veya kullanmak] küfür olur." buyurur.
Bir gün İmâm-ı Rabbânî hazretleri dergâhında çalıştığı sırada anıdan kalkıp helâya gider, ama gitmesiyle dönmesi bir olur. Helâdan çıkar çıkmaz talebelerinden su ibriğini ister ve sol elinin baş parmağının tırnağını var gücüyle yıkayıp ovalar, sonra tekrar helâya girer.
Talebelerinin meşhurlarından olan Muhammed Hâşim-i Keşmî, hocasına böyle süratle helâya girip, hemen aceleyle dışarı çıkmalarının sebebini sorar. İmâm-ı Rabbânî hazretleri cevâben: "Acele ile helâya girmek durumunda kaldım ancak gözüm tırnağımın üzerine gitti. Üzerinde siyah bir nokta vardı, kalem yazıyor mu diye kontrol etmek için bunu yapmıştım. Hâlbuki o nokta Kur'ân-ı kerîmin harflerini yazarken kullanılırdı. O an helâda bulunmayı edep dışı buldum ve dışarı çıkıp o siyah noktayı temizleyip tekrar içeri girdim." diye buyurur.
Mansûr bin Ammâr hazretleri de bir gün yolda giderken, üzerinde besmele yazılı bir kâğıt parçası bulur. Onu muhafaza edecek uygun bir yer bulamayınca ağzına atıp yutuverir. Bunun üzerine rüyasında; "O kâğıda gösterdiğin hürmet yüzünden sana hikmetin kapısını açmış bulunuyoruz" denilir. Bir süre riyâzete çekilip tasavvufta yükselip kemâle erdikten sonra, bir vaaz meclisi kurar. O mübarek zat, işte bu olaydan sonra asıl manevi derecesine kavuşur.
Velhasıl "Bir esere saygısızlık, sahibine saygısızlıktır" anlayışını benimseyen eskiler, mürekkebe, kâğıda, kaleme ve hatta kalem kırıntılarına karşı bile hürmetsizliği dinî hassasiyetlerine aykırı bulur.
Avusturya Elçisi Busbek 'Türkiye Mektupları' adlı eserinde, hiç bir yerde Türklerin boş bir kâğıdı bile yerde bırakmayıp mutlaka bir tarafa kaldırdıklarını ve bu itinanın ilim vasıtası kâğıda karşı millî bir hürmet hissinden doğmuş olduğunu yazar. Evet Müslümanlar yazılı bir kâğıdı ayak altında bulundurmaz, Kur'ân-ı kerîm veya harflerinin bulunduğu kitap ve kağıtları önce yakar, sonra da denizde atarlar.
Bu mevzuyla alakalı o kadar çok menkıbe vardır ki son alarak Lebib Efendi, "Cevâhir-i Mültekıda" adlı eserinden bir alıntı yapalım: "Tophane rûznameciliği görevinde bulunduğum sırada bir gün, Tophane'nin kapı çuhadarı Numan Ağa ile Topçubaşı Mehmed Ağa'nın odasına gittim. Mehmed Ağa, nargile tiryakisiydi. Bir ara ihtiyaç gidermek için yerinden kalktı. Nargilesi ortada duruyordu. Numan Ağa, nargilenin şişesinin altında bir kâğıt gördü. Hemen şişeyi kaldırıp kâğıdı aldı, bana gösterdi. Meğer bu kâğıt, Nebe sûresinden kopmuş bir parçaymış. Hemen kâğıdı öptü ve başına koydu. Fesini çıkartıp kâğıdı içine yerleştirdikten sonra başına giydi. Fesuphanallah! Bunun üzerine aradan bir iki sene geçince, Numan Ağa Topçubaşı olup Mehmed Ağa'nın yerine oturdu. Fakir Kütahya'da bulunduğum sırada, ona da Beylerbeyilik ihsan edildi."
Bişr-i Hâfî hazretlerinin hikâyesini herkes bilir. Alahü teâlâ, alkolik bir gence sırf yerde bulduğu bir besmele yazılı kâğıda hürmetinden ötürü tövbesini kabul eder, yüksek dereceler verir. Evet, bizim dinimiz, hayra yarayan, hakka hadim olan her yazıya saygıyı gerektirir. Büyük âlim Abdülganî Nablüsî hazretleri, "Hadîka isimli kitabında, "Üzerinde, dokuyarak veya boya ile mübarek yazı bulunan halıyı, hasırı, seccadeyi yere sermek, üzerine oturmak ve her ne suretle olursa olsun kullanmak ve paralar, mihraplar ve duvarlar üzerlerine yazmak mekruhtur" der. Yine aynı eserin bir başka sayfasında ise, "Üzerinde yazı, hattâ harf bulunan kâğıdı, örtüyü, seccadeyi yere koymak [hakaret için sermek veya kullanmak] küfür olur." buyurur.
Bir gün İmâm-ı Rabbânî hazretleri dergâhında çalıştığı sırada anıdan kalkıp helâya gider, ama gitmesiyle dönmesi bir olur. Helâdan çıkar çıkmaz talebelerinden su ibriğini ister ve sol elinin baş parmağının tırnağını var gücüyle yıkayıp ovalar, sonra tekrar helâya girer.
Talebelerinin meşhurlarından olan Muhammed Hâşim-i Keşmî, hocasına böyle süratle helâya girip, hemen aceleyle dışarı çıkmalarının sebebini sorar. İmâm-ı Rabbânî hazretleri cevâben: "Acele ile helâya girmek durumunda kaldım ancak gözüm tırnağımın üzerine gitti. Üzerinde siyah bir nokta vardı, kalem yazıyor mu diye kontrol etmek için bunu yapmıştım. Hâlbuki o nokta Kur'ân-ı kerîmin harflerini yazarken kullanılırdı. O an helâda bulunmayı edep dışı buldum ve dışarı çıkıp o siyah noktayı temizleyip tekrar içeri girdim." diye buyurur.
Mansûr bin Ammâr hazretleri de bir gün yolda giderken, üzerinde besmele yazılı bir kâğıt parçası bulur. Onu muhafaza edecek uygun bir yer bulamayınca ağzına atıp yutuverir. Bunun üzerine rüyasında; "O kâğıda gösterdiğin hürmet yüzünden sana hikmetin kapısını açmış bulunuyoruz" denilir. Bir süre riyâzete çekilip tasavvufta yükselip kemâle erdikten sonra, bir vaaz meclisi kurar. O mübarek zat, işte bu olaydan sonra asıl manevi derecesine kavuşur.
Velhasıl "Bir esere saygısızlık, sahibine saygısızlıktır" anlayışını benimseyen eskiler, mürekkebe, kâğıda, kaleme ve hatta kalem kırıntılarına karşı bile hürmetsizliği dinî hassasiyetlerine aykırı bulur.
Avusturya Elçisi Busbek 'Türkiye Mektupları' adlı eserinde, hiç bir yerde Türklerin boş bir kâğıdı bile yerde bırakmayıp mutlaka bir tarafa kaldırdıklarını ve bu itinanın ilim vasıtası kâğıda karşı millî bir hürmet hissinden doğmuş olduğunu yazar. Evet Müslümanlar yazılı bir kâğıdı ayak altında bulundurmaz, Kur'ân-ı kerîm veya harflerinin bulunduğu kitap ve kağıtları önce yakar, sonra da denizde atarlar.
Bu mevzuyla alakalı o kadar çok menkıbe vardır ki son alarak Lebib Efendi, "Cevâhir-i Mültekıda" adlı eserinden bir alıntı yapalım: "Tophane rûznameciliği görevinde bulunduğum sırada bir gün, Tophane'nin kapı çuhadarı Numan Ağa ile Topçubaşı Mehmed Ağa'nın odasına gittim. Mehmed Ağa, nargile tiryakisiydi. Bir ara ihtiyaç gidermek için yerinden kalktı. Nargilesi ortada duruyordu. Numan Ağa, nargilenin şişesinin altında bir kâğıt gördü. Hemen şişeyi kaldırıp kâğıdı aldı, bana gösterdi. Meğer bu kâğıt, Nebe sûresinden kopmuş bir parçaymış. Hemen kâğıdı öptü ve başına koydu. Fesini çıkartıp kâğıdı içine yerleştirdikten sonra başına giydi. Fesuphanallah! Bunun üzerine aradan bir iki sene geçince, Numan Ağa Topçubaşı olup Mehmed Ağa'nın yerine oturdu. Fakir Kütahya'da bulunduğum sırada, ona da Beylerbeyilik ihsan edildi."
AYAK ALTINA ATILMAZ
Herhangi bir yazıya veya yazılı herhangi bir şeye hürmet etmek, üstüne basmamak, ayak altlarına atmamak, pis yerlerde ve kötü işlerde kullanmamak dinin emirleri ve yasakları arasındadır.