M. Said Arvas

Değişen istikrârsız bir hayat yaşamaktayız. Hiç kimse kendinden emin değil. Herkes hâlinden şikâyetçi, kavuştuğu nimetleri az görür, gözü başka nimetlerde.

Güzel ahlak; güler yüzlülük, cömertlik ve kimseyi üzmemek demektir. Güler yüzlü olmayan kimse, mümin sıfatlı değildir...

Zaman geçtikçe belki hasretimiz, üzüntümüz azalır diye kendimizi teselli ediyorduk. Bırakın azalmasını günler geçtikçe hasretimiz daha çok artmaya başlıyordu…

Kısa bir ömür ile, uzun bir ömür arasında fazla bir fark yoktur. Ebedi bir hayata nisbeten hiç sayılır... Gerçekten uzun bir ömür; ebedi saâdeti kazandıran ömürdür.

Bu dünya rahatlık yeri olsaydı, en çok, yaratılmışların en şereflisi Peygamberlere nasip olurdu. Halbuki, en büyük sıkıntıyı onlar çekmişlerdir.

Rabbimizin rahmeti sonsuzdur, ümit kesilmez. Ne kadar çok günâh işlesek de tövbe ederek, tövbenin şartları yerine gelirse hiç günâh işlememiş gibi oluruz.

Allahü teala insanlara akıl verdi ancak aklımızın kâfi gelmediğini bildiği için, bize acıyarak Peygamberler gönderdi. Kitaplar indirdi. En doğru olanını öğretti...

İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir. Çok meşhur atasözüdür: "Arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim." Bu söz bizlere arkadaşın önemini ne güzel anlatıyor.

Tarih şahittir ki, Müslümanlar, dinlerine ne kadar değer vermişlerse, dünya işlerinde o kadar başarılı olmuş, ilerleme kaydetmişlerdir.

Yeni senenin farkı sadece duvardaki takvimi değiştirmek olmamalı. Geride bıraktığımız ve bir daha ele geçiremeyeceğimiz altın değerindeki bir yılımızın muhasebesini yapmalıyız.

"Ey benim Peygamberime inananlar! Eğer kâfirlerin sözlerine aldanıp da, Resûlümün yolundan ayrılırsanız, dünyada ve ahirette zarar edersiniz."

Cafer-i Sadık hazretlerine "Dualarımız neden kabul olmuyor?" diye sorulunca buyurdu ki: "Siz tanımadığınızdan bir şeyler istiyorsunuz da ondan. Rabbinizi tanısaydınız dualarınız kabul olunurdu!.."

Bir insanın en büyük gayesi ve önemli emeli güzel bir ölümle dünyadan ayrılmasıdır. Bunun içindir ki büyükler, hep hüsnühâtimeye çok dua etmişlerdir.

Yüce Rabbimiz âlemlere rahmet olarak sevgili Peygamberimizi gönderdi. Onun doğduğuna sevinen kâfirler bile menfaat elde etmişlerdir.

Dün olduğu gibi bugün de, yeryüzünde insan için en büyük tehlike kaynağı yine insandır. Hatta, bu tehlike, bugün, önceki zamanlara nazaran daha da büyümüştür!..

Kötü huylardan kurtulmanın en tesirli ilâcı, onları teşhis etmek, kötü huylara sevk eden mikropları tanımak ve onları yok etmek için bütün gayreti ile çalışmaktır.

Rabbimiz her şeye kadirdir. Dilerse sebepsiz de yaratır. Sebeplerden verdiği gücü alabilir. Mesela ateş yakıcıdır, düştüğü yeri yakar. Fakat İbrahim aleyhisselâmı yakmadı.

Ellerinde, çok sayıda asker, kâfi miktarda teçhizat bulunmayan bedeviler, nasıl olup da bu kadar kısa zamanda, kendilerinden kat kat üstün olan Bizans ve İran ordularını yendiler!..

Araplar o derece bölünmüş, tembelleşmiş ve aşağı derecelere düşmüştü ki, diğer ülkelerle savaşacağını, komşu devletlere karşı zafer kazanacağını rüyasında dahi göremiyordu.