M. Said Arvas

Bütün insanlar, bir imtihan salonu olan şu dünyada imtihandadırlar. İmtihan tamamlanınca bir daha geri dönmemek üzere hayata veda edeceğiz...

Eshab-ı kirâmda (aleyhimürrıdvan) mânânın yanında maddenin hiçbir değeri yoktu. Onlar hep manevî olanlara önem verirlerdi. Bunun için de fazilette onlara yetişilemez...

Yapmacık bir elma, armut, portakal, üzüm, muz renk ve görünüşte hakikisine çok benzer ama tadı yok, kokusu yok. Bunlar süs için yapılmış şeylerdir!..

Çok meşhur atasözüdür: "Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim." Bu atasözü bizlere arkadaşın önemini ne güzel anlatıyor.

"Ne kadar yaşarsan yaşa, bir gün öleceksin! Kimi seversen ve ne kadar seversen sev, bir gün ayrılacaksın! Ne yaparsan ve nasıl yaşarsan yaşa, karşılığını göreceksin!.."

Peygamberlerin sayısı yüz yirmi dört binden fazla, bunlardan üç yüz on üçü resuldür. Hepsi imanın altı şartını kavimlerine bildirdiler. Peygamberlerin birini inkâr, hepsini inkâr demektir...

Bırakıp gideceğimiz muhakkak olan şeylere bu kadar gönül veriyoruz. Kurtuluşumuza sebep olabilecek şeylere de önem vermiyoruz. Bu, akıllı olan bir adamın yapacağı bir iş midir?..

Vefat ettikten sonra, hiç kimse için tekrar dünyaya dönüş imkânı olamaz. İmtihan bitmiştir. Tekrar dönülebilseydi imtihanın bir manası olmazdı...

İnsan rüya görürken onun rüya olduğunu bilemez. Uyandıktan sonra, gördüklerinin rüya olduğunu anlar. Biz de ölünce, yaşamakta olduğumuz bu hayatın gerçek hayat olmadığını anlarız...

İslâm âlimleri Cenab-ı Hakkın takdirine, kaza ve kaderine rıza göstererek tam teslim olmamızı tavsiye buyurmaktadırlar. Biz ondan razı olursak, o da bizden razı olur...

Muhammed aleyhisselam, yaratılmışların en şereflisi ve üstünüdür. Bir hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Beni Rabbim terbiye etti; güzel bir şekilde terbiye etti..."

14 Şubat Pazartesi gecesi mübarek Mevlid Kandili... Rabbimize ne kadar şükretsek yine de azdır. O mübarek gecede kavuşacağımız nimetler çok büyüktür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen sevgili Peygamberimiz aleyhisselam dünyamızı ve bütün kâinatı o gece şereflendirdi...

Dünya sevgisi çok tehlikelidir. Rabbimiz dünyayı sevmiyor, sevenleri de sevmiyor. Âdem aleyhisselâm dünyaya sürgün olarak geldi. Terfi ederek, mükâfat olarak gelmedi...

Büyük İslâm âlimi Ebu Hazım hazretleri bir sohbetinde şöyle buyurdu: "Bana iki şey için söz verin, ben de sizin cennete gireceğinizin müjdesini vereyim!"

Bizans ve İranlılar kendileriyle savaşmaya gelen Müslümanları küçük görürlerdi. Onların elbiseleri, silah ve okları ile alay ederlerdi. Peki, her savaşta zafer, niçin Müslümanların oluyordu!..

Amerikalı yazar Stüdart diyor ki: "İslâm'ın zuhûru, insanlık tarihinde kaydolunan en büyük hâdisedir. İslâm'ın ilerleme ve yükselme sırrını ne kadar araştırıp incelersek o kadar hayranlığımız artıyor..."

Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi vesellem) bir gün Eshab-ı kirâma şöyle sorar: "Benden sonra sizin için yerin altı mı, yoksa üstü mü daha hayırlıdır?.."

Kendi inançlarının gerektirdiklerini bırakıp, kendi örf ve âdetlerini terk eden bir topluluk kendisine olan güvenini kaybeder. Taklidine çalıştığı insanları kutsal kabul eder...

"İlmin Kapısı" olan Hazret-i Ali, şehit olmadan önce çocuklarına nasihatlerde bulundu. Bu sözler, nasihatlerin en güzelidir. Hepimiz istifade etmeliyiz...

Bir gün Resûlullah efendimiz Hazreti Hasan ve Hazreti Hüseyin'i seviyordu. Cebrâil aleyhisselam geldi ve dedi ki: "Torunlarını bu kadar çok seviyorsun, fakat ikisi de şehid olacaklardır!.."