Muammer Erkul

Yeşilay Haftası 1/7 Mart arasıdır. Özellikle bugünlerde Yeşilay'ı ilgilendiren konuların üzerine büyüteç konur.

Bazıları 13 rakamını görünce veya "on üç" lafını işitince tüyleri dikeliyor, kirpi gibi oluyor: "Eyvah, diyor. Kim bilir şimdi başıma neler gelecek!"

18'inci yaşın üzerine bir 18 yıl daha yaşamış olanların bildiği; ama ilk 18'indekilere anlatamadığı; "ilk 18'in kıymeti"dir!.. İnsanlar, ancak üçüncü 18'e başladığında; birinci 18'e bakmaya başlıyor. Çünkü bazen üçüncü 18'in bir ayı, (kavramanın zirvesindeki) birinci 18'in bir günü!

Çekirge Çetin, gerçek bir evlat gibi hayatımdaydı her zaman...

Dönen kuşlar indi çoktan göçtükleri yuvalarına... Karıncalar deliklerini ve arılar peteklerini başladı doldurmaya.

Yaklaşık on beş sene önce henüz bir çocukken, kırmızı kaplı defterine çizdiği hayali gerçekleştirmenin zamanıydı şimdi. Küffar denize zincir çekmişse Mehmed Hân da gemilerine dağı aşırtırdı!.. Annesi "İmzaların neden çektiriye benziyor?" diye sorunca cevap vermemişti genç şehzade. Fakat önce imzasını gemilere, sonra da gemilerini; "Mehmed bin Murad han muzaffer daima" yazan tuğrasına benzetmişti!

Resimler çizilmiş, notlar yazılmış deftere bakıyordu Hüma Hatun. Sanki oğulcuğunun gizli hayalleri vardı kırmızı ciltli bu defterin sayfalarında. Bir yere gelince durdu. Burası defalarca çekilmiş imza[tuğra]larla doluydu. Onun, acemi imzalarıyla yeri göğü kaplamaya çalıştığını düşünüp gülümsedi.

Biliyorsunuz belki, ama ben yine de hatırlatayım.

Evlerinde tavuğu kazı olan adamlar gökte şakıyan kuşların bir lokma etlerine dikip aç gözlerini; buğday tanelerinin üstüne tuzaklar kurdular.

Hastayım... Öyle sanıyorum ki; dünyadaki tek hasta benim ve bendeki hastalık başka hiç kimseyse uğramadı ve böyle bir hastalığı hiçbir hekim işitmedi ve dünyadaki bütün acıları ben çekmekteyim!

Şu tatil günü, huzur içinde okuyabileceğiniz birkaç satır yazayım derken, aşağıdaki Kızılderili hikâyesine rastladım. Ben yazmadım hikâyeyi, evet. Fakat hem Orta Asya'dan akrabalığımız olan ve hem de yaşadığımız şu dünyadan silinip giderlerken, kendilerine mahsus bilgeliklerini de heybelerinde götüren Kızılderililerden kalan şu ibretlik satırları görmenizi istedim.

(Bugünden söyleyeyim de, yarına kadar denersen faydasını görürsün;) KADINLARI MUTLU ETMENİN PÜF NOKTALARI: 1. Etkilen, 2. Gülümse, 3. Karşısında kekele, 4. Terle, 5. Gözlerinin içine bak, 6. Elini tut... 8. Saç rengini beğen, 9. Saç boyunu onayla... 128. Ona şiir oku, 129. Şiir dinleyişini öv, 130. Onun şarkısını mırıldan, 131. Onu yücelt, 132. Ona dil dök, 133- Gelecek için planlarını anlat, 134. Alışverişe götür, 135. Kredi kartını ver, 136. Verdiğin kredi kartının limitini yükselt, 137. Aldıklarını görünce mutlu ol...

Geçenlerde araştırmıştım; etrafımızdaki bütün ülkelerde, çoğumuzun hatırladığı zamanlarda bile hep bir şeyler olmuş. Ya sınırları değişmiş veya rejimleri devrilmiş. Büyük acılar çekilmiş, şehirler yangın yerine dönmüş, sayısız insan kaybedilmiş...

Sen doğruya devam et!.. Tı si karay pravoto; yani "şartlar ne olursa olsun, asla doğruluktan ayrılma!" Büyükler de buyuruyor ya; en büyük keramet istikamettir!

Ezberlerimizden biri de "aman sesini çıkarma, barışçı ol" acayipliğiydi. Barışı yapanın; gücü olanlar, dik duranlar olduğunu anladık sonra.

Atatürk; "Yurtta sulh cihanda sulh" demişti ama Mustafa Kemal üç kıtada çarpışmış bir askerdi! Sonrakiler "iman belletir gibi" ezberlettiler bunu! İkinci adam eşittir (hâlâ tartışılan) Lozan Barışı, Üçüncü Adam eşittir barış güvercini! Her resmine zımbalanmış o kuşu görerek geçti çocukluğumuz ki hatta o hayvanın, ayağından bir iple Ecevit'in boynuna bağlı olduğunu sanırdık!

Söyleyeceğim ne zamandır, ama nasıl diyeceğimi bulamıyorum. Sonunda dedim ki kendi kendime:

Konuşmak; bir bilyeli arabayla yokuş aşağı kaymaktır!

Büyük İskender Makedonya'dan çıktı; Tuna'dan Nil Nehrine ve Hindistan'a kadar yayılan öyle bir imparatorluk kurdu ki, sevenleri 2332 yıldır hâlâ bu fetihlerle avunurlar. Bu imparatorluğun ömrü kaç yıldı biliyor musunuz? 13 yıl!..

Jeton düştü ansızın: Karne günü demek; "kâr ne" günü demektir! Öyle ya; bu kadar gittin geldin de yolunda, bu kadar durdun çatısının altında; yazdın, çizdin, dinledin şu okulda... Şimdi görme vaktidir; neyi anladığının ne kadar öğrendiğinin... Yani bu kadar zaman verdin de iyi mi ettiin, kötü mü? Kâr mı ettiin, zarar mı?.. Yani karne günü; aslında "kâr ne" günüdür! Öyle, değil mi?