Muammer Erkul

Bay­ram yak­la­şın­ca sü­rü­ler gö­rü­lür ol­muş­tu. Kur­ban­lık seç­mek is­te­yen­ler­se me­zar­lık ya­nın­da­ki düz­lük­te ço­ban­lar­la ko­nu­şup mal sa­hip­le­riy­le el sı­kı­şı­yor­du.

Evi­min­ki­ni ha­tır­la­ya­mam fa­kat İh­lâs Vak­fı'nın nu­ma­ra­sı­nı (0212 513 99 00) bi­li­rim; ga­ze­te es­ki­den bu­nu kul­la­nı­yor­du. Cep te­le­fon­la­rı ha­fı­za­la­rı­mı­zı esir et­ti, def­ter­cik­le­ri­mi­zi çö­pe at­tık, bil­di­ği­miz bü­tün te­le­fon­la­rı unut­tuk. Ama ben bu nu­ma­ra­yı unu­ta­ma­dım: 513 99 00... De­mek ki bu­gün yaz­mam için­miş!

Kesi­lir, fa­kat o ka­dar bü­yük sak­sı, ya da şu ka­dar kü­çük bir kur­ban­lık bu­la­bi­lir­sen! Sak­sı­da kur­ban kes­mek ca­iz­dir ama yi­ne de sak­sı­da kur­ban ke-sil-mez...

Hadi ba­na ce­vap ver:

İlaç şe­ker­le kap­lı ol­ma­sa; ..onu kaç ki­şi yu­tar!

Bir adam, bir şey­le­rin de­li­si ola­cak!

Al­lah in­sa­nı şa­şırt­ma­sın; son­ra ne ya­pa­ca­ğı­nı şa­şı­rır! Ge­ce­le­ri te­le­viz­yon­da, sa­bah­la­rı ga­ze­te­ler­de ken­di­ne ba­kıp ba­kıp gül­sün mü, ağ­la­sın mı ka­rar ve­re­mez!

Bir­kaç sa­tır not ya­zı­yor­dum, ir­kil­dim bir­den... Çün­kü yaz­dı­ğım kâ­ğı­dı oku­dum ki, şöy­le ya­zı­yor­du: Ya siz­ler ol­ma­say­dı­nız!

Her mil­le­tin ken­di­ne has tö­re­le­ri, sim­ge­le­ri; ma­sal­la­rı, ef­sa­ne­le­ri var­dır...

Tabu­nun ve ta­as­su­bun çe­şit­li kar­şı­lık­la­rı var­dır, her­ke­sin söz­lü­ğün­de. Ama yi­ne de her­kes ken­di söz­lü­ğü­nün ke­li­me­le­ri­ne ba­kar ve oku­du­ğu her ke­li­me­den yi­ne ken­di­ne gö­re ma­na­lar çı­ka­rır...

Çayın da ta­dı ne gü­zel­di de­min! Ko­ku­su mis gi­bi ya­yıl­mış­tı, oda­ya. Bi­raz şe­ker, bil­lur bir kır­mı­zı­lık ve off; kıv­ra­na­rak tü­ten bu­har...

Benim ço­cuk­lu­ğu­mun 10 Ka­sım'la­rın­da si­zin için ağ­la­ma tö­ren­le­ri ya­par­dık ve gö­zü­müz ku­ru ise tö­ren­ler­de şi­ir bi­le oku­ya­maz­dık...

Bütün film­le­ri sey­ret­ti; kal­kan­la­rın ar­dın­da­ki si­lah­lı po­lis­ler, uzun cop­la­rıy­la in­san­la­ra vu­ru­yor­lar­dı! Kah­ve­ha­ne­ye gir­di. Ga­ze­te­ye tam boy ba­sı­lan po­lis res­mi­ni kes­miş bi­ri, kı­ya­fe­tin taş ve­ya so­pay­la vu­ru­la­bi­le­cek za­yıf nok­ta­la­rı­nı an­la­tı­yor... Si­ga­ra­sı­nı res­min üs­tü­ne değ­di­ri­yor; "iş­te kâ­ğı­dın bu ya­nan yer­le­rin­de gö­rü­len can alı­cı nok­ta­lar­dan, po­li­sin de ca­nı­nın ya­na­ca­ğı­nı" söy­lü­yor­du!

Kene­ler bi­le in­sa­nı bı­ra­kıp do­mu­za tır­man­maz ve on­dan dü­şüp ko­yu­na, onu terk edip kö­pe­ğe, de­ve­ye, bey­gi­re ya­pış­maz!

Tek­rar iz­le­ye­ce­ğim. Sa­tı­şa çık­tı­ğın­da dvd'si­ni de a­lı­rım. Yo­rum yap­ma­ya­ca­ğım, a­ma "Mus­ta­fa" hak­kın­da şu­nu söy­le­me­sem ol­maz:

İnkâ­rın ik­ra­rı­nın (açık­ça söy­le­me­nin) özel­lik­le de okul­lar­da mo­da ol­du­ğu yıl­lar­da; bir öğ­ren­ci aya­ğa kal­ka­rak, ders için he­nüz sı­nı­fa gir­miş olan öğ­ret­me­ne;

Biri­ni dü­şün ki işi yok, mes­le­ği yok; ge­li­ri, ma­lı, evi ve eş­ya­sı yok. So­kak­ta kal­sa gi­de­cek ye­ri, sı­ğı­na­cak ka­pı­sı yok...

Tam za­ma­nı, bil­men şart o­la­nı bil­dir­me­nin; do­ğum gü­nü­nü kut­lu­yor­sun: İn­san i­çin en ö­lüm­cül has­ta­lı­ğa ya­ka­lan­mış ol­mak; doğ­muş ol­mak­tır!

(Not: Bu ya­zı 2000 se­ne­sin­de ya­zı­lıp, aka­bin­de 29 Ma­yıs Pa­zar­te­si gü­nü bu kö­şe­de ya­yın­lan­mış­tı. İki se­ne son­ra ba­sı­lan ki­ta­bı­mı­zın is­mi de yi­ne bu ya­zı­dan alın­mış­tı... Şim­di in­ter­net­te "Sen İs­tan­bul ol­say­dın" yaz­dı­ğı­nız­da yüz­den faz­la si­te çı­kı­yor kar­şı­nı­za, için­de bu ya­zı­mız bu­lu­nan...

İngi­liz­ce gör­dü­ğü­müz ilk se­ne­nin ilk ders­le­rin­den bi­rin­de, öğ­ret­me­ni­miz; tah­ta­ya çiz­di­ği yu­var­la­ğın or­ta­sı­na nok­ta­dan bir göz koy­du, son­ra uzun bir ga­ga yap­tı... Ar­dın­dan boy­nu­nu, göv­de­si­ni ve göv­de­ye ya­pı­şık du­ran ka­nat­la­rı­nı yap­tı. Da­ha son­ra da upu­zun bir ba­cak çi­zer­ken; "bu ne­dir" di­ye sor­du.