Osman Ünlü

Allahü teâlâ, Peygamberler vasıtası ile, neyin iyi ve neyin kötü olduğunu bildirmeseydi, insânları sadece akılları ile başbaşa bırakmış olsaydı, insanlık, canavarlık şeklini alırdı.

İnsân, beden, vücut yapısına yani sûretine göre değil, söylediği sözlere, yaptığı işlere yani onda meydana gelen iyi ve kötü sıfâtlara göre değerlendirilir.

İslâm âlimleri, terbiyede ve güzel ahlâkta, bizzat öğrendikleri ile amel ederek, yaşayarak, İslâm dîninin mümessili, temsilcileri olmuşlardır...

Peygamber efendimizin ve evliyânın kabirleri yanında, onları vesîle ederek, onların hatırı ve hürmetine yapılan duâlar kabûl olunur...

Peygamber efendimiz bir gün, birden ağlamaya başladılar. Hazret-i Ebû Bekir, bu ağlamasının sebebini sual etti!

"Hırslı insan, helâl harâm demeden her istediğine kavuşmak, başkalarının zararına da olsa, beğendiği şeyleri toplamak, ister..."

Bâzı kimseler, din büyüklerini gözden düşürmek için, "onlar da bizim gibi insândı" diyerek o mübarek zatları hafife almaya çalışmaktadırlar...

Müslümânların garîb olduğu bir zamandayız. İslâma hizmet için bir lira vermek, başka zaman verilen binlerce liradan daha sevâptır.

Müslümânlardan, doğru yoldan ayrılanlara, Bid'at sâhibi denir. Doğru yol, Muhammed aleyhisselâmın ve Onun dört halîfesinin yoludur...

Allahü teâlâ, herkese, ne yapmış ise, çalışmasının karşılığını elbette verir. Herkes istediğini yapar, yaptıklarının karşılığını da bulur.

İnsanların yaratılması, Allahü teâlâya karşı aşağılığını, gücü yetmezliğini, muhtâç, zavallı olduğunu göstermeleri içindir...

"Üç Aylar" ve "kandil geceleri" gibi mübârek zamânların kıymetini bilmeli, gereken saygıyı, harâmlardan, günânlardan sakınarak göstermelidir...

Peygamber efendimiz "sallallahü aleyhi ve sellem" buyurdu ki: (Dünyada, kalıcı değil, yolcu gibi yaşamalı! Öleceğini hiç unutmamalı!)

Dünyâya her gelen, istese de, istemese de, gitmektedir. Zaten doğmak, dünyaya gelmek, gitmenin yani ölümün habercisi değil midir?..

"Ey gaflette olan insan! Gündüzün yanılma ve gaflet, gecen uyku içinde geçiyor. Sonunda pişman olacağın işleri yapıyorsun!.."

Dilimizi bedduâya değil, hayır duâya alıştırmalıyız. Zira bedduâ etmek Resûlullah efendimizin âdetleri değildi...

İnsanları dara düşürmek, sıkıştırmak ve incitmek haramdır. Hattâ, mü'minin kalbini incitmek, Kâbe'yi birkaç kerre yıkmaktan daha büyük günâhtır...

Tevekkül, meşrû sebeblere yapışarak, bütün işleri Allahü teâlâya ısmarlamak, Ona güvenmek, teslim olmak anlamındadır.

Kıyâmette, bütün mahlûklar, yok olup, tekrâr yaratılacak, herkes mezârdan kalkacaktır. Allahü teâlâ çürümüş kemikleri yine diriltecektir...

Peygamberlik; çalışmakla, açlık, sıkıntı çekmekle ve çok ibâdet yapmakla ele geçmez. Allahü teâlânın ihsânı, seçmesi ile olur...