Osman Ünlü

İbâdetler, îmândan bir parça değildir. Ancak ibâdetlerin emir olduğuna inanmak, îmândandır. Ameldeki bozukluk, insanı dinden çıkarmaz. Emredilenleri yapamayan bir kimsenin îmânı gitmez...

Allahü teâlâ sabredenleri, iyilik edenleri, insanlara hizmet edenleri, onlara nasîhat verenleri, tatlı dilli, güler yüzlü olanları, iyi iş yapanlara yardım edenleri sever...

Peygamber efendimizin, mîlâdî 622 senesinde, Allahü teâlânın emri ile, Mekke'den Medîne'ye yaptığı yolculuğa Hicret; o seneki Muharrem ayının birinci gününe de, Hicrî sene başı denir...

Herkes, kendini hesâba çekerek, dünyada iken yaptıklarının hesâbını görmelidir. Aksi halde âhirette bu hesâbın altından kalkmak çok zor olur...

Günahlardan tövbe etmek herkese farzdır. Ancak tövbe, sadece dil ile yapılmaz. Tövbe etmek için, kalb pişman olmalı, dil yalvarmalı ve günah işleyen organ da o günahtan vazgeçmelidir...

Çeşitli sıkıntılara ve geçim darlığına düşen bir kimse, istiğfara devam etmeli ve bu hâli yani işlediği günahlarının karşılığının dünyada verilmesi hâlini de, ni'met bilmelidir, şükretmelidir...

Hu­zûr­suz­lu­ğun kay­na­ğı­nın il­ki, di­ni­ni bil­me­mek ve öğ­ren­me­mek­tir. İkin­ci­si ise, bil­dik­le­ri­ni, öğ­ren­dik­le­ri­ni tat­bik et­me­mek­tir. Zi­ra hu­zûr, Al­la­hü te­âlâ­nın emir ve ya­sak­la­rı­nı öğ­re­nip bun­la­ra uy­mak­la el­de edi­lir...

Ki­şi, a­na-­ba­ba­sı­na na­sıl mu­a­me­le e­der­se, ço­cuk­la­rı da o­na öy­le mu­a­me­le e­der­ler. "E­den bu­lur.", "Ne e­ker­sen o­nu bi­çer­sin" gi­bi gü­zel a­ta­söz­le­ri­miz var­dır...

"Ha­yır yap­mak­ta ace­le et­mek lâ­zım­dır. Te­hir ve son­ra­ya bı­rak­mak­ta, ça­buk ge­çen öm­re gü­ven­mek ve cim­ri­lik kor­ku­su var­dır..."

Bay­ram, günâh­lar­dan kur­tul­ma gü­nü­dür. Mü'mi­nin bay­ra­mı, gü­nah­la­rı­nın af­fe­dil­di­ği ve imân­la öl­dü­ğü gün­dür. Ha­ki­ki bay­ram, Rab­bi­mi­zin huzû­ru­na, yüz a­kıy­la çı­ka­bil­mek­tir.

Al­la­hü teâlâ, in­san­la­rı ba­şı­boş bı­rak­ma­mış, on­la­ra reh­ber o­la­rak Pey­gam­ber­ler, Ki­tap­lar gön­der­miş­tir. Ay­rı­ca in­sa­na, bu Pey­gam­ber­le­ri ve gön­de­ri­len ki­tap­la­rı an­la­ya­cak ka­dar da, a­kıl ve­ril­miş­tir...

Al­la­hü teâlâ­nın ihsân et­ti­ği öm­rü ve kıy­met­li za­man­la­rı fır­sat bil­me­li, de­ğer­len­dir­me­li­dir. Çün­kü bu fır­sat­lar ve kıy­met­li za­man­lar, bir da­ha e­li­mi­ze geç­me­ye­bi­lir...

Di­ni­miz­de kö­tü­le­nen, mal, mülk de­ğil, bun­la­ra o­lan sev­gi­dir. Ki­şi­nin, dün­ya­ya, ma­la mül­ke o­lan sev­gi­si art­tık­ça, Al­la­hü teâlâ in­din­de­ki kıy­me­ti, de­ğe­ri de a­zal­mak­ta­dır...

Al­la­hü teâ­lâ, çok şe­yi se­bep­ler­le ya­rat­mak­ta­dır. Se­bep­le­re ya­pış­mak, Onun âde­ti­ne uy­mak, On­dan bek­le­mek, On­dan is­te­mek olur. Onun em­ret­ti­ği se­bep­le­re ya­pış­mak, Al­la­hü te­âlâ­ya şirk ol­maz...

Fennin, sanâtın ve güzel ahlâkın birlikte olmasına Medeniyet denir. Medenî insan, fen ve sanâtı, insanların hizmetinde kullanır. Zâlimler ise, insanlara işkence yapmakta kullanır...

Pey­gam­ber e­fen­di­miz, üm­me­ti­ne o ka­dar şef­kat­li, o ka­dar mer­ha­met­li­dir ki, a­na-­ba­ba­nın ev­lat­tan, ev­la­dın a­na-­ba­ba­dan ka­ça­ca­ğı mah­şer gü­nün­de, üm­me­ti­ne sa­hip çı­ka­cak ve şef­âat­le­ri i­le on­la­rı a­teş­ten kur­ta­ra­cak­tır...

İn­san­la­rın de­re­ce­le­ri, bü­tün mahlûk­la­rın tam or­ta­sın­da­dır. İslâ­miy­ye­te u­yan­lar, yük­se­lir­ler, me­lek­ler­den üs­tün o­lur­lar. Ne­fis­le­ri­ne ve kö­tü ar­ka­daş­la­ra u­ya­rak, İslâ­miy­yet­ten u­zak­la­şan­lar, al­ça­lır­lar...

Öl­mek, yok ol­mak de­ğil, var­lı­ğı boz­ma­yan bir iş, kı­sa­ca­sı dünyâ hayâ­tın­dan ay­rıl­mak de­mek­tir. Ö­lüm, mü'min i­çin ni'met, günâ­hı o­lan­la­ra i­se musî­bet­tir...

Hak­kı­nı al­mak müm­kün de­ğil­se de, af­fet­mek iyi­dir. Müm­kün ise, da­hâ iyi­dir. Çün­kü, hak­kı­nı ge­ri al­ma­ya kud­re­ti var­ken af­fet­mek, nef­se da­hâ güç ge­lir...

"Sı­kın­tı­lı ve fe­rah­lık zamâ­nın­da, hâ­lin­de bir de­ği­şik­lik ol­ma­sın! Var­lık ve yok­luk zamân­la­rı, hâ­li­ni de­ğiş­tir­me­sin. Hattâ, yok­luk zamâ­nın­da ne­şen, var­lık­ta da sı­kın­tın art­sın!"