Osman Ünlü

İnsanların ölmeyi istememesinin sebebi, dünyalarını mâmur, âhiretlerini de harap etmelerindendir. Çünkü hiçbir insan, mâmur, imâr edilmiş olan bir yerden, harap olmuş bir yere gitmek istemez...

İnsanın, yaptıklarından dolayı dünyada iken pişman olması, üzülmesi ve tövbe etmesi, kendisi için çok büyük bir nimettir. Fakat âhirette pişmanlık ise, felâkettir...

İnsan, cenâb-ı Hakkın kendisi için takdir ettiğine kanâat etmeli, itirâz etmemeli ve içinde bulunduğu hâle de şükretmelidir. Bizden daha kötü durumda olanların bulunduğunu unutmamalıdır...

Bir kimse öldüğü zaman, hayatta kalanlar, acaba ölen kimse geriye ne bıraktı derler. Melekler ise, acaba ölen kimse, dünyadan ne götürdü, âhirete ne getirdi derler...

Vefâ, nefsin isteklerinden vazgeçmekle yani fedâkârlık yapmakla mümkündür. Vefâ, fedâkârlıkla vardır. Vefâ olmadan fedâkârlıktan ve fedâkârlık olmadan da vefâdan söz etmek mümkün değildir...

Kişinin, yaratanına karşı edebli olması lâzımdır. Edeb; kişinin her konuda haddini bilip, sınırı aşmaması, insanlara iyi muâmelede bulunması, Peygamber efendimizin buyurduğu ve davrandığı gibi hareket etmesi demektir...

Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Dünyâya düşkün olma ki, Allahü teâlâ seni sevsin. İnsanların malına göz dikme ki, insanlar seni sevsin!)

Hased eden, hased ettiği kimseyi gıybet eder, çekiştirir, onun dedikodusunu yapar, mâlına, canına saldırır. Kıyâmet günü, bu zulümlerinin karşılığı olarak, hasenâtı alınarak, hased ettiği kimseye verilir...

Hiç kimse, gülerek, sevinerek idam edilmeye gitmez, gidemez. Gülerek, sevinerek günah işleyenin durumu da, bundan farklı değildir. Gülerek işlediği günahlar, o kimseyi Cehenneme götürmektedir...

Cennette Allahü teâlânın rûyetine kavuştuğu ve Peygamber efendimizi gördüğü gün, mü'minin bayramıdır. Hakiki bayram, Rabbimizin huzûruna, yüz akıyla çıkabilmektir...

Her nimet sahibi haset edilir. Haset edilmeyen tek nimet, tevazûdur. Tevazû, kimde olursa olsun, sahibini mahcub etmez. Zira tevazû, her iyiliğin anahtarıdır. Tevazûnun zıddı olan kibir ise, her iyiliğe engeldir...

Amel ve ibâdet, ihlâs elde etmek içindir. İhlâs da, hakîkî ma'bûd ve kayıtsız, şartsız var olan sevgiliyi yani Allahü teâlâyı sevmek içindir...

Gücüne kuvvetine güvenerek zulmedenler, hem dünyada ve hem de âhirette perişan olurlar. Bunun için insan, kendisinin zâlim olmayıp, mazlûm olduğuna şükretmelidir. Çünkü mazlûm alacaklıdır ve kârlı çıkacaktır...

Ölümü hatırlamak, ömrü uzatır, çok yaşama arzusu ise, ömrü kısaltır. Çok yaşama arzusunda olan bir kimse, üç şeye hasret gider: İsteklerine doyamaz, umduğuna kavuşamaz ve âhiret için lâzım olan hazırlığı yapamaz...

İslâmiyyeti bilen ve uymak isteyen akla, "akl-ı selîm" denir. Aklı az olan, hep şaşıran kimseye "ahmak", aklı hiç olmayana da "mecnûn" denir...

Kimseyi beğenmeyen ve herkesten şikâyetçi olan kimse, kibirli demektir. Kimseyi beğenmemesi, herkesi şikâyet etmesi, hep kibrindendir. Tevazu sahibi, alçak gönüllü olan, ölü demektir...

Bir kimsenin, günâhlarının affolmayacağını zannetmesi, Allahü teâlâya karşı sû-i zan olur. Halbuki Allahü teâlâ, şartlarına uygun olarak yapılan her tövbeyi kabul edeceğini ve her türlü günâhı affedeceğini bildirmiştir...

Herkeste, şef olmak, baş olmak arzusu vardır. Çünkü insanın nefsi böyle yaratılmıştır. Bu hâl, yalnız yüzü âhirete dönük olanlarda bulunmaz. Baş olmayı, şef olmayı seven bir kimse, iflâh olmaz...

Müslümân ana-babanın birinci vazîfesi, evlâdına İslâmiyyeti ve Kur'ân-ı kerîmi öğretmek olmalıdır. Evlât, büyük bir nimettir. Nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider...

Allahü teâlâyı sevmek, başka şeyleri sevmekten dahâ çok olmadıkça, hattâ kalbde Allahü teâlâdan başka şeylerin sevgisi yok olmadıkça, kâmil îmân ve tam takvâ elde edilemez...