Osman Ünlü

Dünya sıkıntı yeridir. Burada her şey, belli bir sebebe bağlı olarak verilmektedir. Bu sebeplere yapışmayan ve bu sebeplerin getirdiği sıkıntılara, zahmetlere katlanmayan, arzu ettiği nimete kavuşamaz...

Allahü teâlâ buyuruyor ki: (Eğer kulum, gökteki bulutlara kadar yükselecek günah işlese fakat benden ümidini kesmeyip, affını, mağfiret olunmasını dilese, onu affederim.)

Seven, sevdiğini çok hatırlar, onu hiç unutmaz ve ona itâat eder. Seven, sevdiğinin sevdiklerini de çok sever ve düşmanlarına düşman olur. Bu sevmek ve düşmanlık, bu kimsenin elinde değildir...

Müminin başına gelen her şey, onun iyiliğinedir. Bir nimete kavuştuğu zaman şükreder, böylece şükredenlerden olur. Bir sıkıntı, belâ geldiği zaman da sabreder ve böylece sabredenlerden olur...

İyilik edenlere hürmet edilir. Nimet sahipleri büyük bilinir. O halde, her nimetin hakiki sahibi olan Allahü teâlâya şükretmek, insanlık icabıdır. Aklın lüzum gösterdiği bir vazife, bir borçtur...

Dünyada ve âhırette aziz olmak isteyen, kimseye sıkıntı vermez, yük olmaz; herkesin sıkıntısını ve yükünü çekmeye, gücü nisbetinde gayret gösterir.

Din Büyükleri; "Sabır bütün hayırların, Sıdk kurtuluşun ve Şükür de bereketin anahtarıdır. Kimde bu hasletler bulunursa, o, en yüksek mânevî mertebelere kavuşur" buyurmuşlardır.

İnsanlarla iyi geçinebilmek için, insanın kendinden fedakârlık yapması lazımdır. Hep başkalarından fedakârlık bekleyen kimse, kolay kolay insanlarla geçinemez...

Îmân ni'metinin elde kalmasının şartı, mü'minin, mü'min kardeşini sevmesidir. Kişi mü'min kardeşini sevmezse, îmânını yavaş yavaş kaybeder de haberi bile olmaz...

Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşmak için, ihlâs ve kalb-i selîm sâhibi olmak lâzımdır. Kalb de, ancak Resûlullah efendimize inanmak, Onu sevmek ve Ona tâbi olmakla temizlenir...

İnsan, kendine değil, ehl-i sünnet âlimlerine tâbi olmalı, onların kitaplarında yazdıklarına uymalıdır. Böylece kişinin, işi de, ahlâkı da düzelir...

Günah işlenmeyen yerde huzur vardır. Günah işlenirse huzursuzluk başlar. Günahlar kalbi sıkar ve karartır. Allahü teâlânın zikri ile meşgul olmak, insana ferahlık verir ve günahlara karşı soğukluk getirir...

Allahü teâlâyı sevdiğimiz kadar herkes bizi sever ve Ondan korktuğumuz kadar da, herkes bizden korkar. Allahü teâlâya itâat ettiğimiz nisbette, her şey bize itâat eder...

Her sene, Şa'bân ayının 15'inci (Berât) gecesinde o senede olacak şeyler, ameller, ömürler, ölüm sebepleri, yükselmeler, alçalmalar, yani her şey Levh-i mahfûzda yazılır...

İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: "Allahü teâlânın, bir kuluna, faydalı işler yapmayı, çok kimsenin ihtiyâçlarını sağlamasını nasîb etmesi, çok kimsenin ona sığınması, bu kul için pek büyük bir nimettir!"

Ölümü hatırlamak, insanda bulunan hırs ateşini söndürür. Ölüm ve ölümü hatırlamak, kötülük yapmaya karşı bir frendir. Yani koşan insanı, yuvarlanan taşı durduran ve insana düşünme payı veren ancak ölümdür...

"Dört şey vardır ki, kadrini, kıymetini ancak dört kimse bilir. Hayâtın kıymetini ölüler, nîmetin kıymetini azâb çekenler, servetin kıymetini fakîrler ve Cennet ehlinin kadrini de, Cehennem ehli bilir..."

Müslümanlar kardeştir, birbirlerine yardım edecekler, sıkıntılarını giderecekler ve ayıplarını örteceklerdir. Zira mümin, kardeşinin sıkıntısına nemelâzım diyen kimse, felâkete uğrar...

Nifâk yani münâfıklık, için başka, dışın başka olmasıdır. İki kişinin darıldıktan sonra, birbirlerinin ayıplarını ortaya çıkarması, münafıklık alametidir. Mü'min neşelidir ve bu neşesi de yüzünden belli olur...

Âlim, hakkı bâtıldan ayıran ve söylediklerini, yazdıklarını, kendinden önceki din büyüklerinden nakledendir. Bunun için dinimizi, nakli esas alan ehli sünnet âlimlerinin kitaplarından öğrenmeliyiz. Aksi takdirde, şeytanın oyuncağı, kötü niyetli, din adamı maskeli kimselerin kuklası oluruz.