Osman Ünlü

Nefs, dâimâ Allahü teâlâyı inkâr, Ona inât, isyân etmek ister. Her işte, nefsin arzûlarına uymak, nefse tapınmak olur. Nefsine uyan bir kimse, küfre veyâ bidat sâhibi olmaya yâhut fıska yani harâm işlemeye başlar.

Kişinin sözü, amelinden çok olursa, aklı noksan demektir. İlim öğrenip kullanmamak delilik, ilimsiz amel de yanlış olur, kabûl edilmez. Dinimiz düşünce dini değil, amel dinidir...

Kanaat, insanın kısmetine düşen rızkına râzı olmasıdır. Kanaatkâr olmak, rahatlığa kavuşturur. Sabır, tökezlemeyen binek, kanaat ise bükülmeyen kılıçtır. Aza kanaat etmeyen çoğu bulamaz...

Bu dünyâ, âhiret yolcularının bir konak yeridir. İnsana burada yiyecek ve giyecek lâzımdır. Bunlar ise çalışmadan ele geçmez. Hem âhiret için hâzırlanmalı, hem de dünyâ ihtiyâçlarını kazanmalıdır...

Herkesin rızkı bellidir, artmaz eksilmez, rızkını almadan dünyadan ayrılmaz. İsteyene helâlden, isteyene de haramdan gelir. Gelen miktar aynıdır. Ecel de, mukadderdir. Yani herkesin ömrü bellidir, uzamaz kısalmaz...

İnsanlar bu âlemde yolculuk halindedirler. Onların ilk konakları beşik, sonuncusu ise kabirdir. Hakîkî vatan, ya Cennet veya Cehennem'dir. İnsan ömrünün en kıymetli sermâyesi vakitleridir...

Allahü teâlâ, insana, kendi nefsine düşmanlık etmesini ve nefislerin, Allahü teâlâya düşman olduğunu bildirdi ve nefs ile cihâd etmeye cihâd-ı ekber ismini verdi...

İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar. Fakat fırsat elden gider... Âhirette kurtuluşa erenler, haramlardan ve dünya sevgisinden yüz çevirip, hâlis bir niyet ile Allahü teâlâya dönenlerdir...

Namâz, dînin direğidir ve müminin mîrâcıdır. Namâzın hakîkatini anlamış olan bir kimse, namâza durunca, sanki, bu dünyâdan çıkıp âhiret hayâtına girer ve âhirete mahsûs olan nimetlerden bir şeylere kavuşur...

Îmânın ve îmân ile birlikte olan işlerin dünyâda da, âhirette de, faydaları vardır, insanı saâdete ulaştırırlar. Îmânsız olan iyi işler, insanı, yalnızca dünyâda saâdete kavuşturabilirler ise de, âhirette faydası olamaz...

Allahü teâlânın cihâd, emr-i marûf yapmak emri, yalnız Eshâb-ı kirâm için değildir. Kıyâmete kadar gelecek bütün Müslümanların üzerine cihâd etmek yani emr-i marûf yapmak farzdır...

Eğer bir anne ve baba, evlâtlarına, İslâmiyetin ve din büyüklerinin sevgisini veremiyorsa, çocuklarını sadece nefisleri için seviyorlarsa, çocuklarının baş düşmanıdırlar!..

Bir kimse, kendi kusur ve noksanlarını bırakıp, başkasının kusuru ile meşgul oldukça, manevi bakımdan zerre kadar ilerlemesi mümkün değildir. Nefsini aradan çeken, herkesle iyi geçinir, huzurlu olur...

İslâmiyetin emrettiği bir şey, dünyâ menfaati için yapılınca sahîh ve makbûl olmuyor. Dünyâ işi sayılıyor. Herhangi bir dünyâ işi de, âhiret menfaati için yapılınca, ibâdet hâlini alıyor...

Sevenin, sevdiğinin sevdiklerini sevmesi ve sevmediklerini de, sevmemesi lâzımdır. Bu sevgi ve düşmanlık, insanın elinde değildir. Sevginin îcâbıdır, kendiliğinden hâsıl olur...

Müslümân olan akrâbasını ziyâret edene, yetmiş nâfile hac sevâbı verilir. Gönül almak ziyâreti ise, bundan daha çok sevaptır. Peygamber efendimiz, gönül almak için, müşriklerin hastalarını bile ziyâret ederlerdi...

İnsanın yaratılmasından maksat, yağlı ve lezîz yiyecekler, güzel ve nefis elbiseler, mal, mülk toplamak, nimetlenmek, oyun ve eğlence değildir. Yaratılmasından maksat, kulluk vazîfelerini yerine getirmektir...

Cömertlik, parayı, mâlı, hayırlı, iyi yerlere dağıtmaktan lezzet almaktır. İslâmiyetin emrettiği yerlere seve seve vermektir. İyi huyların en yükseklerindendir. Âyet-i kerîmelerle ve hadîs-i şerîflerle medholunmuştur...

"Kimin arzusu, maksadı, âhiret olursa; bunun dünyevî işleri de âhiret işi hâline gelir. Kimin düşüncesi, maksadı da dünyâ olursa; bunun âhiret işleri de, dünyâ işi hâline gelir..."

Mal, mülk yani bunların sevgisi, bir kimsenin gönlüne, kalbine girerse, o kimseyi şımartır ve bu hal, onun sonu olur. Mal, mülk, iyi niyetle kullanılırsa faydalı olur. Niyet iyi olmazsa insanın felaketine sebep olur...