Osman Ünlü

İbâdetlerde, Allahü teâlânın rızâsını, âhiret faydalarını bırakarak, yalnız sosyal iyilikler aramak ve bu araştırmayı esâs tutmak, dîne inanmamak hastalığının alâmetlerindendir...

Îmânı olmayanların hiçbir ibâdetini, iyiliğini, Allahü teâlâ beğenmez. Îmân nimeti ile şereflenenlerin ise, farzları yapıp harâmlardan kaçınması lâzımdır...

İnanmak arzusu, ihtiyacı, insanın yaratılışında vardır. Zaten insanın yaratılmasından maksat da, yaratanını tanıması ve kulluk vazîfelerini yerine getirmesi içindir...

Peygamber efendimiz buyurdu ki: (La'net etmek için gönderilmedim. Hayır duâ etmek, her mahlûka merhamet etmek için gönderildim...)

İnsan için en büyük tehlike, kendini tanımaması, Allahü teâlânın nimetlerini unutması ve kendini bir şey sanmasıdır...

Her ibâdetin şartlarına uymak lâzım olduğu gibi, duânın da şartlarına uymak gerekir. Diğer şartları ile beraber, Allahü teâlânın sevdiklerini araya koyarak, onların hâtırı ve hürmeti ile duâ etmek câizdir ve faydalıdır...

İnsan, medenî olarak yaratılmıştır. Öyle yaratılmıştır ki, birbirleri ile karışmak, bir arada yaşamak, yardımlaşmak ve birbirinin haklarına uymak zorundadır...

Nasıl ki, ölmemek için, yemek, içmek lâzımsa, din düşmanlarına aldanmamak ve imânını kaybetmemek için de, dînini, îmânını öğrenmek ve bunlara uygun hareket etmek lâzımdır...

İnsan, tekrar diriltilip, dünyâda yaptıklarının hesâbı sorulacaktır. Bu hesâbın neticesinde ise, ya sonsuz saâdet veya sonsuz azâb vardır. Sonsuz olarak azâpta kalmak, bir ihtimâl bile olsa, akıllı kimse tedbir alır...

Kur'ân-ı kerîmde buyuruldu ki: "Bir kimse, günâh işleyip, sonra tövbe eder ve sâlih amel işlerse, Allahü teâlâ tövbesini, elbette kabûl eder" (Mâide-38)

Bu dünyâda evliyânın belli olması ve hârikalar göstermesi lâzım değildir. Zira burada hak ile bâtılın, doğru ile yanlışın karışması lâzımdır. Velînin, kendi vilâyetini bilmesi de şart değildir...

Duâ etmek, ilâç kullanmak, ömrü uzatmaz, eceli geleni ölümden kurtarmaz ise de, ömür, ecel bilinmediği için, duâ etmek ve ilâç kullanmak lâzımdır...

Her geçen an, ömür azalmakta, ecel zamânı ise yaklaşmaktadır. Ecel gelince, insanı uyandıracaklar, gözleri kulakları açacaklardır. Fakat, o zamân pişmânlık işe yaramayacak!..

Kötü huylar, inkâr ve günahlar, kalbi, rûhu hasta eder. Bu hastalığın artması, kalbin, rûhun ölümüne sebep olur. Kötü huyların en kötüsü olan şirk, inkâr ise, kalbin, rûhun en büyük zehiridir...

Mûcize, Peygamberlerden, peygamberliklerine delil olarak Allahü teâlânın izniyle meydana gelen hârikulâde, olağanüstü hallerdir. Peygamberlerden başkasında meydana gelen olağanüstü hallere mûcize denmez...

İnsanlarda nefs olmasaydı, hayvanlar gibi, korkudan, yiyemez, içemez, yaşayamazlardı. İnsanların yaşayabilmeleri, nefslerinin gafleti ve dünyâ lezzetlerine düşkün olması iledir...

Kadın-erkek her Müslümanın, ahlâk kitâplarını ve din büyüklerinin hayatlarını okuyarak, kendilerinde bulunan kötü huyları değiştirmek için çalışması lâzımdır...

İnsan, kendini ve yaptıklarını beğenirse, başkalarını beğenmez ve böylece kendi hatalarını göremez. Bu da onu, dünyada ve âhirette felâkete götürür...

İnsan, yaratılışta rûh ve beden olmak üzere iki taraflıdır. Ona hidâyet, üstünlük tarafını tanıtabilmek ve bunu kuvvetlendirmeye çalışmasını sağlamak için, bir rehber lâzımdır...

Allahü teâlânın rızâsına kavuşmak için duâ etmelidir. İbâdetler, rızânın, muhabbetin sebepleridir. Sebeplere yapışmadan yapılan duâ kabûl olmaz. Buna duâ değil, faydasız temennî denir...